MENU
Μια πραγματική, εντυπωσιακή γιορτή στήθηκε χθες έξω από το αμερικανικό Καπιτώλιο, κατά την ορκωμοσία του 46ου προέδρου των Η.Π.Α., αλλά και της Καμάλα Χάρις, της πρώτης γυναίκας αντιπροέδρου, την οποία το μεγαλύτερο μέρος του λαού περίμενε πώς και πώς.
Πολλά ήταν τα σημεία της επιβλητικής τελετής που κέρδισαν τις εντυπώσεις, ξεκινώντας από τις 200.000 αμερικανικές σημαίες που στήθηκαν μπροστά από το Καπιτώλιο, προς τιμήν των νεκρών της πανδημίας. Ο συναρπαστικός λόγος του Μπάιντεν με αποκορύφωμα το “Η δημοκρατία επικράτησε”, σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Οι δε εμφανίσεις της Lady Gaga που έψαλλε τον εθνικό ύμνο και της Τζένιφερ Λόπεζ που τραγούδησε προς τιμήν του νέου προέδρου ξεσήκωσαν ακόμα περισσότερο το κοινό.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η στιγμή που πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσει κανείς με προσήλωση, είναι η απαγγελία της 23χρονης Amanda Gorman του ποιήματός της «The Hill We Climb».
Η Gorman είναι η νεότερη ποιήτρια στην ιστορία των ΗΠΑ που μιλά ποτέ σε ορκωμοσία προέδρου, κι όμως ήδη κατατάσσεται ανάμεσα στους “μεγάλους” ποιητές, όπως ο Robert Frost και η Maya Angelou.
Το κορίτσι, το οποίο γεννήθηκε στο Los Angeles και μεγάλωσε από την δασκάλα μαμά της, μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια λέει, πως στο σπίτι της η πρόσβαση στην τηλεόραση ήταν ελάχιστη. Επιπλέον, είχε καθυστέρηση λόγου ως παιδάκι, με αποτέλεσμα να βρίσκει καταφύγιο στο γράψιμο. Λέει πως ήταν ένα “παράξενο παιδί” που απολάμβανε να διαβάζει και να γράφει. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να έχει διαταραχή ακουστικής επεξεργασίας, ενώ είναι υπερευαίσθητη στον ήχο. Τίποτε από όλα αυτά δεν την εμπόδισε να είναι μια άριστη μαθήτρια!
Στο Γυμνάσιο παρακολούθησε μαθήματα σε ιδιωτικό σχολείο της Santa Monica, από το οποίο πήρε υποτροφία για το Harvard, όπου σπούδασε κοινωνιολογία. Το 2017 έγινε το πρώτο άτομο που ονομάστηκε εθνικός βραβευμένος ποιητής νεολαίας, ενώ την ίδια χρονιά, η εταιρεία μέσων ενημέρωσης OZY της βράβευσε στα Genius Awards της, με 10.000 δολάρια.
Λίγο καιρό μετά, η Gorman ανακοίνωσε πως το 2036 θέλει να είναι υποψήφια για την προεδρεία της Αμερικής.
Η ποίηση και η ακτιβιστική της δράση επικεντρώνονται σε θέματα καταπίεσης, φεμινισμού, φυλής και περιθωροποιήσεις, καθώς και στην αφρικανική διασπορά. Όπως η ίδια λέει, εμπνεύστηκε να γίνει εκπρόσωπο νέων στα Ηνωμένα Έθνη, όταν παρακολούθησε τον λόγο της Πακιστανής βραβευμένης με Νόμπελ Μαλάλα Γιουσαφζάι. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο The One for Whom Food Is Not Enough εκδοθηκε το 2015. Επιπλέον, είναι ιδρυτής του οργανισμού One Pen One Pag, που στηρίζει τους νέους που αγαπούν το γράψιμο.
Πριν από λίγο καιρό, η Amanda Gorman έγραψε και το πρώτο της παιδικό βιβλίο “Change Sings”, το οποίο σκοπό έχει να μάθει στους μικρούς αναγνώστες πως έχουν την δύναμη να διαμορφώσουν το κόσμο. Στην αγορά θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Το ποίημά της “The Hill We Climb”, στην χθεσινή ορκωμοσία του Προέδρου Μπάιντεν καταχειροκροτήθηκε από όλο τον πλανήτη: “Με τις λέξεις μου θα μπορέσω να αναγγείλω ένα νέο κεφάλαιο και μια νέα εποχή για το έθνος μας”. Σε έναν από τους στίχους της αναφέρει: “Υπάρχει πάντα φως, αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να το δούμε. Αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε εμείς το φως.”
