“‘Έχασα τον άντρα μου στο ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα»…Ήμασταν μαζί με τον 3 μηνών γιο μας…Μας έσωσε ψαράς”

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Σεπτεμβρίου 2000 όταν το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο «Εξπρές Σάμινα» προσέκρουσε στις νησίδες «Πόρτες», έξω από την Πάρο και στη συνέχεια βυθίστηκε, οδηγώντας στον θάνατο 81 ανθρώπους.

22 χρόνια αργότερα, το singleparent.gr δημοσίευσε ένα κείμενο που είχε γράψει μία επιβάτιδα του μοιραίου πλοίο, η οποία έχασε το σύζυγό της.

«Με λένε Θέμις και θα ήθελα να διηγηθώ την ιστορία μου, πώς έχασα τον άνθρωπό μου στο ναυάγιο του Σάμινα στη Πάρο, πρίν από 14 χρόνια (το κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2014). Με τον άντρα μου ήμασταν ένα χρόνο παντρεμένοι και ο γιος μας ήταν 3 μηνών τότε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φρίκη που έζησα, το ναυάγιο, τα πτώματα που περνούσαν από μπροστά μου, τα ουρλιαχτά και τις φωνές, το σκοτάδι και τα κύματα, το παιδί μου που πάλευα με νύχια και με δόντια να κρατήσω στην επιφάνεια ώσπου πέρασε ένας ψαράς, καλή του ώρα όπου και να΄ναι, και μας τράβηξε στη βάρκα του.

Έκανα πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία για να σταθώ στα πόδια μου και μέσα στην ατυχία μου, ευτυχώς το παιδί μου ήταν πολύ μικρό και δεν θυμάται τίποτα.

Τον άντρα μου όμως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…

Ήταν Σεπτέμβριος του 2000 όταν η κολλητή μου στην Αθήνα, βάφτιζε το αγοράκι της και αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς. Πήγαμε, περάσαμε πολύ ωραία, είδαμε τους φίλους μας και αποφασίσαμε στην επιστροφή να ταξιδέψουμε βράδυ γιατί το παιδί ήταν πολύ μικρό και δεν θέλαμε να αναστατωθεί.

Ήμασταν στη καμπίνα με τον άντρα μου και το μωρό, όταν θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει το μπιμπερό του στο σαλόνι του καραβιού. Κρατούσα το παιδί μου στα χέρια και όπως μπήκα, το θυμήθηκα και γύρισα πίσω. Ακούσαμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο και τα φώτα έσβησαν. Το καράβι πολύ γρήγορα πήρε κλίση.

Παιδιά τσίριζαν, ο κόσμος έψαχνε τα σωσίβια και το πλήρωμα εξαφανισμένο. Έναν είδα μόνο και ούρλιαζα “Ο άντρας μου, πώς θα πάω να βρω τον άντρα μου”. Δεν ζήτησα σωσίβιο, δεν ζήτησα βοήθεια. Μόνο ο άντρας μου με ένοιαζε.

Προσπάθησα να πλησιάσω τις καμπίνες με το μωρό στην αγκαλιά. Ήταν αδύνατο. Όπως είχε γείρει το καράβι, οι πόρτες στις καμπίνες είχαν γίνει σαν ταβάνι και ο κόσμος που ήταν μέσα δεν μπορούσε να βγεί. Ένας κύριος με έσπρωξε στο κατάστρωμα. Μια κυρία κρατούσε 2 σωσίβια και έψαχνε τον άντρα της.

Της ζήτησα το ένα είδε το μωρό και μου το έδωσε αλλά δεν πρόλαβα να το φορέσω. Ο κόσμος έκανε σαν τρελός, οι βάρκες δεν ξεκολλούσαν, παιδιά τσίριζαν και έκλαιγαν, άκουγα συνέχεια έναν κύριο να φωνάζει “Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, βοήθεια, η γυναίκα μου”.

