Αληθινή ιστορία – “Το σπίτι είχε γεμίσει χαρά και ευτυχία, η γλυκιά προσμονή της γέννησης των διδύμων μάς είχε κατακλύσει ώσπου….”

Υπάρχει πληθώρα λέξεων που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να παρουσιάσεις με το πιο ξεκάθαρο τρόπο ένα θέμα. Πολλές φορές θες να το μεταδώσεις στον αναγνώστη όπως ακριβώς το έζησες. Θες να του μεταφέρεις όσο πιο καλά γίνεται όλα όσα ένιωσες, συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς. Τις περισσότερες φορές το πετυχαίνεις, βρίσκεις λόγια να εκφραστείς. Υπάρχουν όμως και κάποια θέματα που σε “παγώνουν” και στην προσπάθειά σου να μεταφέρεις αυτό που ένιωσες, με ένα τρόπο μαγικό, χάνονται από το μυαλό σου όλες οι λέξεις.

Η προσμονή του θαύματος της γέννησης

Όλα άρχισαν το 2008  όταν η τότε 29χρονη Άντρη Παρλάτα από την Λευκωσία, κυοφορούσε για πρώτη φορά στα σπλάχνα της τον καρπό του έρωτά της. Το σπίτι είχε γεμίσει χαρά και ευτυχία, η γλυκιά προσμονή της γέννησης των διδύμων χρωμάτισαν την ζωή του ζευγαριού με τα πιο όμορφα χρώματα. Οι προετοιμασίες άρχισαν, το σπίτι ετοιμάστηκε, τα απαραίτητα αξεσουάρ αγοράστηκαν, το ένα δωμάτιο βάφτηκε σε γαλάζιο χρώμα και το άλλο σε ροζ . Το ζευγάρι ζούσε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του και οι μήνες κυλούσαν ομαλά. Όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτούν τα δύο αγγελούδια.

Τα πράγματα πήραν άλλη τροπή…

Στις 22 Ιουνίου όταν η Άντρη ήταν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της παρουσιάστηκε μια μικρή αιμορραγία. Τηλεφώνησε  στον γυναικολόγο της και τις έδωσε τηλεφωνικώς μερικές οδηγίες..
Της είπε μάλιστα να του τηλεφωνήσει ξανά μετά από μια ώρα για να του πει αν σταμάτησε η αιμορραγία.

εσς

Έτσι κι έγινε! Τη ρώτησε εάν αισθάνεται συσπάσεις, και η απάντηση ήταν θετική καθώς δεν είχε ξαναβιώσει την διαδικασία του τκετού και δεν ήξερε πώς είναι να αισθάνεσαι συσπάσεις.
Αμέσως ο γιατρός της είπε να ετοιμάσει την τσάντα της και να πάει στην κλινική για εξέταση και να ξεκουραστεί για προληπτικούς λόγους.

Εκεί ο γιατρός της έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις και όλα έδειχναν μια χαρά. Όταν η Άντρη τον ρώτησε εάν τίθεται θέμα πρόωρου τοκετού ο γιατρός απέκλεισε αυτό το ενδεχόμενο.
Την παρακάλεσε να ξαπλώσει, αν και όλο το βράδυ αισθανόταν έντονα την ανάγκη να πάει τουαλέτα εντούτοις δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Το επόμενο πρωί γύρω στις επτά επεχείρησε να σηκωθεί με την βοήθεια της νοσοκόμας αλλά μάταια.Τότε ήταν που άρχισαν οι πόνοι της γέννας. Ύστερα από πιέσεις συγγενών ο γιατρός εμφανίστηκε μετά από περίπου οκτώ ώρες.

Αμέσως ειδοποίησε να του ετοιμάσουν το χειρουργείο για επικίνδυνη δίδυμη κύηση. Η Άντρη υποβλήθηκε σε καισαρική επέμβαση.

Και ενώ ο μεγάλος καημός της ήταν να πάρει ως δώρο μπαλόνια για την γέννηση των παιδιών της, μετά από ώρες ανοίγει τα μάτια της και αντικρίζει τριγύρω της μια πανικόβλητη κατάσταση.

Το πρώτο χτύπημα…

Η Άντρη μαθαίνει ότι το κοριτσάκι που κυοφορούσε δεν τα κατάφερε λόγω σηψαιμίας και το αγοράκι μεταφέρθηκε στο Μακάριο Νοσοκομείο γιατί ήταν ολιγοβαρής λόγω της πρόωρης γέννας κι έπρεπε να μπει σε θερμοκοιτίδα. Με καταρρακωμένη ψυχολογία η Άντρη ανυπομονεί να μάθει νέα για το αγοράκι της. Σύντομα μαθαίνει πως ο μικρός Μιχάλης παρουσίασε επιληπτικές κρίσεις.

