MENU
H 9η Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί από το 2017 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Η επιλογή της εν λόγω ημερομηνίας μόνο τυχαία δεν θεωρείται καθώς η 9η Φεβρουαρίου 1857 είναι η ημερομηνία θανάτου του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού (8 Απριλίου 1798 – 9 Φεβρουαρίου 1857).
Η μοναδικότητα της Ελληνικής Γλώσσας
Η θέσπιση αυτού του εορτασμού στοχεύει στην ανάδειξη του θεμελιώδους ρόλου της ελληνικής γλώσσας και της σημαντικής συνδρομής της στην ανάπτυξη και εδραίωση του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Η Ελληνική είναι η γλώσσα που εμπλουτίζει ακόμα τον διεθνή επιστημονικό λόγο, είναι η γλώσσα που ανέπτυξε, μορφοποίησε και αποτύπωσε την απαρχή των περισσότερων επιστημονικών θεωριών των φιλοσοφικών στοχασμών και ρευμάτων, αλλά και των λογοτεχνικών ειδών, σημαντικών θεολογικών και χριστιανικών κειμένων και με μια πορεία πολλών αιώνων έχει καταστεί ως μια από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως.
Ελληνική γλώσσα, η γλώσσα του Ομήρου και του Θουκυδίδη, του Σοφοκλή και του Αριστοτέλη, 
η γλώσσα των Αγίων Γραφών, των βυζαντινών χρονογραφημάτων, η γλώσσα του Σολωμού και του Κάλβου, του Παλαμά, του Ελύτη, του Ρίτσου, η γλώσσα που τεκμηριώνει και αντικατοπτρίζει τη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα έως της μέρες μας.
Η αξία της ελληνικής γλώσσας αποτυπώνεται στην ιστορικότητα και τη διαχρονικότητά της. «Πρόκειται για μια γλώσσα που μιλιέται αδιάλειπτα εδώ και 40 αιώνες. Ενώ επί 28 αιώνες γράφεται με την ίδια γραφή και το ίδιο ελληνικό αλφάβητο και επί 24 αιώνες γράφεται με την ίδια ορθογραφία», όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτης. Είναι η γλώσσα μέσα από την οποία μας άφησαν το έργο τους σπουδαίοι φιλόσοφοι, ποιητές, συγγραφείς και επιστήμονες. Πλάτων, Θουκυδίδης, Αισχύλος, Αριστοφάνης, Ιπποκράτης και τόσοι άλλοι. Είναι η πλούσια γλώσσα της λογοτεχνίας και η ακριβής γλώσσα της επιστήμης.
Με αφορμή τον προσεχή εορτασμό, ο πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, Ι. Ν. Καζάζης, στέλνει το δικό του μήνυμα υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα αλλά και τη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας.
«Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών»
Με τη φράση αυτή ο Βολταίρος έδειξε τον βαθύ σεβασμό του για την ελληνική γλώσσα, καθώς ο ανυπέρβλητος πλούτος και η ομορφιά της τον ώθησαν να την αγαπήσει και να υποστηρίξει
την άποψη ότι η ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η κοινή όλων των λαών . Άλλωστε, η ίδια η ελληνική γλώσσα θεωρείται η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών.
“Για να αγαπήσεις την ελληνική γλώσσα, πρέπει πρώτα να τη γνωρίσεις”
Την ελληνική γλώσσα αξίζει κανείς και να τη μάθει και να την αγαπήσει. Και για τις αρετές της, αλλά κυρίως διότι έχει εκφράσει έναν μεγάλο πολιτισμό, ο οποίος στην αρχή της μακράς διάρκειάς του διαμόρφωσε και κωδικοποίησε την πρώτη και καταστατική στρώση του ανώτερου λεξιλογίου και του εννοιολογίου του δυτικού πολιτισμού, και που δεν έπαψε έκτοτε, σε όλη την ιστορική συνέχειά του, να ζυμώνεται με τις μεγάλες ιστορικές στιγμές της Ανατολής και της Δύσης. Αξίζει όντως να τιμάται μια γλώσσα πολύτιμη ως παρακαταθήκη για τη Δύση και αναντικατάστατη ως θεμέλιο για την εθνική ταυτότητα του ελληνισμού.
