«Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξεχνούσα το παιδί μου στο αμάξι με ζέστη»

Μπορεί να ακούγεται μακρινό και αρκετά ανεύθυνο, αλλά μπορεί να συμβεί σε όλους.

Μία μητέρα περιγράφει πώς η εμπειρία της ξεχνώντας το μωρό της στο αυτοκίνητο την έκανε να αναθεωρήσει πολλά πράγματα και στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα σε όλους τους γονείς.

«Εάν μου λέγατε στην αρχή του ταξιδιού μου στη μητρότητα, ότι θα ξεχνούσα το παιδί μου μέσα στο αυτοκίνητο, θα γελούσα. Επειδή, αν και κανείς δεν είναι τέλειος γονιός, φροντίζω με σχολαστική υπευθυνότητα τα τέσσερα παιδιά μου.

Ακόμη και στις χειρότερες μέρες μου, ακόμη κι αν είμαι γεμάτη αμφιβολίες, η ταμπέλα της “κακής μαμάς” δεν μου ταιριάζει, απλά. Και συν τοις άλλοις, μόνο οι κακοί γονείς ή οι αδιάφοροι ξεχνούν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο; Ναι, αυτό ισχυριζόμουν, μέχρι να μάθω από την εμπειρία μου.

Η μητέρα μου, αφότου πήρε σύνταξη, μετακόμισε πιο κοντά μας, για να με βοηθά με τα παιδιά και ήμουν ενθουσιασμένη με αυτό. Πάντα μας επισκεπτόταν και είχαμε καλές σχέσεις, αλλά οι επισκέψεις της ήταν πολύ σύντομες. Όμως τώρα θα είναι κοντά μας και από τη στιγμή που μεγάλωνα χωρίς βοήθεια τα παιδιά, αυτό ήρθε ως μάννα εξ ουρανού.

Για να γιορτάσουμε το πρώτο της Σαββατοκύριακο στην πόλη μας θα ψήναμε έξω. Ήταν μία ζεστή μέρα του Ιουνίου και ο άντρας μου ανέλαβε το φαγητό, ενώ τα παιδιά έπαιζαν. Όσο ο μύριζε το κάρβουνο από την ψησταριά, θυμήθηκα ότι κάτι έλειπε από το μπάρμπεκιου: λίγο γλυκό καλαμπόκι.

Έτσι πήγα στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσω. Τα παιδιά έπαιζαν αμέριμνα, αλλά θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο να πάρω μαζί μου το μικρότερο παιδάκι μου, που ήταν ενός έτους. Ο άντρας μου προσπαθούσε να μαγειρέψει και δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσε να έχει το νού του σε όλους.

Τον έβαλα στο καθισματάκι και φύγαμε μαζί με τη μητέρα μου. Το σούπερ μάρκετ δεν ήταν πολύ μακριά. Πάρκαρα τσέκαρα το κινητό μου και ούσα στον “αυτόματο πιλότο” πάτησα το κλείδωμα του αυτοκινήτου. Μπήκαμε από τη ζέστη στο δροσερό κατάστημα που είχε αιρ κοντίσιον και συζητούσαμε. Το καλοκαίρι συνήθως βάζουν το καλαμπόκι σχεδόν στην είσοδο του καταστήματος, ωστόσο μάλλον επιθύμησαν πολλοί να αγοράσουν. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε. Ξεκλείδωσα το αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο και το αιρ κοντίσιον άρχισαν να λειτουργούν και σκεφτόμουν σε ποιο κατάστημα θα πήγαινα μετά.

Τότε, άκουσα τη μητέρα μου να λέει κάτι ξεψυχισμένα και έμοιαζε σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Και καταλάβαμε ταυτόχρονα και οι δύο την ανοησία που είχαμε κάνει: Είχαμε πάει αμέριμνες στο κατάστημα έχοντας ξεχάσει το μωρό στο αυτοκίνητο. Όχι μία ανεύθυνη μητέρα, αλλά δύο!

Ακόμη και μία δεκαετία μετά, δεν μπορώ να το ξεχάσω και πάντα στο κεφάλι μου είναι κάτι το επώδυνο. Είναι δύσκολο να παραδεχθείς ότι έχεις κάνει ένα τόσο τρομακτικό λάθος. Αλλά το έκανα. Και εγώ και η μητέρα μου, κι αυτό ήταν το πιο τρομακτικό.

Και το μωρό ήταν τόσο ήσυχο σε όλη τη διαδρομή, δεν είχε βγάλει άχνα στο πίσω κάθισμα για να μας υπενθυμίσει την παρουσία του. Συνήθως δεν πάω με ένα παιδί κάπου. Πάντα θα έχω τουλάχστον δύο μαζί ή κανένα. Ήταν η κακιά στιγμή που ξεχάσαμε το παιδί στους 32 βαθμούς κελσίου μέσα στο αυτοκίνητο με κλειστά παράθυρα. Ακόμη και τώρα που το λέω η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ευτυχώς, η επίσκεψή μας στο σούπερ μάρκετ διήρκεσε μόλις δύο λεπτά. Όμως ακόμη και σήμερα με στοιχειώνει.

Λέγοντας την ιστορία μου θέλω να πω σε όλους τους γονείς, ότι αυτό μπορεί να συμβεί στον καθέναν μας. Και δεν έχει να κάνει με το πόσο απίθανο μοιάζει, πόσο γνωρίζετε ότι δεν θα ξεχνούσατε ποτέ το παιδί σας στο αυτοκίνητο μία ζεστή ημέρα. Πιστέψτε με, κι εγώ το ίδιο πίστευα, μέχρι που μου συνέβη…»