Κόσμος έπεφτε στη θάλασσα. Η βάρκα μπροστά μου δεν ξεκολλούσε και πάνω στον πανικό μου, κράτησα σφιχτά το γιο μου και έπεσα στο νερό…

Βρέθηκα στη θάλασσα, με το μωρό σχεδόν να πνίγεται από το νερό που ήπιε και από τα κύματα που έρχονταν. Από μπροστά μου περνούσαν πτώματα , βαλίτσες, παπούτσια, ρούχα. Πιάστηκα από μια μπάλα που πέρασε από μπροστά μου και έμεινα εκεί. Η καρδιά μου δεν χτυπούσε, δεν ανέπνεα. Ο άντρας μου. Άραγε να μπόρεσε να βγεί; Θεέ μου να μην περάσει πεθαμένος από μπροστά μου. Αυτό παρακαλούσα και όχι να σωθούμε.

Ο γιος μου έκλαιγε στην αγκαλιά μου και τα χειλάκια του ήταν μελανά, κρύωνε και έτρεμε. Φοβήθηκα μην τον χάσω και άρχισα να φωνάζω βοήθεια. Το νερό με πήγαινε στα βράχια και εγώ έβαζα όλη μου τη δύναμη με το ένα χέρι να αλλάξω κατεύθυνση.

Άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου όταν πέρασε ένας ψαράς που άκουσε τις φωνές μου και μας ανέβασε στη βάρκα του.  Φύγαμε από το λιμάνι της Πάρου μια ευτυχισμένη οικογένεια και γυρίσαμε διαλυμένοι και μόνοι.

Τον άντρα μου τον βρήκαν πολλές μέρες μετά, στο πάτο της θάλασσας…από τότε “πνίγηκα” και εγώ.Μετά τα σαράντα πήρα το παιδί μου και φύγαμε από το νησί. Όλοι μου έλεγαν να μείνω να με βοηθήσουν οι γονείς του αλλά δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν μπορούσα με τίποτα να μείνω και να βλέπω τα μέρη που γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε.

Γυρίσαμε στην Αθήνα και μας φιλοξένησε η κολλητή μου. Τους γονείς μου, τους έχασα μικρή και εκτός από τη θεία μου που με μεγάλωσε και είχε πεθάνει, δεν είχα κανέναν εκτός από τη φίλη μου. Μετά από ένα χρόνο βρήκα δουλειά και φύγαμε. Βρέθηκα από το σπιτάκι μας και την αυλή μας, τα γεράνια μας και τα γλέντια μας, μόνη με ένα μωρό που έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα άχαρο διαμέρισμα. Χωρίς τα γέλια μας, χωρίς την ευκαιρία να γνωρίσει και να ζήσει τον πατέρα του. Πολλές φορές σκέφτηκα να αφήσω το μωρό στη φίλη μου και να πέσω από τον 6ο.

Μετά σκεφτόμουν πως δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς γονείς όπως εγώ και έκανα πίσω. 3 χρόνια μετά γύρισα στη Πάρο για να τον βαφτίσω στην εκκλησία που παντρευτήκαμε και του έδωσα το όνομα του μπαμπά του.

Έκανα 10 χρόνια να βγω από το κουτάκι που είχα φτιάξει, να πω ότι είμαι έτοιμη να γνωρίσω κόσμο. Η κολλητή μου όταν έκανε δεύτερο παιδί εξαφανίστηκε από τη ζωή μου σιγά σιγά κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Δεν είχα κυριολεκτικά κανέναν πια και τα βράδια που έβαζα το παιδί μου για ύπνο, κοιτούσα τη φωτογραφία του άντρα μου και έκλαιγα. Γιατί με άφησες; Γιατί δεν βγήκες από τη καμπίνα; Που είσαι να σε δει ο γιος σου; Κάθε βράδυ τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια κλάματα, η ίδια μοναξιά. Στέρεψα….

Θέλω να πω σε όλους τους μονογονείς να μην εγκαταλείπουν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος ειδικά όταν χάνεις τον άνθρωπό σου τόσο άδικα. Όμως οφείλεις να συνεχίσεις για το παιδί σου. Να του δείξεις πώς ήταν ο γονιός του, τι του άρεσε να κάνει, τί έλεγε, ποιές ήταν οι αγαπημένες του συνήθειες.