10717665_10203486877202662_692747153_n

Αμέσως άρχισαν αλλεπάλληλες εξειδικευμένες εξετάσεις για να δουν ποια είναι η αιτία. Για τρεις μήνες επισκεπτόταν το παιδί της τέσσερις φορές την μέρα, μάλιστα πέρασε ένας ολόκληρος μήνας για να μπορέσει να πάρει αγκαλιά το παιδί της.

Μετέπειτα ήρθε η πρώτη ιατρική διάγνωση. Οι γιατροί ανακοίνωσαν στην μητέρα πως λόγω της μόλυνσης του κοριτσιού αλλά και της καθυστέρησης, ο εγκέφαλος του μωρού δεν αναπτύχθηκε σωστά και ίσως έχει εγκεφαλική παράλυση.

10866954_10152696570839117_758053803_n

Πολλά και διαφορετικά τα σενάρια που γνωστοποιήθηκαν στους γονείς για την κατάσταση της υγείας του Μιχάλη με ποικίλες άσχημες επιπτώσεις, χωρίς όμως να τους δίνουν ξεκάθαρη εικόνα.
Οι γονείς ήθελαν απεγνωσμένα να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει με το παιδί τους και πώς θα είναι για το υπόλοιπο της ζωής του μιας και δεν τους έδιναν πολλές πιθανότητες ότι θα καταφέρει να κρατηθεί στην ζωή.

Έτσι απευθύνθηκαν σε ιατρικά κέντρα του εξωτερικού και εκεί μαθαίνουν ότι η κατάσταση της υγείας  του παιδιού τους είναι μη αναστρέψιμη και πρέπει να ακολουθήσει μια ιατρική θεραπεία για να αποφύγει τουλάχιστον τους σπασμούς.

Οι γονείς επιστρέφουν στην Κύπρο και κάνουν έκκληση στο υπουργείο υγείας για επιδότηση. Τους ανακοινώνουν πως η συγκεκριμένη θεραπεία μπορεί να γίνει και στην Κύπρο.
Ο μικρός Μιχάλης αρχίζει μια σειρά από θεραπείες στις οποίες ανταποκρίνεται θετικά.

Για καλή τους τύχη οι επιληπτικές κρίσεις εξαφανίζονται. Η ασθένεια του Μιχάλη διαγνώστηκε και δεν είναι καθόλου ευχάριστα τα νέα: εκ γενετής σπαστική τετραπληγία. Με λίγα λόγια δεν μπορεί να δουλέψει καθόλου τα άκρα του, δεν βλέπει καθόλου και τρέφεται με τεχνική υποστήριξη.

Από το τότε στο σήμερα…

Απλά, καθημερινά και δεδομένα για όλους μας πράγματα, όπως η όραση, η κίνηση και η ομιλία, για τον 7χρόνο Μιχάλη είναι εντελώς άγνωστα. Μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να κοιτάζει με τα μάτια του αλλά έχει μάθει πολύ καλά να “βλέπει” τους ανθρώπους και μάλιστα σε βάθος, με μοναδικό σύμμαχο τη ψύχη του. Αντιλαμβάνεται τα πάντα, δεν τον ξεγελά τίποτα. Η ζωή του στέρησε αλλά ταυτόχρονα του χάρισε πολλά! Μια μητέρα φύλακα άγγελο που είναι  ολοκληρωτικά δοσμένη στις καθημερινές και πολύ δύσκολες ανάγκες του Μιχάλη. Μια μητέρα που έχει ξεχάσει για τα καλά τι σημαίνει προσωπικός χρόνος, που έχει θέσει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα και έχει κάνει σκοπό και στόχο της ζωής της, το χαμόγελο του Μιχάλη. Μεταξύ τους έχει δημιουργηθεί μια αξιοζήλευτη σχέση. Χωρίς πολλά πολλά καταφέρνουν και επικοινωνούν με τον πιο όμορφο τρόπο. Έχουν αποκτήσει το δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Ο χαρισματικός Μιχάλης σήμερα φοιτά στο σχολείο του Ευαγγελισμού στο Γέρι και χαρίζει στην οικογένεια του στιγμές ευτυχίας.

