MENU
Πέρασαν χρονάκια αλλά θυμάμαι ακόμα πολύ καλά την εποχή που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις. Με την ταμπέλα “του καλού μαθητή” και το βάρος της προσδοκίας ότι “πρέπει να περάσεις ιατρική”. Τοτε, το σύστημα δημιουργούσε την εντύπωση στον υποψήφιο ότι “this is it” : εαν περάσεις “σωζεσαι” και εαν κοπεις “καταστρέφεσαι”. 25 χρόνια μετά, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας πω ότι δεν είναι έτσι.
Η ζωή είναι ένας μεγάλος λαβύρινθος, δεν υπάρχουν ούτε οριστικα αδιέξοδα, ούτε “τελευταίες ευκαιρίες”. Τα αδιέξοδα τα δημιουργούμε εμείς. Και ανωφελα τα φορτώνουμε στους ώμους των παιδιών μας.
Πέρασα βεβαίως τελικά. Θα είχα άραγε “καταστραφεί” εαν δεν περνούσα; Μπορώ πάντως να πω μετα βεβαιότητας ότι δεν “σώθηκα”, η ζωή μου από τότε είναι ένας συνεχιζομενος αγώνας με ατελείωτες ώρες εργασίας και τόνους διαβάσματος που δεν τελείωσαν ποτέ.
Δεν έχω λοιπόν την προσωπική εμπειρία της “αποτυχίας ” (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δόκιμος ο όρος) αλλά και παιδιά που δώσαμε μαζί και δεν τα κατάφεραν σε εκείνο το σημείο, οι ζωές τους πήγανε γενικώς καλά, αλλοι πήγανε στο εξωτερικό για να συνεχίσουν, άλλοι ασχολήθηκαν με κάτι εντελώς διαφορετικό, πάντως αυτό που παρατήρησα σε όλους ανεξαιρέτως είναι ότι αυτοί που δούλεψαν και αγαπούσαν βαθιά στον πυρήνα του αυτό που έκαναν έγιναν είτε επιτυχημένοι, είτε χαρούμενοι, είτε και τα δύο μαζί.
Αντιθέτως, παιδιά που εξαναγκαστηκαν σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, παιδιά που παρά τα “θέλω τους” πιεστηκαν να ζήσουν την ζωή που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν για εκείνα, γιναν μέτριοι, συνηθως και δυστυχεις και τρώγονται εσαει με τα ρούχα τους.
Αφήστε λοιπόν τα παιδιά ελεύθερα. Συζητήστε μαζί τους. Κλάψτε, γελάστε, αραδιαστε τους τα δικά σας επιχειρήματα, αγκαλιαστειτε. Αλλά αφήστε τα να σχεδιάσουν την ζωή τους και την δουλειά τους.
Εξάλλου, ποιος μπορεί να προβλέψει ΑΥΤΗ την χώρα, ΑΥΤΗ την αγορά εργασίας, τι είναι σωστό και τι λάθος, ποιοι βγάζουν περισσότερα οι υδραυλικοί ή δικηγόροι – πράγμα ανήκουστο παλιά – γίνεσαι μηχανικός την μία ημέρα και την άλλη σταματά η οικοδομή. Να μην λέτε λοιπόν στα παιδιά “θα σου πω εγώ που ξέρω” γιατί ξέρεις για το μέλλον όσα κι εγώ, τουτέστιν τίποτα.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά. Δεν μας ανηκατε ποτέ, σας δανειστήκαμε από το μέλλον ετούτου του κόσμου. Είναι καιρός να επιστρέψετε. Καλό δρόμο.
(φώτο : θα σ’αγαπω για πάντα no matter what)
Το post του παιδιάτρου
Διαβάστε επίσης:
“Έρχεται” η ώρα της αλήθειας για τη Μαλένα και την Ιριδα – Τι “δείχνουν” τα ευρήματα μέχρι τώρα
