Η αγάπη προέρχεται από την πίστη. Και η πίστη οδηγεί σε μια προσωπική αλήθεια, που μπορεί, τελικά, να είναι και οικουμενική. Από μικρό κι από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια.
Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Παρακολουθούσα τις προάλλες μια πρωινή εκπομπή, στην οποία είχαν καλεσμένη μια παιδοψυχολόγο και συζητούσαν μαζί της για τον Άγιο Βασίλη. Τι λέμε στα παιδιά σε σχέση με την ύπαρξη ή ανυπαρξία του. Πώς το διαχειριζόμαστε. Πώς λειτουργούμε σχετικά με τα δώρα που ζητούν από τον Άγιο Βασίλη-αν δεν μπορούμε να τους τα δώσουμε, τι κάνουμε;
Αισθάνθηκα άσχημα, ξενέρωσα. Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και παρα-υπάρχει, σκεφτόμουν επίμονα, εγώ, μια γυναίκα λίγο μετά τα 30 της (χωρίς παιδιά), πίνοντας τον καφέ της και καπνίζοντας το τσιγάρο της. Προσπάθησα να ανακαλέσω στην μνήμη μου εκείνη τη νύχτα που είδα τον Άγιο Βασίλη με τον μικρό αδερφό μου, να κρέμεται από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, έχοντας πρώτα πατήσει το χαλί με την μπότα του. Αυτή την ιστορία την λέμε με τον αδερφό μου εδώ και χρόνια, έχω την αίσθηση πως με το πέρασμα του καιρού την αυγατίζουμε ή την εμπλουτίζουμε, τέλος πάντων, αλλά αυτή η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή, είναι δική μας: μια κοιτίδα πραγματωμένης μαγείας, μες στο ομορφοστολισμένο πατρικό μας, με το μεγάλο δέντρο, τα διακοσμητικά της μαμάς μας ολόγυρα και τις μυρωδιές των γλυκών που είχε φτιάξει η γιαγιά μας.
Είδαμε το κατακόκκινο (περισσότερο σαν βυσσινί) χρώμα της στολής του, είδαμε ένα μέρος της γενειάδας του και αποκλείεται αυτό που είδαμε να ήταν κάποιος ντυμένος αγιοβασιλιάτικα συγγενής μας, γιατί ήταν ξημερώματα και όλοι οι μεγάλοι κοιμόντουσαν. Δεν συνέβη στο πλαίσιο κάποιας γιορτής, όπως ας πούμε κάποια άλλα Χριστούγεννα, στο σπίτι των νονών του αδερφού μου, όπου εμφανίστηκε ο πιο μικρόσωμος αγιοβασίλης της ιστορίας και δη με συγκλονιστικό μανικιούρ: η νονά η Χριστίνα!
Τηλεφωνώ αμέσως στην μητέρα μου, εννοώ τώρα, ετών 32. Και την ρωτάω αν υπάρχει Άη Βασίλης και μου λέει ‘’ναι, φυσικά’’. Όμως, ξέρουμε κι οι δυο πως τα γράμματα που του έγραφα, τα έπαιρνε ο μπαμπάς με τρόπο και τα άνοιγαν οι δυο τους, για να εκτελέσουν την παραγγελία. Πάντοτε, την εκτελούσαν άριστα. Συνήθως, ζητούσα βιβλία. Όχι ένα και δυο. Μπορεί και είκοσι. Μια φορά, κάτω από το δέντρο το χριστουγεννιάτικο βρήκα μια ολόκληρη ντάνα βιβλίων (της Αγγελικής Βαρελά, του Ευγένιου Τριβιζά, της Άλκης Ζέη και δεν συμμαζεύεται). Είχα πάθει πλάκα με τον Άγιο Βασίλη, που τα βρήκε ένα προς ένα τα βιβλιαράκια των ονείρων μου. Θυμάμαι πως τα καταβρόχθιζα μες στις γιορτές, άνοιγα το ένα, έκλεινα το άλλο και τα τελείωνα ως, το πολύ, τέλη Γενάρη.
Οι παιδοψυχολόγοι συνιστούν να λέμε σιγά σιγά, όσο μεγαλώνει το παιδί, την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο με τον Θεό και την ύπαρξή του, αλλά σιωπώ. Βέβαια, έχω την πεποίθηση ότι άλλο η γνώση, άλλο η πίστη. Προσωπικά, γνωρίζω ότι δεν φέρνει ο Άγιος Βασίλης τα δώρα, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει και υπάρχει περισσότερο ως ενέργεια, ως πυρηνική ουσία της αγάπης, της προσφοράς, της προσμονής. Ό, τι και ο καλός Θεούλης πάνω κάτω.
Άγιος Βασίλης είναι οι χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις, είναι τα χέρια του μπαμπά, το χαμόγελο της μαμάς, οι μαλακές κουβέρτες, οι ταινίες που βλέπαμε όλοι μαζί στον καναπέ, οι βόλτες στον φωτισμένο Πειραιά και το Πασαλιμάνι. Άγιος Βασίλης όλα αυτά και άλλα ακόμα. Θεωρώ απογοητευτικό και δύσκολο πράγμα την ενηλικίωση. Όλα τα καραμελένια, τα ρομαντικά και τα ξέγνοιαστα μοιάζει να ξεφτίζουν. Γι’ αυτό και η πίστη στον Άγιο Βασίλη συνιστά, κατ’ εμέ, επαναστατική πράξη.
Θα πίστευα στον Άγιο Βασίλη ακόμα κι αν δεν τον είχα δει με τον αδερφό μου εκείνα τα Χριστούγεννα. Συγκεκριμένα, παραμονή Πρωτοχρονιάς: τη μόνη μέρα που ο Γιάννης κι εγώ ξυπνάγαμε από μόνοι μας χαράματα. Περιχαρείς.
