Η Ιβάνα είναι φαρμακοποιός και εργάζεται στο φαρμακείο ενός νοσοκομείου, έχει τρία παιδιά.
Πώς μπορε΄ινα πιστέψει μια γυναίκα που δουλευύει μέσα στην υγεία, ότι μπορεί να πάσχει από ψυχικό νόσημα; Αναγνωρίζει τα συμπτώματα δέχεται να πάρει αγωγή; Η Ιβάνα φαρμακοποιός στο επάγγελμα που δουλεύει στο φαρμακείο ενός νοσοκομείου μοιράζεται την προσωπική της ιστορία και συγκλονίζει.
Όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί, ο ψυχίατρός μου -τον οποίο επισκεπτόμουν τακτικά, αφού περίμενα 18 μήνες μετά την αρχική παραπομπή για να κλείσω ραντεβού- με προειδοποίησε για το πώς η εγκυμοσύνη και η λοχεία θα μπορούσαν να επηρεάσουν σοβαρά την ψυχική μου υγεία. Ως γυναίκα που έχει διαγνωστεί με ψυχικό νόσημα, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, αυτή η προειδοποίηση μου φάνηκε αρκετά παράτολμη για να συνεχίσω. Αυτό που δεν περίμενα ήταν πώς η συνεχής ναυτία κατά την πρώιμη εγκυμοσύνη θα τροφοδοτούσε τα συναισθήματα αδυναμίας που ήδη υπήρχαν. Αυτό που επίσης δεν περίμενα ήταν ότι, παρόλο που ήμουν πέρα για πέρα ενθουσιασμένη που θα γινόμουν μαμά και ήξερα εδώ και καιρό ότι αυτό ήθελα, ένιωθα τρομοκρατημένη και παγιδευμένη από τη μητρότητα εκείνες τις πρώτες μέρες, γεγονός που έκανε το άγχος σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπιστεί.
Η κόρη μου ήταν ενσυνείδητη εγκυμοσύνη. Μου δημιούργησε αισθήματα ενοχής, επειδή, εκείνη την εποχή, ένιωθα ότι κανένα παιδί δεν «πρέπει» να έχει μια μαμά που παλεύει με ψυχική ασθένεια ή που παίρνει φάρμακα εξαιτίας της. Ένιωθα ότι άξιζε κάτι καλύτερο, παρόλο που έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Πήγαινα στα ραντεβού μου για θεραπεία, έπαιρνα τα φάρμακά μου σύμφωνα με τις οδηγίες και αναζητούσα βοήθεια και υποστήριξη όταν ήταν διαθέσιμη μέσω φίλων και της οικογένειας επίσης. Είχα κολλήσει σε αυτή την εμμονική νοοτροπία ότι θα ήμουν κατά κάποιο τρόπο υποδεέστερη μητέρα αν εξακολουθούσα να αντιμετωπίζω ψυχική ασθένεια και να παίρνω φάρμακα αφού είχα αποκτήσει παιδιά. Η προσδοκία της κοινωνίας είναι ότι οι μητέρες πρέπει να είναι τέλειες και να τα έχουν όλα μαζί – για τον εαυτό τους και για τις οικογένειές τους επίσης.
Γέννησα ένα γλυκό κορίτσι πριν από τέσσερα χρόνια. Μόλις ξεκίνησε το σχολείο τον Σεπτέμβριο και είναι τόσο έξυπνη όσο και όμορφη. Αλλά μου πήρε σχεδόν έξι μήνες για να νιώσω πλήρως δεμένη με αυτό το κορίτσι μου μετά τη γέννησή της. Ήταν ένας δύσκολος δρόμος για να φτάσουμε εκεί και για τους δυο μας. Από τη στέρηση ύπνου μέχρι τους κολικούς της, μέχρι το ότι δεν έπαιρνε βάρος και χρειαζόταν συνταγογραφούμενη φόρμουλα γάλακτος για συμπλήρωμα, ένιωθα αποτυχημένη επειδή ο θηλασμός ήταν τελικά ανεπιτυχής και ένιωθα ότι όσο σκληρά και αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα ποτέ να την κρατήσω ικανοποιημένη για περισσότερο από 30 λεπτά τη φορά πριν αρχίσει ένας άλλος γύρος φωνών και κλάματος.
