Η χαοτική κατάσταση στην ειδική αγωγή συνεχίζεται και μέρα με τη μέρα γίνεται και ακόμη χειρότερη για τα παιδιά που χρήζουν ειδικής αγωγής αλλά και για τους γονείς τους. Οι πληρωμές από τον ΕΟΠΥΥ στις μεγάλες πόλεις (οπού υπάρχει και ο περισσότερος πληθυσμός) Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς καθυστερούν. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι έχει από 6 μήνες μέχρι 1 1/5 χρόνο να κάνει πληρωμές…. Οι γονείς πλέον δεν έχουν χρήματα για να συνεχίσουν τα παιδιά τους τις πολύτιμες συνεδρίες όποτε και σταματάνε.
Άραγε οι υπεύθυνοι ξέρουν γιατί κάνουν αυτά τα παιδιά θεραπείες; Ξέρουν ότι αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή δε θα είναι πλέον παιδιά αλλά ενήλικες; Ξέρουν τι σημαίνει η φροντίδα ενος ενήλικα με ειδικές ανάγκες; Ξέρουν πώς αισθάνεται ο γονέας που έχει παιδι ενήλικο 20 χρονών, 30 χρονων, 40 χρονών 50 χρονων…. (και ο γονεας την αναλογη ηλικία) και πρεπει να το ντύνει να το ταίζει να το πλένει να είναι συνεχως δίπλα του; Ξερουν πώς είναι να αναρωτιέσαι τι θα γίνει το παιδί σου όταν δε θα είσαι δίπλα του; Ξερουν τι είναι να φοβάσαι να πεθάνεις γιατί μαζί σου θα πεθάνει και το παιδί σου γιατι δεν υπάρχει κανείς να το φροντίσει;
Η κραυγή απόγνωση του Γιάννη Σχίζα, ενός πατέρα «παιδιού» 33 ετών με ειδικές ανάγκες
Τα προβλήματα των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας προκαλούν απίστευτο άγχος σ΄εμάς που επωμιζόμαστε την επιμέλειά τους. Πρόσφατα η μητέρα ενός τέτοιου ατόμου, ηλικιωμένη και με συναίσθηση της επερχόμενης αδυναμίας ή «απουσίας» από τη φροντίδα του παιδιού της, δήλωσε αυτό το άγχος με μια μακάβρια φράση : «Δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε»…
Πέρυσι ο 80χρονος πατέρας ενός 42χρονου ΑμΕΑ πήρε την καραμπίνα του, σκότωσε το γιό και στη συνέχεια αυτοκτόνησε , δείχνοντας με αυτό το δραματικό τρόπο το πρόβλημα μιας κατηγορίας ατόμων που περιέρχονται στην κατάσταση του οικόσιτου ζώου, εκεί όπου δεν υπάρχουν προνοιακές δομές : Δομές που μπορούν να έχουν μικρά λειτουργικά κόστη, να στηρίζονται στον εθελοντισμό , να εξοικονομούν κοινωνικούς πόρους και να ανοίγουν προοπτικές επαγγελματικής απασχόλησης σε κάποιους ΑμΕΑ…
Πρόκειται για μια ανθρωπιστική επένδυση άμεσης απόδοσης, που όμως συγκρούεται με κάποιες ύποπτες θεωρίες «από-ιδρυματοποίησης». Η αποπομπή των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας από τις υπάρχουσες προνοιακές δομές ισοδυναμεί με επαναφορά στο αδιέξοδο οικιακό περιβάλλον και στο παρκάρισμα ενώπιον τηλεοράσεων.
Όλοι εμείς οι γονείς, κηδεμόνες, φίλοι και συμπαραστάτες των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας, πρέπει να αρνηθούμε κάθε εύσχημη επιστροφή στην εποχή του Ντίκενς
