“Όσα ‘ευχαριστώ’ κι αν πούμε στα μεγάλα μας παιδιά θα είναι λίγα…”

Πολλά είναι αυτά που δεν μπορείς να προβλέψεις, όταν γίνεσαι γονιός -τι δυσκολίες θα προκύψουν στον δρόμο σου, πώς θα τις αντιμετωπίσεις κάθε φορά, πόσα παιδιά θα κάνεις τελικά και ποια θα είναι η σχέση μεταξύ τους -μεταξύ σας…

Ξέρεις, βέβαια, ότι η αγάπη σου γι’αυτά είναι δεδομένη και είναι αυτή που θα σε καθοδηγήσει στο μεγάλωμά τους, όμως δεν φαντάζεσαι ούτε στιγμή πόσες μορφές θα αλλάξει στην πορεί και πώς από λατρεία τη μια στιγμή, γίνεται απόγνωση την άλλη και από θαυμασμό γίνεται θυμός και μετά ξανά τρυφερότητα και θαλπωρή και… όλα προκύπτουν τόσο απρόβλεπτα και πρωτόγνωρα και συχνά μένεις απλά να τα παρακολουθείς, σαν θεατής. Συνειδητοποιώντας παράλληλα και μία ακόμα μεγάλη αλήθεια: Ότι ακόμα κι αν εσύ είσαι ο γονιός, δεν είναι τα παντά (για πάντα) στο χέρι σου. Ειδικά όταν τα παιδιά σου αρχίζουν να μεγαλώνουν…

Η Regan Logan είναι μία μαμά-blogger 5 παιδιών, η οποία προχώρησε πρόσφατα σε μία ανάρτηση, με την οποία πολλές μαμάδες θα ταυτιστείτε, καθώς μέσω αυτής αναγνωρίζει και τιμά την ύπαρξη των μεγάλων παιδιών στην οικογένεια, ως πολύτιμοι αρωγοί στο μεγάλωμα των μικρότερων.

Όσο κι αν συχνά μας “τρελαίνουν” με τις εφηβικές γκρίνιες και τις απαιτήσεις τους, όσο κι αν συμπεριφέρονται στα μικρότερα αδέρφια τους με τρόπο υποτιμητικό, είναι πολλές οι στιγμές που τα μεγάλα παιδιά της οικογένειας παρεμβαίνουν στο μεγάλωμά τους με τρόπο καταλυτικό και απόλυτα πυροσβεστικό και που πραγματικά “σώζουν τη μέρα” και την ψυχική ηρεμία όλων.

Η Logan περιγράφει μία τέτοια στιγμή που έλαβε χώρα στο σούπερ μάρκετ και μας συγκινεί:

“Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στο σούπερ μάρκετ. Το μωρό εκείνη τη στιγμή ούρλιαζε, γιατί ήθελε να βγει από το μάρσιπο που το είχα και ζητούσε τη μεγάλη του αδερφή.

Εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη τον πήρε στην αγκαλιά της και άρχισε να περπατά πάνω-κάτω στους διαδρόμους με απίστευτη υπομονή. Είμαι σίγουρη, ότι τα χέρια της πρέπει να είχαν πονέσει από το βάρος, όμως δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε στιγμή. Ο μικρός ήταν στον Παράδεισο εκείνη τη στιγμή και ούτε που κουνήθηκε από τη στιγμή που κούρνιασε στην αγκαλιά της.

Αυτές είναι οι στιγμές που κάνουν την κουρασμένη και εξαντλημένη μου καρδιά να εκρηγνύεται από αγάπη και συγκίνηση.

Είναι οι στιγμές που μου θυμίζουν, ότι η ζωή δεν προχωρά χωρίς ομαδική δουλειά.

Και είμαι τόσο ευγνώμων για την δική μου ομάδα.”