Η παράσταση ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών .
Μια φορά και έναν καιρό, στο καταγάλανο Αιγαίο, το πέλαγος το απέραντο απ’ όλα το πιο ωραίο… φτάνει ένας περίεργος ψαράς που δεν ψαρεύει ψάρια για να τα φάει, αλλά για να τα πουλήσει ζωντανά σε κάποιο ενυδρείο και έτσι να πλουτίσει…. Με έναν περίεργο χάρτη στο ένα χέρι και με ένα δίχτυ στο άλλο, βουτάει με τις μπουκάλες του στα κρυστάλλινα νερά και φτάνοντας στον βυθό συλλαμβάνει όλα τα σπάνια ψάρια που συναντά εκεί εκτός από έναν αστερία ο οποίος του ξεφεύγει..
Θυμωμένος που δεν κατάφερε να τον πιάσει και αυτόν, ανεβαίνει στην επιφάνεια επάνω στο καράβι του και προσπαθεί να τον ψαρέψει με το καλάμι και το δίχτυ του. Εκείνη τη στιγμή στον βυθό του Αιγαίου, ακριβώς κάτω από το καράβι του ψαρά, καταφτάνει από την Ατλαντίδα ο Θεός Ποσειδώνας και μόλις αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί στους φίλους του (που ο ψαράς έχει πιάσει αιχμάλωτους), αποφασίζει μαζί με τα παιδιά (θεατές) όχι μόνο να ελευθερώσουν όλα τα ψαράκια, αλλά και να δώσουν στον ψαρά ένα καλό μάθημα, πληρώνοντάς τον με το ίδιο νόμισμα..
Πώς θα το καταφέρουν αυτό; Μα, ψαρεύοντας φυσικά… από την ανάποδη. Ποιος ψαρεύει ποιον, λοιπόν… αλλά για να δείτε παρακάτω, δεν έχετε παρά να φορέσετε μάσκα, βατραχοπέδιλα και αναπνευστήρα και με την φαντασία σας να βουτήξετε στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου. Το ψαροντούφεκο φυσικά απαγορεύεται…. επιτρέπονται όμως οι μπουρμπουλήθρες, το τραγούδι και ο χορός (μπάλος).
Ο συγγραφέας του έργου και ποιητής Πέτρος Καφαντόγιας μιλάει στο Infokids για τη δημιουργία του και πως βλέπει τους μικρούς θεατές.
Πώς μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά να μην έχουν απληστία και να μοιράζονται ότι έχουν;
Μα δίνοντας τους εμείς πρώτοι, το καλό παράδειγμα. Τα παιδιά μας, όταν μας βλέπουν να αρκούμαστε με τα αγαθά που έχουμε και όχι με τα αγαθά μου θέλουμε και συγχρόνως, αυτά τα έστω και τα λίγα, τα μοιραζόμαστε απλόχερα μεταξύ μας και προσφέρουμε και σε άλλους, παρακινούνται και εκείνα να κάνουν στη ζωή τους το ίδιο.
Τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν ότι όλα τα ζώα έχουν δικαίωμα στο να ζουν ελεύθερα και όχι σε αιχμαλωσία; Πώς μπορεί να γίνει αυτό βίωμα;
Όταν ο γιός μου έγινε 6 ετών, ο νονός του ως δώρο γενεθλίων του έφερε ένα χρυσόψαρο μέσα σε μια μικρή γυάλα. Ο μικρός ξετρελάθηκε, το ψάρι πάλι όχι, καθώς ήταν τόσο μόνο του και τόσο περιορισμένο μέσα στο νέο του τεχνητό του περιβάλλον, που εμείς οι γονείς στενοχωριόμασταν που τόσο δυστυχισμένο κάναμε αυτό το πλάσμα μόνο και μόνο από προσωπική έπαρση και ματαιοδοξία. Το ψάρι είχε το δικαίωμα και έπρεπε να επιστρέψει στο φυσικό του περιβάλλον αλλά πως το λες αυτό σε ένα παιδί που θεωρούσε το κακόμοιρο το ψαράκι ένα ακόμη παιχνίδι από τα πολλά που είχε…. τότε σκεφτήκαμε με τη μητέρα του να παίξουμε μαζί του ένα σκετς στο οποίο ο μικρός θα ήταν το ψάρι, εμείς οι ψαράδες και μια χάρτινη κούτα το ενυδρείο που θα βάζαμε το ψάρι. Στην αρχή συμμετείχε χαρούμενος, όμως όσο περνούσε η ώρα και άρχιζε να αισθάνεται περιορισμένος μόλις ζήτησε να βγει απ το ενυδρείο γιατί δεν έχει πια πλάκα του είπαμε : βεβαίως μικρό ψαράκι… έλα που θες να πάμε βόλτα; Στη θάλασσα θέλω να πάμε είπε για να αφήσω ελεύθερο το….. χρυσόψαρο μου..(του γλυκού νερού ήταν αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για εμάς…. σε λίμνη το πήγαμε το ψάρι).
Πώς διδάσκουμε τα παιδιά να μην είναι χειριστικά προς τους άλλους;
Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να τα κακομαθαίνουμε. Όσα πιο πολλά τους δίνουμε τόσο πιο πολλά θα ζητάνε και όταν εμείς επιτέλους τους λέμε όχι, τότε χαλάνε τον κόσμο ώσπου να γίνει το δικό τους. Αν μάθουν σωστά από μικρά την έννοια του όχι, μεγαλώνοντας θα γίνουν πιο ταπεινά στα θέλω τους και πολύ πιο συγκαταβατικά στο τι πρέπει και στο τι δεν πρέπει….
Και κατά δεύτερον τα μαθαίνουμε να μην ζηλεύουν τα πράγματα των άλλων εξηγώντας τους ότι απλώς δεν τους είναι χρήσιμα
και κατά τρίτον δουλεύουμε πάνω στην αυτοπεποίθησή τους παρακινώντας τα να καταλάβουν τι είναι χρήσιμο και τι είναι περιττό.. πού σταματάει το μέτρο και πού ξεκινάει η υπερβολή.
Πώς μαθαίνουμε τα παιδιά να δίνουν δεύτερες ευκαιρίες;
Όλα από εμάς τους γονείς ξεκινούν… αν τους δίνουμε εμείς δεύτερη ευκαιρία κάθε φορά που κάνουν λάθος θα το εμπεδώσουν και θα κάνουν το ίδιο δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες στον κοινωνικό τους περίγυρο.
