“Χιλιάδες εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο βρίσκονται αντιμέτωποι με μια απίστευτη κοροϊδία”

Μετά το σάλο που προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση της είδησης για τη δασκάλα στη Γαύδο, η οποία «παράτησε» το σχολείο της λίγες μέρες μετά τον αγιασμό, παραθέτουμε ένα κείμενο από τη σελίδα «Ιστορίες Σχολείου» για την καθημερινότητα των αναπληρωτών δασκάλων.

Διαβάστε την ανάρτηση

(Τον περασμένο Μάρτιο ήταν σε εξέλιξη κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση. Τότε, είχα γράψει αυτό. Νομίζω πως με τα γεγονότα της Γαύδου, της (παραίτησης;) της δασκάλας και τις αντιδράσεις της κοινωνίας και των αιρετών εκπροσώπων, έρχεται πάλι στην επικαιρότητα)

Κάντε έναν σύντομο υπολογισμό. Και έναν απλό συλλογισμό.

Ας πούμε ότι έχετε μηνιαίο εισόδημα περίπου 800 ευρώ.
Ωπ. Όχι ακριβώς μηνιαίο. Ας πούμε πως έχετε μηνιαίο εισόδημα για όσους μήνες σας χρειάζεται ο εργοδότης σας.
6, 7, 8, 9 στην καλύτερη περίπτωση. Μήνες.
Επίσης, αυτός ο εργοδότης μπορεί τη μια να σας ζητά να δουλέψετε στη μία άκρη της Ελλάδας και την επόμενη στην άλλη. Μπορεί επίσης να σας ζητάει να αρχίσετε να δουλεύετε όποτε έχει ανάγκη αυτός. Και όταν δεν σας έχει ανάγκη να σας απολύει.
Πηγαίνετε λοιπόν σε αυτόν τον τόπο που σας στέλνει αυτός ο εργοδότης. Εάν είστε από τους τυχερούς και πάτε σε κάποιο μη τουριστικό τόπο τότε βρίσκετε εύκολα κατάλυμα. Και σχετικά φθηνό. Γύρω στα 250 με 300 ευρώ. Αν πάλι πάτε σε κάποιο τουριστικό τόπο, καλύτερα να κουβαλάτε τα σλίπινγκ-μπαγκς σας μαζί σας. Κάτω από 400 ευρώ για ένα μικρό διαμέρισμα (μονόχωρο που λέγαμε παλιά) δεν θα βρείτε.
Με τα υπόλοιπα πρέπει να ζήσετε. Να φάτε, να ντυθείτε, να πληρώσετε λογαριασμούς, να φροντίσετε για την υπόλοιπη οικογένεια, αν έχετε, που μάλλον έχετε, γιατί τόσα χρόνια σε αυτή την περίεργη δουλειά, θελήσατε και μια παρέα, ερωτευθήκατε ίσως, αγαπήσατε μπορεί, πάντως αν έχετε οικογένεια πρέπει να εξοικονομήσετε και λίγα χρήματα για αυτή την οικογένεια, μιας και ο/η σύντροφός σας ζει κάπου αλλού, μάλλον στην πατρίδα του, και δεν μπορεί να σας ακολουθεί κάθε φορά, σε αυτό το περίεργο επάγγελμα που όλο μεταθέσεις και από δω και από εκεί είναι, χωρίς τους παχυλούς μισθούς που έχουν τα υπόλοιπα επαγγέλματα που έχουν μεταθέσεις και από εδώ και από εκεί.
Εδώ ας σταματήσουμε τον υπολογισμό. Δεν βγαίνει. Ούτε και ο συλλογισμός. Ο μεν πρώτος αφορά αριθμούς και είναι εύκολο το να διαπιστώσει κανείς το αδιέξοδο. Ο δε δεύτερος, ο συλλογισμός, σηκώνει τα χέρια μπροστά στο παράλογο.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων, χιλιάδες όμως, κάθε χρόνο, βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση. Με αυτή την απίστευτη κοροϊδία από τη μεριά του εργοδότη τους.
Χιλιάδες. Και είναι υποχρεωμένοι να μπουν με κέφι και χαμόγελο στην τάξη και να διδάξουν, να εμπνεύσουν, να δείξουν δρόμους, να ανοίξουν προοπτικές. Και το κάνουν. Παρ’ όλη την κοροϊδία από την μεριά του εργοδότη τους ο οποίος μαντέψτε ποιος είναι…
Ο αγώνας των αναπληρωτών εκπαιδευτικών για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση που είναι σε εξέλιξη αυτό το διάστημα είναι ίσως ο πιο δίκαιος αγώνας που έκαναν εργαζόμενοι στην εκπαίδευση τα τελευταία 20 χρόνια. Ίσως και περισσότερα αλλά ας μη σταθούμε σε αυτό.
Ας σταθούμε στο γεγονός πως χιλιάδες επαγγελματίες που διδάσκουν σε μία χώρα η οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια σε μία απίστευτη κρίση, οικονομική, πολιτική, πνευματική κλπ κλπ οι επαγγελματίες αυτοί αντιμετωπίζονται από το επίσημο κράτος ως παρίες, ως αποπαίδια, ως συμπληρώματα. Υπό την έννοια αυτή και με βάση την αποδοχή, από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, της ανοησίας που λέει πως οι εκπαιδευτικοί δεν δουλεύουν, τεμπελιάζουν κλπ κλπ υπό την έννοια αυτή λοιπόν ουδεμία ελπίδα υπάρχει για να βγούμε από το αδιέξοδο που βρισκόμαστε χρόνια. Εφόσον η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται από κράτος και κοινωνία ως μία ακόμη υποχρέωση που πρέπει να την τελειώνουμε τυπικά τότε είμαστε από χέρι καμμένοι. Όλοι μας.
(Πιο πολύ για τα παιδιά των ετών της απόσπασης στο ΠΤΔΕ. Μα και για τα άλλα. Βαστάτε γερά.)

Δείτε την αρχική ανάρτηση