MENU
Πώς επέστρεψαν χθες τα παιδιά σας από το σχολείο; Νομίζω πολλοί θα συμφωνήσετε, ότι για τα μικρότερα (αυτά της προσχολικής ηλικίας) η χθεσινή ημέρα ήταν μια μικρή γιορτή! Ο ενθουσιασμός για την επιστροφή στο αγαπημένο τους σχολείο είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ: Κάποια πιτσιρικάκια συμφώνησαν (πράγμα σπάνιο!) να κοιμηθούν νωρίς για να ξυπνήσουν νωρίτερα, ενώ άλλα από την πολλή τους την χαρά δεν είχαν ύπνο!
Πλησιάζοντας το πρωί στην καγκελόπορτα του σχολείου, τα ποδαράκια τους έβγαλαν φτερά και τα τραβούσαν να μπουν ακόμα πιο γρήγορα μέσα! Η βραχύβια μνήμη των χαρωπών 4χρονων ήταν λες και διέγραψε σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα τις ατελείωτες, εξαντλητικές ώρες μπροστά στην οθόνη, την γκρίνια από τα προβλήματα της τηλεκπαίδευσης, την θλίψη από την απότομη απώλεια των φίλων και έδωσε τη θέση της σε εγκάρδιες, μασκοφορεμένες αγκαλιές και στο πολυπόθητο ΟΜΑΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!
Επιστρέφοντας, λοιπόν, χθες το μεσημέρι από το δικό της προνήπιο, η 5χρονη κόρη είχε μια γλυκιά εξάντληση, ένα διαρκές χαμόγελο, το βλέμμα της ανακούφισης που έχεις, όταν στο τέλος μιας ημέρας, την οποία περίμενες καιρό, έχουν πάει όλα καλά… Και μαζί της, φυσικά, “γιόρταζα” κι εγώ.
Για τα μεγαλύτερα παιδιά, όμως, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Και δεν ξέρω αν το “μπλαζέ”, οριακά “ξενερωμένο” ύφος με το οποίο επέστρεψε η 10χρονη κόρη μου από το δικό της σχολείο οφείλεται στην ορμονική επίδραση της προεφηβείας -μαθαίνω ότι ανάλογες αντιδράσεις είχαν πολλά παιδιά, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν ήθελαν καν να επιστρέψουν στο σχολείο, αλλά ούτε και να αρχίσουν την τηλεκπαίδευση- πάντως με προβλημάτισε.
Με προβλημάτισε, γιατί διακρίνω μια έλλειψη κινήτρου στους μαθητές το τελευταίο διάστημα. Διακρίνω έναν πρώιμο “ωχαδερφισμό” για τα μαθήματα που καλούνται να κάνουν στο σπίτι, τα οποία έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα διορθώσει πραγματικά. Διακρίνω μία κάποια έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο του δασκάλου, το οποίο μπορούσες να κοροϊδέψεις λίγο πιο εύκολα με κλειστό μικρόφωνο. Το οποίο, έτσι κι αλλιώς, δεν ήσουν και σίγουρος πότε θα δεις ξανά…
Διακρίνω μια αδιαφορία, η οποία έρχεται μετά το άγχος της αβεβαιότητας, ως αποδοχή, ότι η ζωή σου δεν θα είναι πια όπως την ήξερες και σίγουρα δεν θα ελέγχεται πλέον από εσένα.
Διέκρινα, επίσης, χθες ότι ακόμα και η επανένωση με τις φίλες και τους φίλους, έγινε σε πολλές περιπτώσεις λίγο αμήχανα… Σαν reunion παλιών συμμαθητών που ο καθένας πλέον έχει τη ζωή του και αναζητάς στην κουβέντα ένα κοινό σημείο επαφής, για να μην ανακηρυχθεί η βραδιά πανωλεθρία.
“Μου είπε, ότι αν δεν έχω δει αυτή τη σειρά, με τους βιονικούς ήρωες, δεν μπορώ να παίξω μαζί τους” -απάντησε η κόρη μου με “μούτρα”, όταν τη ρώτησα αν πέρασε καλά με τις φίλες στο Ολοήμερο, ενώ κρατούσε το τηλεκοντρόλ και έψαχνε στα παιδικά κανάλια.
Αυτό ήταν όλο κι όλο που είχε να μου πει για την χθεσινή ημέρα. Όλα τα υπόλοιπα “καλά”. Αδιάφορα καλά. Τα μαθήματα, η επαφή με τους δασκάλους -απλά καλά. Σε αυτό που την έκαιγε περισσότερο, όμως, στο να παίξει με τις φίλες της, είχε πάει “αδιάβαστη”. Δύο μήνες καραντίνας ήταν αυτοί… Δεν είδε αυτή τη σειρά. Είδε άλλες. Πού να το ξερει;
Δεν μπορεί να είσαι γονιός μαθητή και να μη σε προβληματίζουν οι επιπτώσεις που φέρνει η απομάκρυνση από το σχολικό περιβάλλον, τόσο σε ακαδημαϊκό, όσο και σε ψυχολογικό μα και σε σωματικό επίπεδο -μη μου πείτε πως δεν στένεψαν υπερβολικά τα ρούχα τους τελευταία;
Και μόνο απελπισία με κάνει να νιώθω η σκέψη, ότι είναι πολύ πιθανό σε μία-δύο εβδομάδες η πόρτα του σχολείου να κλείσει για ακόμα μια φορά, διακόπτοντας απότομα τον ειρμό των μαθημάτων και το παιχνίδι με τους βιονικούς ήρωες. Πείθοντας λίγο παραπάνω τα παιδιά, ότι το τι εκείνα θέλουν, τι έχουν πραγματικά ανάγκη για να είναι ΚΑΛΑ δεν έχει καμία σημασία…
