ΟΠ! σημαίνει ξαφνιάζομαι, παίζω, χοροπηδώ, ανακαλύπτω, προσπαθώ, αλλάζω, προσφέρω, χαίρομαι, συνδέομαι, αγαπώ…ΟΠ!
Η sold out παράσταση «ΟΠ!» της Στέλλας Σερέφογλου επιστρέφει για 3η χρονιά| Για παιδιά 3-8 ετών | Από 13/10 στο Studio Μαυρομιχάλη
ΟΠ! σημαίνει ξαφνιάζομαι, παίζω, χοροπηδώ, ανακαλύπτω, προσπαθώ, αλλάζω, προσφέρω, χαίρομαι, συνδέομαι, αγαπώ…ΟΠ!
Η παράσταση που αγάπησαν μικροί και μεγάλοι, σε σκηνοθεσία της Στέλλας Σερέφογλου- δημιουργού της βρεφικής παράστασης «ΑΒΓΩ», ξεκινάει το καινούργιο της ταξίδι.
Από την Κυριακή 13 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 15:00, στη φιλόξενη αίθουσα του Studio Μαυρομιχάλη, παιδιά από 3 έως 8 ετών θα βιώσουν μια αξέχαστη θεατρική εμπειρία με ακροβατικά, στοιχεία βωβού κινηματογράφου και τεχνικές που ξεπηδούν από τον μαγικό κόσμο του τσίρκου.
Η συγγραφέας σκηνοθέτη και θεατροπαιδαγωγός. κα Στέλλα Σερέφογλου μιλάει στο Infokids για το πως είναι να γράφεις για παιδιά και κυρίως πόσο έμπνευση χρειάζεται αυτό το εγχείρημα.
Πόσο δύσκολο είναι να γράφει κάποιος και μάλιστα θεατρικό για παιδιά;
Σε γενικές γραμμές το να γράφει κάποιος είναι εύκολο και μάλιστα, ως εκφραστικό μέσο, είναι το λιγότερο δαπανηρό. Όμως, στην ουσία, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μπορείς γράψεις κάτι που ξεφεύγει από τη σφαίρα του ατομικού και περνάει στην εμβέλεια του συλλογικού, περιορίζει τους συναισθηματισμούς και αποφεύγει τον διδακτισμό και τις εύκολες εντυπώσεις. Ένα θεατρικό έργο για παιδιά καλείται να έχει μια κρυστάλλινη θεματική πρόθεση κι ακόμη περισσότερο μια αγνότητα ως προς την πρόθεση αυτή, χωρίς όμως να αποκαλύπτει πλήρως όλα τα μυστικά της.
Θεωρείτε τα παιδιά πιο απαιτητικούς θεατές;
Οι θεατές δεν έχουν απαιτήσεις όσο η εμπειρία θέασης είναι περιορισμένη ως προς τον αριθμό έργων, τα μέσα έκφρασης, τις σκηνοθετικές προτάσεις. Όμως, τα παιδιά έχουν ένα πλεονέκτημα αναφορικά με τους ενήλικες. Την ειλικρίνεια. Αν ένα έργο δεν τα αφορά, δεν θα δυσκολευτούν να εκφράσουν την αδιαφορία, τη δυσαρέσκεια ή την πλήξη τους. Μπορείς να τα ξεγελάσεις αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό δεν θα διαρκέσει παρά μόνο για λίγο. Ακόμη κι αν τα ξαφνιάσεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει να απαλύνεις ή διοχετεύσεις σε κάτι άλλο αυτό το ξάφνιασμα, τότε πάλι θα προκαλέσεις την περιφρόνησή τους.
Μπορεί ένα παιδί να μπει στη μαγεία της παράστασής σας και να μείνει ήσυχο κατά τη διάρκειά της;
Αν κρίνω από τις παραστάσεις που δώσαμε έως τώρα, νομίζω πως ναι. Το έργο ακολουθεί μια δική του εσωτερική διαδρομή με κυματισμούς που περιλαμβάνουν εκπλήξεις, παύσεις, ανατροπές, χιούμορ κ.ά. Οι θεατές, μικροί και μεγάλοι, ακολουθούν αυτούς τους κυματισμούς και παρασύρονται αντίστοιχα σε γέλια, σιωπές, σχόλια, φανερά εμπλεκόμενοι με ό,τι συμβαίνει στη σκηνή.
Μια παιδική παράσταση με πολλούς συντελεστές μπορεί να επιβιώσει;
Αυτό, μπορεί να μας το απαντήσει καλύτερα ένας παραγωγός. Τα μικρά σχήματα, όπως η δική μου εταιρεία παραγωγής θεάματος για παιδιά και νέους, αντέχουν πολύ συγκεκριμένα νούμερα συνεργατών. “Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες” λένε και παραφράζω “μικρά καράβια, μικρές φουρτούνες” αλλά και απαιτούμενη πολυπραγμοσύνη γιατί το μικρό καράβι αναγκαστικά έχει και μικρό πλήρωμα.
Όταν γράφετε για παιδιά τι σκέφτεστε πρώτα;
Ως τώρα, οι παραστάσεις μας δεν είχαν λόγο γιατί οι θεατές στους οποίους απευθύνονται τα έργα (ΑΒΓΩ & ΟΠ!) μαθαίνουν κατά κύριο λόγο με σωματικό τρόπο. Έτσι βιώνουν τον κόσμο και έτσι τον κατανοούν. Το σώμα, η κίνηση, η εκφραστικότητα -χωρίς λεκτικές επεξηγήσεις– πάνω στη σκηνή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να δουν και να αποτυπώσουν μέσα τους όσα συμβαίνουν. Να νιώσουν, να ταυτιστούν, να εκφραστούν, να αφεθούν και να παρηγορηθούν. Από εκεί και πέρα απαιτούνται κι άλλες ποιότητες ώστε να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με το θέαμα για τις μικρές ηλικίες, οι οποίες σχετίζονται με το είδος της επιστημονικής προσέγγισης κι ενός ευρύτερου καλλιτεχνικού οράματος που θα ακολουθήσει κανείς. Ο ρυθμός, η μουσική, ο χορός, η ικανότητα να προκαλεί κανείς συγκέντρωση της προσοχής καθώς και η δημιουργία στιγμών που θα συναρπάζουν τα μικρά παιδιά είναι μερικές από αυτές.
Το ΟΠ τι μήνυμα θέλει να στείλει εκτός από την αλληλοβοήθεια.
Στην παράσταση, θα δείτε δύο ανθρώπους, την Ευαγγελία και τον Πάνο, να πετούν, να ισορροπούν, να πέφτουν κάνοντας τούμπες, να σκαρφαλώνουν, να χορεύουν κι όλα αυτά ενώ αφηγούνται μια ιστορία φιλίας και αγάπης. Θα δείτε κι ένα μεγάλο, κόκκινο μπαλόνι, που είναι η αφορμή να ξεκινήσει η ιστορία μας αλλά και ο πυρήνας των συμβολισμών που ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά. Είναι ένα έργο όπου ο ρυθμός, η διάθεση για παιχνίδι, τα ακροβατικά, η μουσική, η φιλία ως ύψιστη αξία στη ζωή ενός ανθρώπου, το χιούμορ σε εναλλαγή με τη συγκίνηση αλλά και η επιθυμία μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, αποτελούν τα δομικά χαρακτηριστικά του. Στοιχεία απαραίτητα για την ιδανική πλαισίωση ενός έργου για μικρές ηλικίες.
