Την πρωτοείδα στο TikTok και «κόλλησα» γιατί έβλεπα μια νέα γυναίκα, δυναμική, μαμά και εργαζόμενη καθώς και την πολύ διαφορετική από τη δική μας ζωή της στη Νορβηγία. Έτσι της ζήτησα μια συνέντευξη για να γνωριστούμε καλύτερα!
Σας έχουμε γνωρίσει μέσα από τα βιντεάκια σας στο TikTok, όπου μας «συστήνετε» τη ζωή στη Νορβηγία. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς και την οικογένειά σας ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα;
Είμαι η Αλεξάνδρα. Μένουμε στη Νορβηγία τα τελευταία δώδεκα χρόνια με τον σύζυγό μου και έχουμε δύο παιδιά, 6 και 7 ετών, τα οποία έχουν γεννηθεί και τα δύο εδώ. Είμαστε μια απλή, καθημερινή ελληνική οικογένεια που ζει στο εξωτερικό και προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της όσο πιο ήρεμα και όμορφα γίνεται. Δεν έχουμε άλλους συγγενείς κοντά μας, αλλά έχουμε αρκετούς φίλους. Ζούμε τη ζωή μας μόνοι μας εδώ, χωρίς «στηρίγματα» από πίσω, και αυτό μας έχει κάνει πιο δεμένους, αλλά και πιο δυνατούς.
Είστε πλέον μαμά influencer! Πώς το βιώνετε αυτό και τι σημαίνει στην πραγματικότητα; Είναι εύκολο, παιχνιδάκι ή είναι κι αυτό μια δουλειά με απαιτήσεις;
Δεν θα το έλεγα ούτε πολύ δύσκολο, ούτε παιχνιδάκι. Σίγουρα έχει τις απαιτήσεις του, κυρίως γιατί δεν ασχολούμαι μόνο με αυτό. Παράλληλα σπουδάζω, έχω το δικό μου ESHOP και φυσικά έχω και δύο μικρά παιδιά. Τρέχουν όλα ταυτόχρονα, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να μοιράζομαι πράγματα που με αγγίζουν και να είμαι αυθεντική. Το influencing ήρθε τελείως τυχαία, το έχτισα μόνη μου και χαίρομαι που έχει πάρει τόσο όμορφες διαστάσεις. Είναι μια πολύ δημιουργική διέξοδος για μένα, και νιώθω τυχερή που έχει αγαπηθεί τόσο.
Προς το παρόν δεν «εκθέτετε» τα παιδιά σας στα βίντεό σας. Είναι κάτι που έχετε αποφασίσει με τον σύντροφό σας, δεν έχει τύχει ή δεν έχει «χρειαστεί»;
Δεν τα έχω δείξει ποτέ – ούτε πριν γίνω influencer, ούτε τώρα που τα προφίλ μου έχουν μεγαλώσει. Και είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Το κάνω ξεκάθαρα για την προστασία τους. Είναι πολύ μικρά ακόμα, έχουν δικαιώματα και δεν θέλω να τα εκθέσω δημόσια. Είμαι στα social media, ξέρω πόσο τοξικός μπορεί να γίνει αυτός ο χώρος και το ζω η ίδια ως ενήλικη. Δεν θέλω να περάσουν τα παιδιά μου κάτι αντίστοιχο ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον. Δεν τα βάζω σε αυτό το περιβάλλον για τα likes ,ό,τι έχω χτίσει, το έχω κάνει με τη δική μου αξία.
Μου αρέσει να μιλάω για το πώς είναι να μεγαλώνεις παιδιά στο εξωτερικό, γιατί είναι κάτι που αφορά πολλούς γονείς. Απλώς το κάνω χωρίς να τα δείχνω, γιατί πιστεύω πως υπάρχει τρόπος να μοιραστείς αυθεντικά την εμπειρία σου χωρίς να εκθέτεις το πιο πολύτιμο κομμάτι της ζωής σου. Και φυσικά, σέβομαι όσους γονείς κάνουν άλλη επιλογή, ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τη δική του οικογένεια.
Γεννήσατε τα παιδιά σας στη Νορβηγία, αν θυμάμαι σωστά. Πόσο εύκολη ή δύσκολη απόφαση ήταν να κάνετε εκεί την «έδρα» της οικογένειάς σας, μακριά από τη στήριξη και τη βοήθεια που μπορεί να σας πρόσφεραν οι οικογένειές σας στην Ελλάδα;
Ναι, και τα δύο παιδιά μας έχουν γεννηθεί στη Νορβηγία. Ευτυχώς, επειδή έχουν μόνο έναν χρόνο διαφορά μεταξύ τους, στην αρχή ήρθαν οι οικογένειές μας από την Ελλάδα και μας βοήθησαν πολύ, αυτό ήταν ανεκτίμητο. Αλλά από εκεί και πέρα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μόνοι μας. Δεν έχουμε συγγενείς εδώ, μόνο κάποιους πολύ καλούς φίλους.