Θυμάμαι ότι ένιωθα απομονωμένη από την προηγούμενη ζωή και τους φίλους μου και ότι απέκτησα μια εντελώς νέα ταυτότητα ως μητέρα από την οποία δεν μπορούσα να ξεφύγω, παρόλο που υπήρχαν στιγμές που το ήθελα απεγνωσμένα. Θυμάμαι να δυσανασχετώ με τον σύζυγό μου, ο οποίος είναι πιλότος, επειδή ενώ εγώ έμενα στο σπίτι με ένα βρέφος με το οποίο δεν είχα ακόμη δεθεί, το οποίο ούρλιαζε και έκλαιγε για ώρες κάθε μέρα, εκείνος «έπρεπε» να πηγαίνει στη δουλειά και να μένει σε ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο για μέρες κάθε φορά, κάνοντας ένα διάλειμμα από τη γονική μέριμνα, ενώ εγώ δεν μπορούσα. Αυτή είναι η νοοτροπία στην οποία βρισκόμουν.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τη γέννηση της κόρης μου, έχω αποκτήσει τρία παιδιά. Έχω επίσης έναν γιο, ο οποίος είναι μόλις 15 μήνες μικρότερος από εκείνη, και πρόσφατα γέννησα το μικρότερο παιδί μου τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους. Κάθε φορά, φοβόμουν πώς θα ένιωθα μετά τον τοκετό. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να δεθώ ξανά με τα παιδιά μου. Φοβόμουν ότι δεν θα με έπαιρναν στα σοβαρά αν έλεγα στους γιατρούς ότι αγωνιζόμουν. Φοβόμουν ότι ακόμη και αν είχα εκφράσει αισθήματα απελπισίας, θα με υπέβαλαν να περάσω 72 ώρες σε νοσοκομείο υπό παρακολούθηση και θα με έπαιρναν από τα παιδιά μου.
Για κάθε ένα από τα παιδιά μου δεν έπαψα στιγμή τις συνεδρίες μου ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Αυτό που δεν φαίνεται τόσο συνηθισμένο και ενδελεχές είναι η φροντίδα για τις μητέρες μετά τον τοκετό. Παίρνετε εξιτήριο από το νοσοκομείο, κάνετε έναν έλεγχο μετά από έξι εβδομάδες για να δείτε ότι έχετε θεραπευτεί σωματικά μετά τον τοκετό και σας ρωτούν για το ποια μέθοδο αντισύλληψης θα προτιμούσατε. Αν είστε τυχερή, θα σας ρωτήσουν αν είχατε σκέψεις να βλάψετε τον εαυτό σας ή το μωρό σας, ώστε ο ιατρός να έχει κάνει τη δέουσα επιμέλεια.
Όλη η εμπειρία της εγκυμοσύνης μέχρι τη μητρότητα και πέρα από αυτήν ήταν μια τεράστια καμπύλη μάθησης. Εκ των υστέρων, ήμουν τυχερή που είχα ήδη συνδεθεί με έναν ειδικό που γνώριζε το ιστορικό και την ψυχική μου υγεία και στον οποίο μπορούσα να απευθυνθώ αν και όποτε χρειαζόταν. Πολλές γυναίκες δεν βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα.
Υπάρχουν ακόμα μέρες που με δυσκολία αναγνωρίζω τον εαυτό μου, αλλά έχω μάθει να απευθύνομαι και να ζητώ βοήθεια πολύ νωρίτερα, είτε πρόκειται για φίλους είτε για την οικογένειά μου. Συνειδητοποίησα ότι πραγματικά χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί και ότι δεν είναι ντροπή να ζητάς και να δέχεσαι βοήθεια όταν σου προσφέρεται. Υπάρχουν μέρες που νιώθω ακόμα ότι έχω χάσει τον εαυτό μου μέσα στη μητρότητα και παλεύω να ταυτιστώ με οτιδήποτε άλλο εκτός από «μαμά» για τα τρία μου παιδιά, αλλά τώρα ξέρω επίσης ότι δεν πειράζει να νιώθω έτσι. Η ριζική αποδοχή ότι δεν χρειάζεται να είναι κάθε μέρα τέλεια, για να είμαι ακόμα καλή μαμά, έχει βοηθήσει πάρα πολύ, όπως και η φαρμακευτική αγωγή. Δεν ντρέπομαι πια να το παραδεχτώ.
Πηγή: https://www.momhalo.com/
