Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου όλα είναι άσπρα. Ένα τοπίο μαγικό και πρωτόγνωρο για εμάς τους Αθηναίους. Κάθε φορά που χιονίζει νιώθω σαν παιδάκι. Ίσως γιατί μου θυμίζει κάτι ανέμελα χρόνια που το χιόνι σήμαινε χιονοπόλεμο, χιονάνθρωπους και κλειστά σχολεία.
Το σημερινό χιόνι, έτσι ξαφνικά που μας επισκέφθηκε, μου θύμισε ένα απόγευμα Φλεβάρη πολλά-πολλά χρόνια πριν. Πρέπει να ήμουν κάπου δέκα χρονών, είχε αρχίζει να ψιλοχιονίζει από νωρίς κι όσο περνούσε η ώρα το χιόνι δυνάμωνε και όλο και το έστρωνε.
Ήταν η εποχή που τα καιρικά φαινόμενα τα αποκαλούσαμε βροχή, αέρα, κρύο και χιόνι, και όχι Ιανό ή Μήδεια.
Είχαμε καθηλωθεί οικογενειακώς στην τηλεόραση και περιμέναμε τις πολυπόθητες ανακοινώσεις για τα σχολεία – όλη η ζωή μας κρεμόταν από τις ειδήσεις των 18.00 και των 20.00, ποιο internet, ποιο facebook, ποιο twitter… “Κλειστά θα παραμείνουν αύριο τα σχολεία σε όλα τα βόρεια προάστια της Αττικής λόγω κακοκαιρίας”, είπε με τον γνωστό στόμφο ο Νίκος Χατζηνικολάου και πριν καλά-καλά ολοκληρώσει την πρότασή του, άρχισαν τα ουρλιαχτά και οι πανηγυρισμοί στο σπίτι.
Αμέσως μετά, το μόνο που άκουγες ήταν πόρτες να ανοιγοκλείνουν και πιτσιρίκια στους διαδρόμους της πολυκατοικίας να ουρλιάζουν “Δεν έχουμε σχολείο – δεν έχουμε σχολείο!”. Κάπου μεταξύ πρώτου και πέμπτου ορόφου συναντήθηκε όλη η αλαφιασμένη πιτσιρικαρία της πολυκατοικίας (μιλάμε για καμιά εικοσαριά παιδιά, ολόκληρη σχολική τάξη).
Και τότε κάποιος έριξε ΤΗΝ ιδέα! Να κάνουμε αποκριάτικο πάρτυ! Δηλαδή εκτός από χιόνι και κλειστά σχολεία, είχαμε ΚΑΙ Απόκριες! “Ναι-ναι, ελάτε όλοι στο σπίτι”, είπε η Κατερίνα από τον 5ο! Σε χρόνο ρεκόρ είχαμε ντυθεί, είχαμε μασκαρευτεί και είχαμε μαζευτεί μικροί – μεγάλοι στο σπίτι του πέμπτου!
Και για να έχετε μια εικόνα, η πολυκατοικία που μεγάλωσα είχε 18 διαμερίσματα γεμάτα γονείς και παιδιά! Ένα κανονικό γκέτο, όπως μας αποκαλούσε ένας συμμαθητής μου.
Δε θυμάμαι πολλά από αυτό το απρόσμενο πάρτυ! Δε θυμάμαι τι φάγαμε και αν φάγαμε, δεν θυμάμαι τι χορέψαμε και αν χορέψαμε, δε θυμάμαι καν τι στολή είχα φορέσει. Αυτό που θυμάμαι όμως πάρα πολύ καλά είναι η τεράστια-τεράστια χαρά που ένιωθα με όλο μου το είναι.
Μια χαρά από αυτές που μόνο τα παιδιά μπορούν να νιώσουν, αφιλτράριστη και ανόθευτη.
Και σαν να μη μου έφτανε όλη αυτή η χαρά, δε θα ξεχάσω πως εκείνη τη χιονισμένη μέρα, σε εκείνο το πάρτυ, μια γειτόνισσα που είχε το πιο μικρό κοριτσάκι της παρέας, μας ανακοίνωσε πως περίμενε δεύτερο παιδάκι! Μπορεί να μην κάναμε ποτέ παρέα με εκείνο το μωράκι που θα ερχόταν λίγους μήνες μετά, μιας και είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, όμως για μένα, εκείνη η ανακοίνωση ήταν το κερασάκι στην τούρτα της χαράς!
Ανέμελα, όμορφα χρόνια, τα παιδικά μας χρόνια στο Γκέτο της Γκιώνας!
Πηγή: Protiforamamma