Ο καθημερινός αγώνας στο πλευρό του παιδιού της

Πόσο άλλαξε η ζωή σας μετά τον ερχομό του Μιχάλη;

Στην αρχή δεν το δεχτήκαμε, τα πρώτα δύο τρία χρόνια περάσαμε μια δύσκολη φάση, μέχρι να χωνέψουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι το παιδί μας θα είναι έτσι… Δεν γίνονται θαύματα.
Με συγχωρείτε αλλά δεν πιστεύω στα θαύματα, αν γίνονται θαύματα γιατί δεν έγινε κάτι για να σωθεί το ένα μου το παιδί; Μου έστειλε δύο χτυπήματα, μου πήρε το ένα παιδί και στην ουσία μου σακάτεψε το δεύτερο. Πού είναι τα θαύματα;
11051130_10152696571139117_360961255_n

Δεν υπάρχει εκκλησία που να μην πήγαμε και να κάναμε τάμα και να μην ανάψουμε λαμπάδες. Πιστεύω πως είναι δύο οι δρόμοι… Ή πας και δίνεις το παιδί σου σε ένα ίδρυμα και συνεχίζεις την ζωή σου «κυρία» ή αποδέχεσαι την κατάσταση και προσπαθείς να παρέχεις στο παιδί σου μια καλή ποιότητα ζωής και ταυτόχρονα να ζεις και εσύ ως γονιός.

Πόσο δύσκολο είναι να βιώνεται μια τέτοια κατάσταση και να βάζετε  τον εαυτό σας πάντα σε δεύτερη μοίρα;

Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν θέλω να μου μεγαλώνει άλλος το παιδί μου. Από τη στιγμή που είναι δικό μου παιδί θα αναλάβω εγώ την ευθύνη και μέχρι εκεί που με κρατάνε τα πόδια μου και τα χέρια μου εγώ θα το μεγαλώσω.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο, χάνεται η προσωπική σου ζωή. Ακόμη και επίσκεψη να θέλουμε να πάμε ή να βγούμε για φαγητό δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου αν δεν γίνει πρώτα μια ολόκληρη μελέτη.. Πού είναι ο χώρος, έχει σκαλιά κι αν έχει, είναι μεγάλα; Η είσοδος είναι μεγάλη; Περνά το τροχοκάθισμα; Σε λίγο καιρό θα ταξιδέψουμε στην Ελλάδα σε ένα γιατρό που θα μας κατασκευάσει βοηθήματα για τα πόδια μας και μέσα σε όλη τη διαδικασία πρέπει να ψάξω να βρω ξενοδοχείο που θα πάω μόνη μου μαζί του. Το ξενοδοχείο θα έχει ράμπα για το καροτσάκι; Χωράει ο ανελκυστήρας το καροτσάκι;

Η εταιρεία θα μου παρέχει τις υπηρεσίες των αναπήρων; Θα με αφήσουν να δέσω πάνω μου το παιδί μου; Κάθε μέρα που ξυπνάς γεννιέται και ένα ερώτημα όταν ζεις μια τέτοια κατάσταση. Εδώ και μια εβδομάδα τσακώνομαι με μια αεροπορική εταιρεία για το πώς θα μεταφέρω το παιδί μου Ελλάδα. Κάθε μέρα που ξημερώνει προκύπτουν υπάρχουν κι άλλα θέματα.

Οι καθημερινές και απλές ανάγκες ενός ανθρώπου όπως ο ύπνος, ακόμη και να κάνω  ένα μπάνιο, δεν προσφέρονται τόσο απλά. Για έμενα θεωρούνται πολυτέλεια.

Από οικονομικής απόψεως, πως τα βγάζετε πέρα;

Ξόδεψα πάνω στον Μιχάλη μου, χαλάλι του, ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, ταξίδια, γιατρούς, διαγνώσεις. Μακάρι να είναι καλά η συνεργατική, μέχρι να φύγουμε από την ζωή θα χρωστούμε αυτά τα λεφτά. Πάρα πολύ δύσκολα…

Λόγω της κατάστασης, ο Μιχάλης μου την μια μέρα μπορεί να πάει σχολείο, μπορεί όμως να απουσιάσει και πέντε ημέρες συνεχόμενες. Το ίδιο συμβαίνει και μαζί μου… Την μια πάω δουλεία και την άλλη όχι… Τώρα μάλιστα μετά από πολλές σκέψεις έφτασα και στο σημείο να λέω στον εαυτό μου ότι ακόμη και εκείνες τις δυόμιση ώρες που πάω στην δουλειά ίσως να πρέπει να σταματήσω… Βρίσκω μεγάλη κατανόηση στη δουλειά μου.