Να γνωρίσει το παιδί σου τον γονιό του μέσα από σένα. Υπάρχουν Κυριακές που βάζω άλλο ένα πιάτο στο τραπέζι και λέω στο μικρό “Αυτό είναι για τον μπαμπά που θα καθόταν μαζί μας”. Η κίνηση και μόνο μου τρυπάει τη καρδιά αλλά θέλω να δείξω στο παιδί μου πως ο πατέρας του, παρ’ όλο που δεν ζει πια, είναι κοντά μας μέσα από εκείνον και μέσα από εμένα. Όσο για τη δική μου ζωή; Δεν θέλω να τη “ξαναφτιάξω” όπως λένε. Η δική μου ζωή δεν φτιάχνεται γιατί δεν υπάρχει. Χάθηκε μαζί του, στο πάτο της θάλασσας…

 Μα πιο πολύ ευχαριστώ εκείνο τον ψαρά που μας έσωσε τη ζωή».
Θέμις

ΕΞπρές Σάμινα: Το ναυάγιο που στοίχειωσε την Πάρο σαν σήμερα 26 Σεπτεμβρίου 2000

Ήταν 26 Σεπτεμβρίου 2000. Το εξπρές Σάμινα, γεμάτο με 472 επιβάτες και 61 άτομα πλήρωμα, εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς – Πάρος – Νάξος – Ικαρία – Σάμος – Πάτμος – Λειψούς.

Το μοιραίο βράδυ

Λίγο πριν τις 11 η ώρα, την στιγμή που πήγαινα για ύπνο ακούμε στη τηλεόραση ότι το εν λόγω πλοίο είχε προσκρούσει σε βραχονησίδα ανοιχτά της Πάρου και είχε πάρει κλήση. Αμέσως επικοινωνήσαμε με φίλους στο νησί, από τους οποίους πληροφορηθήκαμε ότι το πλοίο είχε ήδη βυθιστεί. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι πρόκειται για το δεύτερο πιο θανατηφόρο ναυάγιο που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.

Όλοι οι κάτοικοι με όσα πλωτά μέσα είχαν στη διάθεσή τους, είχαν σπεύσει σε βοήθεια. Όσοι δεν είχαν στη κατοχή τους βάρκα, είχαν κατέβει με κουβέρτες και φάρμακα στο κέντρο υγείας, ενώ άλλοι είχαν μεταβεί με σκοινιά στις παραλίες Παρασπόρος και Σουβλιάς με σκοπό να σώσουν όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσαν.

Δυστυχώς, οι έντονοι άνεμοι, παρέσυραν τους ανθρώπους μακριά από τις δύο παραλίες, με κατεύθυνση την περιοχή της Κορακιάς.

Όπως είχε πει και ο συμπατριώτης μας Παναγιώτης Μαμάκος: «όταν έφτασα στις Κορακιές ένιωσα φρίκη. Άκουγα γύρω στα 30 με 40 άτομα να ζητούν βοήθεια. Τα τεράστια κύματα έσκαγαν στα βράχια και σηκώνονταν σε ύψος 10 μέτρων. Παρέσυραν τους ανθρώπους και τους πετούσαν με δύναμη πάνω στις ξέρες. Σε μισή ώρα ο τόπος είχε γεμίσει με πτώματα. Είδα το καράβι την στιγμή που μπατάρισε. Κατάλαβα ότι θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα. Υπολόγισα ότι ο καιρός θα έβγαζε τους ναυαγούς σ’εκείνο το σημείο. Είναι από τα χειρότερα του νησιού. Στο βάθος ενός γκρεμού 10 μέτρων υπάρχουν κοφτερά βράχια στα οποία δεν μπορείς ούτε με παπούτσια να περπατήσεις. Μαζί μου είχα μόνο έναν φακό. Υπήρχε απόλυτο σκοτάδι.

Το Ναυάγιο

Όλα έγιναν το πολύ μέσα σε 20 με 25 λεπτά. Το Σάμινα προσκρούει στις Πόρτες και προκαλείται ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων. Η ηλεκτροδότηση σταματά, οι εφεδρικές γεννήτριες τίθενται εκτός λειτουργείας, και το πλοίο λόγω των ισχυρών ανέμων (8 μποφόρ) που έπνεαν στην περιοχή, βυθίζεται τελικά στο μέσο της απόστασης μεταξύ των νησίδων Πόρτες και Αγίου Σπυρίδωνα, σε βάθος περίπου 80 μέτρων.

