Πόσες φορές έχουμε τρίξει δόντια και έχουμε αγριέψει στο παιδί μας ενώ ταυτόχρονα του επικοινωνούμε να αντιδράσει ήρεμα, να μην χτυπάει, και να μας πει τι θέλει με λόγια;
Αυτόματα σχεδόν του έχουμε σφίξει τον καρπό, το έχουμε αρπάξει πονώντας το και φύγει, του φωνάζουμε κοντά στο πρόσωπο του λέγοντας του τι να κάνει; Συχνά θα αντιδράσουμε αντανακλαστικά επειδή έχουμε πονέσει ή επειδή εκείνη τη στιγμή έχουμε πυροδοτηθεί και εμείς γιατί η κατάσταση και το περιβάλλον είναι δύσκολο. Καταλαβαίνετε βέβαια το παράδοξο του πράγματος;
Ένας απορρυθμισμένος, άγριος ενήλικας προσπαθεί να ηρεμήσει και να καθοδηγήσει ένα απορρυθμισμένο, παρορμητικό παιδί με ένταση.
Ίσως βοηθήσει:
?Να αποστασιοποιηθούμε. Ας πάρουμε μια ανάσα ή ό,τι χρειαζόμαστε για να ηρεμήσουμε τον εαυτό μας.
?Να προσέξουμε τις σκέψεις μας: Ας βοηθήσουμε τον εαυτό μας με σκέψεις που δεν μας πυροδοτούν, όπως “Το παιδί μου δυσκολεύεται”.
“Δεν ξέρει να ρυθμίζει τα συναισθήματα του και τον συνεπαίρνουν”. “Χρειάζεται τη βοήθεια μου”. “Μαθαίνει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του και θα κάνει λάθη”. “Δεν μου είναι εύκολο αυτό, το ξέρω, μαθαίνω κι εγώ πώς να τον βοηθάω” Αφήνουμε σκέψεις όπως: “Θα γίνει ένας μικρός Μάνσον”. “Το έχουμε πει εκατό φορές”, “Κάτι δεν κάνω καλά”. “Θέλει όρια”. “Τι ντροπή, μπροστά σε όλους”
?Πλησιάζουμε το παιδί άμεσα με ηρεμία και του μιλάμε.
Εάν η δική μας στάση και ολόκληρο το σώμα μας μεταδίδει ένα σήμα απειλής ή κινδύνου το παιδί θα αντιδράσει εντονότερα. Δεν θα ηρεμήσει. Αν χρειαστεί να το πάρουμε από το περιβάλλον γιατί εμείς θα λειτουργήσουμε καλύτερα ή το παιδί θα καταφέρει να ηρεμήσει ευκολότερα (λιγότερα ερεθίσματα) το κάνουμε χωρίς βία και με άγριο τρόπο. Το πώς αισθανόμαστε κάνει τη διαφορά, ακόμα και αν χρειαστεί να το πάρουμε αγκαλιά.
?Προσπαθούμε να μάθουμε τι τον θύμωσε, ποια είναι η πρόθεση του για να μαλακώσει και να βγει από την κατάσταση μάχης ή φυγής.
Δεν τον κρίνουμε αμέσως για τη συμπεριφορά του.
?Όταν μαλακώσει, και αν νιώσουμε ότι είναι ήρεμο και ανοιχτό, επικοινωνούμε ότι έτσι πόνεσε αυτό το παιδί ή εμείς και τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Του επικοινωνούμε πόσο δύσκολο κάποιες φορές είναι να κρατήσει τα χτυπήματα του και είμαστε εδώ για να το βοηθήσουμε.
??Και μετά κάνουμε στον εαυτό μας ένα δωράκι που τα καταφέραμε.
Δεν θα είναι πάντα εύκολο γιατί δεν είναι εύκολο, αλλά ένα βήμα τη φορά.
parent coach