Η απόφαση να κάνουμε τη ζωή μας εδώ δεν ήταν εύκολη, αλλά μας έχει κάνει πιο δυνατούς και πιο δεμένους σαν οικογένεια. Πιστεύουμε ότι όταν φέρνεις παιδιά στον κόσμο, εσύ έχεις την ευθύνη να τα μεγαλώσεις , κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σε βοηθήσει. Φυσικά και μας λείπουν οι δικοί μας άνθρωποι , ειδικά οι γιαγιάδες, αφού οι παππούδες δεν είναι πια στη ζωή και προσπαθούμε όσο πιο συχνά γίνεται είτε να πηγαίνουμε εμείς στην Ελλάδα είτε να έρχονται εκείνες εδώ. Έχουμε μάθει να εκτιμάμε ακόμα περισσότερο αυτές τις στιγμές.
Κάνοντας παιδιά, ποια είναι τα 5 πράγματα που σας έχουν εντυπωσιάσει σε αντιδιαστολή με όσα ισχύουν στην Ελλάδα;
Ένα από τα βασικά που με έχουν εντυπωσιάσει είναι το σύστημα παιδείας. Τα παιδιά εδώ μεγαλώνουν με πολύ λιγότερο άγχος σε σχέση με το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Δεν υπάρχει πίεση, διαγωνίσματα, φροντιστήρια και αγωνία για τις επιδόσεις , κάτι που εγώ το βίωσα έντονα στην Ελλάδα. Το σχολείο είναι πιο ανθρώπινο, πιο ήρεμο.
Δεύτερον, όλα είναι δωρεάν. Από σχολικά είδη μέχρι γεύματα στο σχολείο , δεν χρειάζεται να κουβαλάμε λίστες με ψώνια από το βιβλιοπωλείο, όπως κάναμε παλιά με τον πατέρα μου στην Ελλάδα. Το κράτος τα καλύπτει όλα.
Τρίτο, και πάλι κάτι βασικό, είναι το σύστημα υγείας. Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε ιδιώτες για το παραμικρό. Ό,τι αφορά τα παιδιά –,από έναν απλό πυρετό μέχρι πιο σύνθετα θέματα ,καλύπτεται πλήρως και οργανωμένα.
Τέταρτον, αυτό που μου αρέσει πολύ είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουν στα παιδιά. Τους δίνουν ανεξαρτησία και χώρο να εξελιχθούν με τον δικό τους ρυθμό, χωρίς να τα καταπιέζουν ή να τα “στριμώχνουν” σε καλούπια.
Και πέμπτον, υπάρχει ένας γενικότερος σεβασμός προς τον προσωπικό χρόνο των οικογενειών. Δεν θεωρείται αυτονόητο ότι θα θυσιάσεις όλο σου τον ελεύθερο χρόνο για να “τρέχεις” από δραστηριότητα σε δραστηριότητα. Η οικογενειακή ζωή είναι ιερή και αυτό το ζούμε καθημερινά.
Φυσικά, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις – κάθε μέρος έχει τα υπέρ και τα κατά του. Αλλά σε γενικές γραμμές, νιώθω ότι εδώ τα παιδιά μας μεγαλώνουν πιο ήρεμα και πιο ελεύθερα.
Εργάζεστε σε παιδικό σταθμό, οπότε σίγουρα έχετε επαφή με πολλούς γονείς. Είναι τόσο διαφορετικοί οι Νορβηγοί από εμάς; Τι είναι αυτό που σας ξαφνιάζει στη συμπεριφορά και τον πολιτισμό τους;
Έχω εργαστεί σε παιδικό σταθμό και αυτή τη στιγμή σπουδάζω για να γίνω ειδικός παιδικής και νεανικής φροντίδας, ώστε να επιστρέψω ξανά στο σύστημα εκπαίδευσης ,είτε σε σχολείο είτε σε παιδικό σταθμό. Μέσα από αυτή την εμπειρία έχω παρατηρήσει αρκετές διαφορές.