Τα αίτια του ναυαγίου

Ο λόγος της απίστευτα γρήγορης βύθισης του πλοίου, έχει να κάνει σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες (Απ. Παπανικολάου, καθηγητής ΕΜΠ, Ι. Βεντούρας, πλοίαρχος Α” τάξεως, Γ. Δημητριάδης, αντιπλοίαρχος Π.Ν., Θ. Λουκάκης, καθηγητής ΕΜΠ και Εμ. Μανιός, ναυπηγός) κυρίως στο γεγονός ότι δεν έκλεισαν οι υδατογενείς πόρτες ασφαλείας που συγκρατούν το πλοίο.

Παρ΄όλα αυτά έγιναν και άλλα ανθρώπινα λάθη που συνετέλεσαν σε αυτή τη μεγάλη τραγωδία. Πιο συγκεκριμένα, οι χειρισμοί του πληρώματος φυλακής γέφυρας  λίγα λεπτά πριν τη πρόσκρουση ήταν ανεπαρκείς, οι αξιωματικοί του μηχανοστασίου μετά την πρόσκρουση δεν ειδοποίησαν έγκαιρα τον πλοίαρχο και τον υποπλοίαρχο για την ύπαρξη ρήγματος, δεν τέθηκε σε λειτουργία η σειρήνα έκτακτης ανάγκης για εγκατάλειψη του πλοίου, πολλά σωσίβια δεν ήταν εφοδιασμένα με λαμπτήρες σήμανσης και δεν διέθεταν σφυρίχτρες κ.α.

Το βασικότερο όμως λάθος ήταν ότι παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, το πλοίο έπλεε με χρήση αυτόματου πιλότου (autopilot). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα εξ αιτίας του καιρού, το Σάμινα να βγει εκτός πορείας και να χτυπήσει στις ξέρες.

Ο τελικός απολογισμός

Το τι ακολούθησε δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Στην θάλασσα υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι. Άλλοι προσπαθούσαν να παραμείνουν στην επιφάνεια του νερού, άλλοι πνίγηκαν, ενώ άλλοι πέθαναν όταν προσέκρουσαν στα βράχια. Η θάλασσα ξέβραζε πτώματα και προσωπικά αντικείμενα για μήνες, ενώ μερικοί σωροί δεν βρέθηκαν ποτέ. Ο τελικός απολογισμός ήταν 81 νεκροί εκ των οποίων οι 4 ήταν άτομα του πληρώματος.

Ο θάνατος του Λιμενάρχη Πάρου

Το ίδιο βράδυ έφυγε από ανακοπή καρδιάς και ο λιμενάρχης Πάρου Δημήτριος Μάλαμας που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το άγχος και την πίεση των στιγμών. Ο λιμενάρχης (που προτομή του κοσμεί την πλατεία του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι της παροικιάς) φέρεται να έπαθε την ανακοπή τη στιγμή που αντίκρισε το χάος κατά τη διάρκεια της επιχείρησης διάσωσης. Πρέπει να τονιστεί ότι ο Λιμενάρχης ήταν ο πρώτος λιμενικός που έφτασε στη περιοχή του ναυαγίου και προσπαθούσε να περισώσει όποιον μπορούσε.

 

Η καταγγελία του μηχανικού του Σάμινα

Μία άγνωστη πτυχή της υπόθεσης είναι ότι ύστερα από καταγγελίες του ΑΒ’ Μηχανικού, Αναστάσιου Σορόκα, πραγματοποιήθηκαν στο πλοίο δύο έκτακτες επιθεωρήσεις, μία στις 21 Σεπτεμβρίου του 2000 και άλλη μια στις 26 του ίδιου μήνα, λίγες ώρες δηλαδή πριν το πλοίο βυθιστεί.

Ο Αναστάσιος Σορόκας, μάλιστα, είχε υποβάλει την παραίτησή του από τις 19 Σεπτεμβρίου, καταγγέλλοντας την άσχημη κατάσταση μηχανών, την παλαιότητα, την έλλειψη συντήρησης των τεσσάρων ηλεκτρομηχανών, την προβληματική λειτουργία των συστημάτων καθέλκυσης των λέμβων, την ανεπαρκή συντήρηση της εφεδρικής ηλεκτρογεννήτριας ανάγκης, την προβληματική λειτουργία χειριστηρίων που μπλόκαραν μεταξύ μηχανής και γέφυρας  και την ανεπάρκεια των υδατοστεγών θυρών. Παρόλα αυτά το πλοίο έλαβε προσωρινό πιστοποιητικό ασφάλειας και ξεκίνησε για το (όπως αποδείχτηκε) τελευταίο του ταξίδι.