Για να αγαπήσεις όμως πρέπει να γνωρίσεις. Να γνωρίσεις πάνω απ’ όλα τους δόκιμους συγγραφείς που έγραψαν στη γλώσσα αυτή. Στο ερώτημα πώς θα γίνει τούτο δεν υπάρχει πιο δοκιμασμένη απάντηση από τη συγκρότηση Αναγνωστικών Κύκλων: φίλοι, συμμαθητές, ή συμφοιτητές συνέρχονται, σε μικρές ομάδες ανά μία ή δύο εβδομάδες για ένα δίωρο ή τρίωρο σε φιλικό σπίτι, και διαβάζουν κείμενα συγγραφέων της επιλογής τους. Ένας διαβάζει, και οι λοιποί παρακολουθούν με το κείμενο ανά χείρας. Για έργα, μάλιστα, ξενόγλωσσων λογοτεχνιών (ή και της αρχαίας ελληνικής γραμματείας), συνηθίζεται σε φανατικούς κύκλους και η πρακτική ο αναγνώστης να διαβάζει από μια μετάφραση, και οι συναναγνώστες να παρακολουθούν από το πρωτότυπο! Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, απαραίτητο να ακολουθεί συζήτηση ή σχολιασμός των κειμένων. Προέχει η γνωριμία με τα αναγνώσματα. Αυτό είναι το καίριο. Με την ανάγνωση το στατικό οπτικό σήμα μετατρέπεται σε παλλόμενο άκουσμα, και από το αφτί εισχωρεί στην καρδιά και στο μυαλό. Εξού και η από στήθους εκμάθηση στα γαλλικά ονομάζεται par coeur και στα αγγλικά by heart! Αν για την εκμάθηση μιας γλώσσας δεν υπήρξε ποτέ καλύτερο στήριγμα από το αφτί, πάλι το αφτί αποδεικνύεται ο καταλύτης για τη μετατροπή ενός κειμένου σε σώμα και αίμα πολιτισμού. Έτσι μπαίνει η ελληνική λογοτεχνία στο κυκλοφοριακό σύστημα της σύγχρονης εποχής.
Η πρακτική των αναγνωστικών κύκλων έρχεται από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, και συνεχίζεται με διάφορες μορφές ως και τη νεότερη εποχή. Στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Με μαθητές, φοιτητές, δασκάλους. Με το νεότερο ακαδημαϊκό προσωπικό, συχνά μαζεμένο στο σπίτι του καθηγητή. Συχνά ο βίος τέτοιων κύκλων κρατούσε χρόνια ολόκληρα, και οι αναγνώσεις, που οργάνωναν όμιλοι φίλων στις έδρες ελληνικών σπουδών, κάλυπταν ολόκληρες μικρές βιβλιοθήκες. Την εμπειρία την αγάπησαν και σπουδαίοι σύγχρονοι συγγραφείς –κάποτε σε τέτοιους κύκλους διάβαζαν και δικά τους έργα εν προόδω– και την καταξίωσαν αφοσιωμένοι φιλόλογοι, φιλόσοφοι και μεταφραστές. Δεν είναι δύσκολη υπόθεση η ίδρυση αναγνωστικών ομίλων από θιασώτες της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας, η αδιάκοπη όμως λειτουργία τους στο όνομα μορφών των ελληνικών γραμμάτων που θαυμάζουμε απαιτεί πίστη και αφοσίωση όχι συνηθισμένες. Για την ανάγνωση στην αρχαιότητα πάντως δεν θα βρεθεί εμβληματικότερη μορφή από τον Αριστοτέλη –αυτόν που ο Πλάτων ονόμαζε «ο αναγνώστης».
Διαβάστε εδώ 10 υπέροχα παιδικά βιβλία που μυούν τα παιδιά στη μαγεία της ελληνικής γλώσσας