Αν ήταν άλλος το αφεντικό μου, δεν νομίζω να με άντεχε μέχρι τώρα… Κανονικά έπρεπε να τους κάνω άγαλμα και να τους προσκυνώ… Είναι πέρα από τους ανθρωπιστές αλλά ξέρεις, κουράζεσαι κι εσύ να κουράζεις τους άλλους… Είναι και θέμα συνείδησης…

Δεν θέλω να μεταφέρω τα προβλήματα του σπιτιού μου στο χώρο της εργασίας μου και να επιβαρύνω άλλους. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι περιπλέκω το πρόγραμμα της δουλειάς μου, εγώ.
Αυτή την περίοδο πρέπει να πηγαίνω μαζί με τον Μιχάλη στο σχολείο γιατί είμαστε στην φάση που θα βγάλουμε το λαστιχάκι και θα πρέπει να τον προσέχω όταν τρέφεται… Είναι δική μου ευθύνη. Αν πάει κάτι λάθος μπορεί να και να πνιγεί. Πρέπει να είμαι εντελώς αφοσιωμένη πάνω του.

Αν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι από την ζωή σου;
Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης έδωσε νόημα στην ζωή μου! Κατάλαβα ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής και ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα.
Κάποτε ακούω τους ανθρώπους να παραπονιούνται για ασήμαντα και μικρά πράγματα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος έξω ασχολείται με τρίχες…

Βιώνεις καθημερινά μια δύσκολή εμπειρία, τι σε δίδαξε μέχρι σήμερα;

Κάθε μέρα που ξημερώνει αναγνωρίζω ότι είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος τελικά…Κάτι το οποίο δεν είχα καταλάβει και η δύναμή μου, δίνει δύναμη και στον Μιχάλη να αντέχει.
Ευτυχώς έχω στο πλάι μου την οικογένειά μου και τους φίλους μου, που μας βοηθούν και μας στηρίζουν.

Τι θα ήθελες να πεις στους ανθρώπους που βιώνουν παρόμοια προβλήματα;

Δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει. Ξαπλώνεις να κοιμηθείς και δεν έχεις ιδέα τι θα συμβεί όταν θα ξυπνήσεις.Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ούτε τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα, να μην είμαστε ρατσιστές και να αποδεχόμαστε όλους τους ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μας. Να έχουμε την υγεία μας και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Δυστυχώς όμως, εάν δεν την πατήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις την αξία της υγείας. Το να είσαι καλά, πρέπει να ξυπνάς και να αισθάνεσαι τυχερός που περπατάς, βλέπεις, έχεις τα χέρια σου και μπορείς να πάρεις το ποτήρι σου και να πιείς ακόμη και το γάλα σου.

11020384_10152696571209117_1337524772_n
Ένιωσες ρατσισμό;

Δέχτηκα ρατσισμό που δεν τον χωράει ο ανθρώπινος νους. Πηγαίναμε βόλτα με τον Μιχάλη και μας κοιτάγανε περίεργα, έβλεπαν το παιδί μου λες και είναι από κάποιον άλλο πλανήτη, άκουγα που ψιθύριζαν και μας κοιτούσαν με ένα βλέμμα όλο οίκτο. Μάλιστα μια μέρα ήρθε μια κυρία και με ρώτησε αν είναι το παιδάκι μου… Όταν της απάντησα ναι, με κοίταξε  και μου είπε μια φράση που μισώ να ακούω, “Μάνα μου το ρε”. Δεν μου αρέσει να αισθάνομαι ότι με λυπούνται και για αυτό το θέμα έχασα 1.700 ευρώ που είχα προπληρώσει ένα γιατρό στο εξωτερικό, όταν πήρα το παιδί μου για εξέταση και μου είπε: “Μάνα μου ρε τον καημενούλη… Έτσι θα είναι για το υπόλοιπο της ζωής του;”. Με εκνεύρισε τόσο πολύ που πήρα το παιδί μου και έφυγα, δεν δέχτηκα καν να το εξετάσει. Και δυστυχώς τα περιστατικά ρατσισμού δεν τελειώνουν… Πήγαμε να νοικιάσουμε διαμέρισμα και ο σπιτονοικοκύρης δεν μας έδινε το σπίτι, λέγοντας μου: “Καλύτερα να βάλω σκύλο παρά ένα τέτοιο παιδί”.

Τι μαθήματα πήρες από τον Μιχάλη;
Έμαθα να είμαι πιο σκληρή στην ζωή μου και να μη δέχομαι να με εκμεταλλεύεται κανένας. Ο Μιχάλης είναι το πραγματικό νόημα της ζωής από μόνος του.

Η ιστορία της κυρίας Άντρης αποτελεί γροθιά στο στομάχι όλων μας. Ένα χαστούκι ζωής που έχουμε ανάγκη…