Η καταγγελία του δύτη

Επιπροσθέτως ο δύτης Νικόλαος Λαμπράκος, είχε καταγγείλει κατά τις πρώτες του καταδύσεις τον Οκτώβριο του 2000 ότι γίνονταν προσπάθειες αλλοίωσης των στοιχείων του ναυαγίου. Συγκεκριμένα είχε αναφέρει πως κατά την πρώτη του κατάδυση στο πλοίο, το ραντάρ ήταν ακέραιο και μετά το βρήκε σπασμένο, ενώ από τη γέφυρα κάποια όργανα της κονσόλας είχαν αφαιρεθεί, κάποια συρτάρια είχαν ψαχτεί, αλλά και ότι κατά τις πρώτες μέρες του ναυαγίου βρέθηκαν ηλεκτρόδια οξυγονοκοπής στο βυθό. Τελικά ύστερα από πιέσεις του συνήγορου υπεράσπισης Πέτρου Μαντούβαλου, ο συγκεκριμένος δύτης εξαιρέθηκε από την ανάκριση, καθώς εκρεμούσαν εις βάρος του ποινικές δικογραφίες σε βαθμό κακουργήματος, από τις οποίες αθωώθηκε με απαλλακτικό βούλευμα.

Οι υπόνοιες για πλοίαρχο και αντιπλοίαρχο

Σύμφωνα με όσα κατατέθηκαν ενώπιον του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων Πειραιά ο πλοίαρχος του πλοίου Βασίλης Γιαννακής, εγκατέλειψε πρώτος το πλοίο επιβιβαζόμενος σε σωστική λέμβο. Επίσης επιβάτες κατέθεσαν ότι ο υποπλοίαρχος Αναστάσιος Ψυχογιός ενώ ήταν στη γέφυρα του πλοίου είχε δώσει το πηδάλιο σε υφιστάμενό του, και ο ίδιος παρακολουθούσε τον αγώνα Παναθηναϊκός-Γιουβέντους. Κανένα από τα δύο περιστατικά δεν αποδείχτηκε.

Η αυτοθυσία του Βασίλη Ραχούτη

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον 19χρονο ήρωα Βασίλη Ραχούτη που πνίγηκε παλεύοντας με τα κύματα προσπαθώντας να σώσει συνανθρώπους του που κινδύνευαν. Προς τιμή του στην Φθιώτιδα υπάρχει η προτομή του, ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ η θυσία του.

Η αυτοκτονία του Παντελή Σφηνιά

Ο 55χρόνος εφοπλιστής-αντιπρόεδρος-διευθύνων σύμβουλος του ομίλου (Minoan Flying Dolphins και Hellas Ferries) και πρόεδρος[23] της Ένωσης Εφοπλιστών Ακτοπλοΐας (ΕΕΑ), Παντελής Σφηνιάς, μη αντέχοντας το βάρος της τραγωδίας και της πίεσης που του ασκήθηκε έδωσε τέλος στη ζωή του το πρωί της 29ης Νοεμβρίου του 2000 πέφτοντας από τον έκτο όροφο του κτιρίου της εταιρείας στην Ακτή Κονδύλη στον Πειραιά. Σύμφωνα με τις τοξικολογικές εξετάσεις που υπέγραψε ο Ιατροδικαστής Πειραιά Νικόλαος Καλόγριας, ο Π. Σφηνιάς ήταν σε κατάσταση βαριάς μέθης ενώ είχε κάνει και χρήση αντικαταθλιπτικού φαρμάκου πριν την αυτοκτονία.

Οι ποινές

Ο πλοίαρχος Βασίλης Γιαννακής καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 11 χρόνων 11 μηνών και 25 ημερών για:

• Διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας με ενδεχόμενο δόλο από την οποία επήλθε θάνατος ανθρώπων (κακούργημα)

• Ναυάγιο από αμέλεια

• ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή

• σωματικές βλάβες από αμέλεια κατά συρροή

• μη αυτοπρόσωπη διεύθυνση πλοίου από πλοίαρχο σε πλου με δυσχερή σημεία.

Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 16 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών.

Ο υποπλοίαρχος Αναστάσιος Ψυχογιός καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 12 χρόνων, 9 μηνών και 25 ημερών για:

• διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας με ενδεχόμενο δόλο από την οποία επήλθε θάνατος ανθρώπων (κακούργημα)

• ναυάγιο από αμέλεια

• ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή

• σωματικές βλάβες από αμέλεια και κατά συρροή.

Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 19 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών. Και οι δύο αμέσως μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας οδηγήθηκαν στη φυλακή για τη συνέχιση της εκτέλεσης της ποινής τους.

Ο ύπαρχος Γιώργος Τριαντάφυλλος καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης 5 ετών και 28 ημερών για:

• διατάραξη ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας από αμέλεια

• ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή

• πρόκληση σωματικών βλαβών από αμέλεια κατά συρροή

• έκθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή

• εγκατάλειψη πλοίου χωρίς τη συναίνεση πλοιάρχου

Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση οκτώ χρόνων, εννέα μηνών και 28 ημερών. Η ποινή του είναι εξαγοράσιμη.

Ο Α΄ μηχανικός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης 7 ετών, πέντε μηνών και 28 ημερών για:

• πρόκληση ναυαγίου από αμέλεια

• ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή

• πρόκληση σωματικών βλαβών από αμέλεια κατά συρροή

• έκθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή

Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 8 χρόνων, 6 μηνών και 28 ημερών. Η ποινή του είναι εξαγοράσιμη.

Ο ασυρματιστής Δημήτρης Τσούμας καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με τριετή αναστολή για:

• Εγκατάλειψη πλοίου χωρίς συναίνεση πλοιάρχου. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 15 μηνών με τριετή αναστολή.

Ο διευθύνων σύμβουλος και ο πρόεδρος της τότε της πλοιοκτήτριας εταιρείας Νικόλαος Βικάτος και Κωνσταντίνος Κληρονόμος καταδικάσθηκαν σε ποινή φυλάκισης 2 ετών, 6 μηνών και 2 ημερών για έκθεση κατά συρροή με ενδεχόμενο δόλο Η ποινή τους είναι εξαγοράσιμη ενώ πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 χρόνων, τριών μηνών και τριών ημερών.

Το δικαστικό θρίλερ στον Άρειο Πάγο

Η Ολομέλεια του ανώτατου δικαστηρίου, έκανε δεκτή την εισήγηση του αντεισαγγελέα Αθ. Κονταξή και έκρινε ότι πρέπει να μειωθεί η ποινή του πλοιάρχου Βασ. Γιαννακή.

Πιο συγκεκριμένα, το δευτεροβάθμιο εφετείο κακουργημάτων, τον είχε κρίνει ένοχο για τα εγκλήματα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, της σωματικής βλάβης από αμέλεια και της διατάραξης της ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας, αλλά όπως έκρινε ο Άρειος Πάγος, το δικαστήριο έκανε λανθασμένη εφαρμογή του νόμου. Και αυτό γιατί τα δύο πρώτα εγκλήματα (πλημμελήματα) απορροφώνται από το τρίτο. Έτσι η ποινή του πλοιάρχου έπεσε στα 5 χρόνια και 6 μήνες, ενώ ο ίδιος είχε ήδη αποφυλακιστεί.

Πηγή:  paros24.gr 

Διαβάστε επίσης:

“Πιο όμορφα γράμματα! Μπορείς!”: Όταν το σχόλιο δασκάλας πληγώνει μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες

«Έχασα ένα μωρό, 3 χρόνια μετά τον Πέτρο. Ήταν κοριτσάκι, χρειάστηκε να το γεννήσω”: Συγκλονίζει Ελληνίδα ηθοποιός

«Όταν πήγαινα να το αγγίξω έκλαιγε»: Σοκαρούν οι αποκαλύψεις της γιαγιάς του μωρού που χαροπαλεύει – Η μοιραία κίνηση του μπαμπά

«Η Χώρα των Πουλιών»: Μια παράσταση εμπνευσμένη από τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη έρχεται στο Θέατρο Κνωσός (από 2/10)

Ροή Ειδήσεων