MENU
Σήμερα μοιραζόμαστε μαζί σας την ιστορία του 17χρονου Πέτρου Μιμίκου, από το Νεοχώρι Σερρών που αν και μαθητής της Γ Λυκείου έχει καταφέρει να συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το διάβασμα, την αγάπη για την Εκκλησία και την έφεση για την μουσική.
Ως γιος του ιερέα της Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου ο Πέτρος από μικρός μεγάλωσε στο χώρο της Εκκλησίας
Όλοι τον περιγράφουν ως ένα πολύ πολύ καλό, ευγενικό και ευαίσθητο παιδί, μεγαλωμένο με ήθος και αρχές, αλλά και την διακριτική φροντίδα του Σεβασμιωτάτου.
Όπως διαβάζουμε στο romfea.gr από τα 10 κιόλας χρόνια του ξεδίπλωσε τα χαρίσματά του στη μουσική κληρονομιά.Έμαθε να ψάλλει αλλά και επηρέασε και άλλους δύο φίλους του, τον Παύλο και τον Σάββα της αυτής ηλικίας κστελεχώνουν με τις φωνές του τρία ψαλτήρια σε μικρές ενορίες και οι τρείς μαζί στα πανηγύρια της γύρω περιοχής εξασφαλίζοντας το χαρτζιλίκι τους εδώ και χρόνια.
Το συγκινητικό τραγούδι που έγραψε για την τραγωδία των Τεμπών
Ο Πέτρος όμως έχει και το χάρισμα της συνθέσεως στίχων και της μελοποίησης. Με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών έγραψε στίχους, τους μελοποίησε και τους τραγουδάει με θαυμάσιο τρόπο. Υπό τον τίτλο “Στην κοιλάδα που δε βλέπει αυγή” οι στίχοι του αποτυπώνουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις όλων μας για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. Είναι ασυγχώρητα εγκληματικό να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές στην σημερινή εποχή με αυτόν τον τρόπο και να ξεπροβάλλεται η εικόνα μιας χώρας που σε πολλά θέματα βαδίζει στον «αυτόματο» και επιβιώνει κατά τύχη!
Πώς θα πεις σε έναν γονιό ότι δεν θα ξαναδεί το παιδί του, επειδή μπερδεύτηκαν οι γραμμές και ξεχάστηκε ο υπάλληλος, σε μια εποχή που ξέρεις σε πόσα δευτερόλεπτα το ταξί θα βρίσκεται κάτω από την πόρτα σου και πόσο χρόνο ακριβώς θέλει το σουβλάκι για να βρεθεί στο τραπέζι σου;
Oι στίχοι του τραγουδιού
Στο τηλέφωνο πριν κλείσεις, η μάνα σου, σου είχε πει, « Στείλε μου όταν φτάσεις, θα περιμένω ως το πρωί».
Και το πρωί δε φάνηκε, το φως ψηλά είδες να φέγγει, κι η μάνα τωρα κλαίει και θρηνεί, για το παιδί που χάθηκε.
Μια στάχτη είν’ η ζωή, όσα κάηκαν εκεί, στη κοιλάδα που δε βλέπει αυγή, είπαν « Πάμε…κι όπου βγεί ».
Στη κοπέλα που περίμενε, τη δική σου αγκαλιά. Είπε « Σε αγαπώ! Να προσέχεις! Να σε φιλά η Παναγιά».
Και καθώς μπήκε η άνοιξη, ολα της γης τα άνθη μαράθηκαν.
Όπως της κοπέλας σου η καρδιά, τα όνειρα όλα χάθηκαν.
Μια στάλα η ζωή, όσα δάκρυα έπεσαν εκεί, στη κοιλάδα που δε βλέπει αυγή, κόπηκε εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Διαβάστε επίσης:
Ο Κώστας Αποστολάκης με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογεί: “Είμαι σίγουρος ότι είμαι ανάξιος γονιός”