Οι Νορβηγοί είναι γενικά πιο ήρεμοι. Δεν φωνάζουν εύκολα, δεν πανικοβάλλονται με το παραμικρό ,κι αυτό περνάει και στα παιδιά τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικό. Τα παιδιά εδώ μεγαλώνουν με λιγότερη πίεση και πιο ελεύθερα. Μαθαίνουν από μικρά να φροντίζουν τον εαυτό τους, να πηγαίνουν μόνα τους στο σχολείο, να φτιάχνουν κάτι να φάνε, να αναλαμβάνουν μικρές ευθύνες. Υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο παιδί σαν μονάδα.
Δεν λέω ότι αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο, είναι απλά διαφορετικό. Εμείς οι Έλληνες γονείς, γενικά είμαστε πιο προστατευτικοί. Πιο “από πάνω” ας πούμε. Έχουμε άλλο δέσιμο, άλλο τρόπο. Δεν σημαίνει βέβαια ότι οι Νορβηγοί δεν αγαπάνε τα παιδιά τους, απλώς το εκφράζουν αλλιώς.
Και εγώ ήμουν αρκετά διαφορετική όταν πρωτοήρθα. Αλλά όσο περνά ο καιρός εδώ, αρχίζω κι εγώ να ηρεμώ λίγο παραπάνω, να αφήνω χώρο και ελευθερία. Νομίζω κάθε κουλτούρα έχει κάτι να σου δώσει, και τελικά παίρνεις από την καθεμία αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο.
Νιώθετε μεγαλύτερη ασφάλεια ως μητέρα και εργαζόμενη στη Νορβηγία απ’ ότι στην Ελλάδα;
Ναι, ξεκάθαρα. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που επέλεξα να ζήσω στην Νοβηγία. Η αίσθηση ασφάλειας που έχω εδώ ,τόσο σαν μητέρα όσο και σαν εργαζόμενη ,είναι τεράστια. Νιώθω ότι μετράω σαν άνθρωπος, σαν μαμά, σαν επαγγελματίας. Δεν χρειάζεται να αποδείξω καθημερινά ποια είμαι και γιατί αξίζω σε κάθε ρόλο που έχω.
Ξέρω ότι αν τα παιδιά μου αρρωστήσουν, είναι αυτονόητο πως θα μείνω σπίτι για να τα φροντίσω. Δεν χρειάζεται να απολογηθώ ή να “εξηγηθώ”, ούτε να αγχωθώ για τη δουλειά μου ή να νιώσω τύψεις. Απλά ενημερώνω και τελείωσε. Υπάρχει κατανόηση, υπάρχει σεβασμός.
Αυτό για μια μαμά είναι τεράστιο. Σου δίνει ανάσα, σου δίνει χώρο να είσαι παρούσα και για τα παιδιά σου και για τη δουλειά σου, χωρίς να καταρρέεις από την πίεση ή την ενοχή. Και τελικά αυτό σε κάνει καλύτερη και στα δύο.
Πιστεύετε ότι όσοι θέλουν αξίζουν δεύτερη ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή στη Νορβηγία; Ή είναι ένα “όνειρο” που «χάνουν» και ζώντας τόσο μακριά από την πατρίδα;
Πιστεύω βαθιά ότι όποιος θέλει, αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Και η Νορβηγία, αν και δεν είναι ο παράδεισος, μπορεί να σου τη δώσει ,αρκεί να είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις, να προσαρμοστείς και να έχεις ανοιχτό μυαλό. Δεν είναι εύκολο να αφήνεις πίσω την πατρίδα σου, την οικογένειά σου, όλα όσα ήξερες. Και σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να “χάνεσαι” ή να σου λείπει η Ελλάδα.
Αλλά καμιά φορά, για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να απομακρυνθείς λίγο από εκεί που μεγάλωσες. Η απόσταση μπορεί να πονάει, αλλά σου δίνει και προοπτική. Προσωπικά, η ζωή εδώ μου έδωσε χώρο να αναπνεύσω, να δημιουργήσω, να γίνω καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου , ως άνθρωπος, ως μαμά, ως επαγγελματίας. Οπότε ναι, η δεύτερη ευκαιρία υπάρχει. Και αξίζει, αν είσαι έτοιμος να την κυνηγήσεις.
Το έχετε σκεφτεί ποτέ να επιστρέψετε; Με τι προϋποθέσεις θα το κάνατε;
Το σκέφτομαι καμιά φορά, αλλά δεν το βλέπω σύντομα. Αν ένιωθα πως η Ελλάδα μας προσφέρει την ίδια ηρεμία, θα το σκεφτόμουν σοβαρά.
Πώς φαντάζεστε τη ζωή σας 5 χρόνια μετά;
Ελπίζω να είμαστε καλά και υγιείς, με τα παιδιά μας χαρούμενα. Όλα τα άλλα είναι bonus.
