Όσα αριστεία κι αν φέρουν
«Ανοίγουν τα σχολεία… Κάποια παιδιά ανυπομονούν για αυτή τη στιγμή γιατί θα δουν ξανά τους φίλους τους, θα γελάσουν, θα παίξουν, θα πούνε τα νέα του καλοκαιριού γεμάτα χαρά κι ενέργεια.
Κάποια άλλα όμως παιδάκια δεν θα νιώθουν έτσι. Ίσως να μην έχουν τίποτα όμορφο να πουν για το καλοκαίρι που πέρασε, ίσως να μην έχουν φίλους να τους περιμένουν, ίσως να έχουν μέσα τους μια κρυφή μελαγχολία και ίσως να μην μπορούν να γελάσουν αμέριμνα.
Κάποια παιδάκια θα έχουν ένα βάρος στο στήθος τους και θα κάθονται απομονωμένα δίχως κανείς να τα προσέξει.
Ήμουν κι εγώ σ’ αυτήν την κατηγορία και το συναίσθημα αυτό μου είναι γνώριμο. Το άνοιγμα των σχολείων ήταν για μένα αφόρητο. Ένιωθα τόση ντροπή, τόσο φόβο, τόσο άγχος…
Φέτος ας πούμε στα παιδιά μας, πέρα από τους φίλους τους, να αγκαλιάσουν και από ένα τέτοιο παιδάκι. Να τους πούμε να προσπαθήσουν να τους κάνουν τη μέρα αυτή λιγότερο φορτική. Να τους δώσουν λίγη σημασία και να τους δώσουν θέση στα παιχνίδια τους!
Αυτά είναι τα μαθήματα που πρέπει πρώτα να τους δίνουμε! Σε αυτά πρέπει να κοιτάμε να αριστεύουν! Να θέλουμε από αυτά να γίνουν πρώτα καλοί άνθρωποι και έπειτα όλα τα άλλα!
Όσα αριστεία και αν μας φέρουν, αν δεν αριστεύσει πρώτα η καρδιά, μέσα τους θα είναι πάντα μετεξεταστέα….»
Κίκκα Ουζουνίδου
Διαβάστε επίσης:
«Είμαι δάσκαλος και αγαπάω τα παιδιά»: Τι σημαίνει και τι όχι αυτή η έκφραση;