Η κορυφαία στιγμή της απαγγελίας:
Διαβάστε ολόκληρο το ποίημα στα ελληνικά εδώ:
Ο λόφος που σκαρφαλώνουμε
Όταν ξημερώσει αναρωτιόμαστε που θα μπορέσουμε να βρούμε φως σ’ αυτή την ατέλειωτη σκιά;
Η απώλεια που κουβαλάμε μέσα μας, η θάλασσα που πρέπει να διαπλεύσουμε
Αψηφήσαμε την ουσία του προβλήματος
Μάθαμε ότι η σιωπή δεν συνεπάγεται πάντα ειρήνη
Kι ότι οι νόρμες κι οι αντιλήψεις του τι είναι «δίκαιο» δεν συνιστούν πάντα δικαιοσύνη
Κι όμως, η αυγή ήταν δική μας προτού το εννοήσουμε
Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε
Με κάποιο τρόπο αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες ενός έθνους που δεν λύγισε
αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσε την πορεία του
Εμείς, οι συνεχιστές μιας χώρας και μιας εποχής που ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, καταγόμενο από σκλάβους και αναθρεμμένο από μία μοναχική μητέρα, μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει πρόεδρος για να βρεθεί στη θέσει να απαγγείλει στίχους για έναν πρόεδρο
Ναι, απέχουμε πολύ από τη λάμψη, απ’ το αψεγάδιαστο
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοχθούμε να σχηματίσουμε μια τέλεια Ένωση
Κοπιάζουμε να σφυρηλατήσουμε την Ένωσή μας δίνοντάς της νόημα
Να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σ’ όλες τις κουλτούρες, φυλές, χαρακτήρες και ανθρώπινες καταστάσεις
Κι έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σ’ αυτό που στέκεται ανάμεσά μας, αλλά σ’ αυτό που ορθώνεται μπροστά μας
Γεφυρώνουμε το χάσμα γιατί γνωρίζουμε ότι για να προτάξουμε το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να παραμερίσουμε τις διαφορές μας
Καταθέτουμε τα όπλα μας για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε
Δεν θέλουμε να βλάψουμε κανένα, μόνον αρμονία για όλους
Ας πει ο κόσμος ότι είναι αλήθεια:
Πως ακόμη κι όταν πενθούσαμε, ωριμάζαμε
Πως ακόμη κι όταν πονούσαμε, ελπίζαμε
Πως ακόμη κι όταν κουραζόμασταν, προσπαθούσαμε
Πώς θα είμαστε για πάντα ενωμένοι, νικητές
Όχι επειδή δεν θα ξαναγνωρίσουμε την ήττα, αλλά διότι δεν θα ξανσπείρουμε ποτέ το διχασμό.
H Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε τη μέρα που όλοι θα κάθονται κάτω απ’ το αμπέλι και τη συκιά τους και κανείς δεν θα τους φοβίζει
Αν πρόκειται να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών μας, τότε η νίκη δεν θα έλθει με το λεπίδι, αλλά με όλες τις γέφυρες που θα έχουμε χτίσει
Αυτή είναι η υπόσχεση να βγούμε στο ξέφωτο, ο λόφος που σκαρφαλώνουμε, αρκεί να το τολμήσουμε
Γιατί το το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι παραπάνω από την περηφάνια που κληρονομούμε
Είναι το παρελθόν, στο οποίο εισερχόμαστε και το πως το διορθώνουμε
Είδαμε μια δύναμη που προτιμούσε να γονατίσει το έθνος μας
Να καταστρέψει τη χώρα μας, αν θα κατάφερνε έτσι να καθυστερήσει τη Δημοκρατία
Κι αυτή η προσπάθεια λίγο έλειψε να πετύχει
Αλλά κι αν μπορεί κατά καιρούς να καθυστερήσει η Δημοκρατία
Ουδέποτε μπορεί να νικηθεί οριστικά…
Αυτή την αλήθεια, αυτή την πεποίθηση εμπιστευόμαστε
Γιατί όσο εμείς έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στο μέλλον, η ιστορία έχει τα δικά της στραμμένα πάνω μας
Είναι η εποχή της δίκαιης εξιλέωσης
Tη φοβηθήκαμε στο ξεκίνημά της
Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι μιας τόσο τρομακτικής ώρας
αλλά βρήκαμε μέσα της τη δύναμη να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο, να δώσουμε ελπίδα και γέλιο στους εαυτούς μας
Κι εκεί που κάποτε ρωτούσαμε “πώς θα μπορέσουμε να υπερισχύσουμε της καταστροφής;”, τώρα διαβεβαιώνουμε “πώς θα μπορέσει η καταστροφή να υπερισχύσει εις βάρος μας;”
Δεν θα βαδίσουμε προς το παρελθόν, αλλά θα κινηθούμε σ’ αυτό που πρέπει να γίνει:
Μια χώρα μωλωπισμένη αλλά ακέραια, καλοπροαίρετη και τολμηρή, άγρια κι ελεύθερη
Δεν θα μας πισωγυρίσει, ούτε θα διακόψει την πορεία μας ο εκφοβισμός, γιατί γνωρίζουμε ότι την αδράνεια και την απραξία μας θα κληρονομήσει η επόμενη γενιά
Τα δικά μας σφάλματα θα γίνουν τα δικά τους φορτία
Αλλά ένα είναι σίγουρο:
Αν ενώσουμε τον οίκτο με τη δύναμη, και τη δύναμη με το δίκαιο, τότε η αγάπη θα γίνει η κληρονομιά κι αλλαγή μας, το πατρογονικό δικαίωμα των παιδιών μας
Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας μια χώρα καλύτερη από εκείνη που μας άφησαν
Με κάθε ανάσα απ’ το στήθος μου, θα ανυψώσουμε αυτό τον λαβωμένο κόσμο σ’ ένα νέο θαυμαστό
Θα ξεσηκωθούμε απ΄ τους χρυσούς λόφους της Δύσης
Θα ξεσηκωθούμε από τα ανεμόδαρτα Βορειο-Ανατολικά, όπου οι προπάτορές μας έδωσαν σάρκα και οστά στην επανάσταση
Θα ξεσηκωθούμε από τις παραλίμνιες πόλεις των Μεσοδυτικών Πολιτειών
Θα ξεσηκωθούμε απ’ τον ηλιόλουστο Νότο
Σε κάθε άκρη της χώρας μας, σε κάθε γωνιά που αποκαλείται πατρίδα μας,
οι συμπατριώτες μας, τόσο διαφορετικοί και όμορφοι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους
Κι όταν έλθει η μέρα, θα βγούμε απ’ τη σκιά φλεγόμενοι κι ατρόμητοι
Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε
Γιατί το φως υπάρχει πάντα
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως
