Η δημοσιογράφος Νίκη Λυμπεροπούλου έγραψε ένα άρθρο-σχόλιο στο Βήμα, με αφορμή τη σειρά που έχει μαγνητίσει και προβληματίσει όλους όσοι την έχουν δει. Το αναδημοσιεύουμε και συνυπογράφουμε.
Ποιος μεγαλώνει τα παιδιά μας;
Όταν πήγαινα δημοτικό, αγόραζα κάτι τσίχλες που ήταν μινιατούρα τσιγάρων. Θα τις θυμάστε ίσως. Τις πουλούσαν σε συσκευασία μικρού πακέτου τσιγάρων κι εμείς που νιώθαμε πολύ κουλ κάνοντας ό,τι και οι θεριακλήδες γονείς μας, όχι μόνο τις αγοράζαμε, αλλά πριν τις μασήσουμε κάναμε και το κομμάτι μας στην αυλή του σχολείου “καπνίζοντας”.
Ύστερα, προφανώς κάποιος σε θέση ευθύνης συνειδητοποίησε το εγκληματικό του πράγματος και η παραγωγή σταμάτησε. Σήμερα λοιπόν, ενώ δεν μπορείς να αγοράσεις τσίχλες-τσιγάρα, μπορείς κάλλιστα να αγοράσεις ηλεκτρονικά τσιγάρα με γεύση φράουλα, μάνγκο, μέχρι και τσιχλόφουσκα. Οι συσκευές ειναι φανταχτερές και δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι ένα ροζ “τσιγάρο” με γεύση τσιχλόφουσκα δεν στοχεύει στον 50ρη που προσπαθεί να κόψει το συμβατικό. Στα περίπτερα όλης της χώρας εταιρείες ψαρεύουν ανενόχλητες πιτσιρίκια για να χτίσουν τη νέα ισόβια πελατεία τους. Τις προάλλες, φίλη μου έπιασε τον 13χρονο γιο της με ένα τέτοιο κι αν περάσετε από γυμνάσιο στο σχόλασμα, θα διαπιστώσετε πως δεν είναι σπάνιο θέαμα. Το παιδί το αγόρασε από ένα περίπτερο. Αυτός ο περιπτεράς δεν έχει ευθύνη;
Ξέρω. Φταίει ο γονιός. Για όλα όσα συμβαίνουν σε ένα παιδί και για την πορεία που παίρνει στη ζωή πάντα, κατά τεκμήριο, φταίει ο γονιός. Οπότε ας αφήσουμε τις εταιρείες και τους περιπτεράδες στην ησυχία τους. Κι ας βγάλουν άκρη οι γονείς.
Αντίστοιχες προσεγγίσεις διαβάζω και για το Adolescence. Αυτή τη σειρά με θέμα έναν 13χρονο από μια “κανονική, μέση οικογένεια” που δολοφονεί συμμαθήτριά του. Αναλύσεις για το πώς οι γονείς σήμερα αδυνατούμε να αποκωδικοποιήσουμε τον κόσμο των παιδιών μας. Λες και οι δικοί μας γονείς καταλάβαιναν τον δικό μας. Σίγουρα τα πράγματα πια τρέχουν. Αλλά από πότε είναι ρεαλιστικά δυνατόν να διαχειριστούμε μια νέα κανονικότητα, που λέει πως ένα παιδί, από την “ασφάλεια” του δωματίου βομβαρδίζεται με τόσο μίσος, βία και φρίκη, όση ποτέ δεν θα επιτρέπαμε να το πλησιάσει στον φυσικό κόσμο; Αυτή η πραγματικότητα είναι λογικό να θεωρείται κανονική και φταίει ο γονιός που δεν τη διαχειρίζεται;
Θα πουν πολλοί: Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δεν είναι έτσι. Στο παρελθόν, οι χώρες κατάφεραν να ρυθμίσουν πολλά. Το κάπνισμα, το αλκοόλ, τα ακατάλληλα προγράμματα κλπ. Τώρα ήρθε η ώρα του αλγόριθμου. Το πεδίο είναι εγκληματικά αρρύθμιστο. Όπου υπάρχει θέληση, βρίσκεται και τρόπος. Όπως έτρεξε η ανθρωπότητα να βρει εμβόλια στην πανδημία, έτσι πρέπει να διαχειριστεί κι αυτήν την ιδιότυπη “πανδημία” που προσβάλλει τα παιδιά. Και εν πάση περιπτώσει, πάσχει κάπως το να δεχόμαστε αξιωματικά πως δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη με 3 πλατφόρμες κι έτσι θα πρέπει ένα δισ. γονείς ανηλίκων στο πλανήτη να διαχειριστούμε το μη διαχειρίσιμο.
