Καθηγητής Σύψας: “Να μην αγκαλιάζουμε και να μη φιλάμε το παιδί στο σπίτι, να φοράμε τη μάσκα μας”

“Στο σπίτι, φυσικά, δεν το αγκαλιάζουμε και δεν το φιλάμε, αν μας πλησιάζει το παιδί που πηγαίνει σχολείο φοράμε τη μάσκα μας, έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά. Δυστυχώς πρέπει όσοι μένουμε στο σπίτι να βοηθήσουμε το παιδί να πάει σχολείο. Θα κάνουμε μερικές παραπάνω θυσίες, να πλένουμε τα χέρια μας παραπάνω, αλλά πρέπει το παιδί να πάει σχολείο”, είπε μεταξύ άλλων ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας κ. Νίκος Σύψας μιλώντας στο ΣΚΑΙ, ξεσηκώνοντας όπως ήταν φυσικό θύελλα αντιδράσεων καθώς η επιβολή μέτρων, την οποία όλοι σεβόμαστε προκειμένου να προστατευτούμε από τον ιό, πρέπει να έχει και τα λογικά όριά της.

Δείτε το σχετικό στιγμιότυπο:

Θέλουμε να ελπίζουμε, ότι ο αξιοσέβαστος κατά τα άλλα καθηγητής είτε αναφερόταν σε οικογένειες στις οποίες υπάρχουν άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, είτε απλά έφτασε στα όρια της υπερβολής, εν τη ρύμη του λόγου του, προκειμένου να δώσει έμφαση στο ζήτημα της ασφάλειας.

Γιατί αν πράγματι ο κίνδυνος μετάδοσης από τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο προς τις οικογένειές τους, είναι τόσο μεγάλος ώστε να απαιτούνται αποστάσεις ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, τότε αναπόφευκτα αναρωτιόμαστε γιατί έχουν μπει τα παιδιά μας σε αυτόν τον κίνδυνο.

Και βέβαια τα παιδιά μας πρέπει να πάνε στο σχολείο, και βέβαια πρέπει να λάβουμε όλα τα μέτρα που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα κρίνει, ότι είναι απαραίτητα για να σταματήσει η διασπορά του κορωνοϊού και για να προστατεύσουμε τους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι βάζοντας ένα παιδί σε μία διαρκή κατάσταση καραντίνας, κρατώντας το σε μία μόνιμη απόσταση λες και είναι λεπρό, ακόμα και μέσα στο σπίτι του, στο καταφύγιό του, είναι εξωφρενικό!

Δεν είναι λίγες οι μελέτες που μιλούν για αύξηση στα ποσοστά στρες και κατάθλιψης στα παιδιά κατά την διάρκεια του lockdown, αλλά και έπειτα από αυτό, δεδομένου του κλίματος διάχυτης αναστάτωσης, αλλά και ανασφάλειας που επικρατεί τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο. Πόσο παραπάνω πρέπει να αναστατώσουμε τα παιδιά μας, τα οποία αυτό που έχουν περισσότερη ανάγκη από οτιδήποτε άλλο είναι την τρυφερή παρουσία των γονιών του, των πιο δικών του ανθρώπων;

Θέλουμε να ελπίζουμε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ότι η πανδημία δεν θα αργήσει να πάρει τέλος. Μέχρι να γίνει αυτό, οφείλουμε ως γονείς να προστατεύουμε την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών μας, την δική μας και των συνανθρώπων μας, προκειμένου να βγούμε από αυτή τη μάχη νικητές.