MENU
«Αγαπημένη μου κόρη,
ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω για να σου εκφράσω όλα όσα θέλω να σου πω εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Ο καλύτερος τρόπος πιστεύω είναι να σου πω ένα μεγάλο “Συγγνώμη” από τα βάθη της καρδιάς μου.
Μια συγγνώμη που στην οφείλω άθελά μου καθώς το τέρας της κατάθλιψης με έχει κυριεύσει ολοκληρωτικά και απόλυτα.
Δεν είναι ένα απλό θέμα υγείας που ρυθμίζεται με φαρμακευτική αγωγή και δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στο περιβάλλον του ασθενούς.
Είναι μια αναπόφευκτη νέα πραγματικότητα που στοιχειώνει τον ασθενή και επηρεάζει τις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Με στεναχωρεί αφάνταστα που εξαιτίας της κατάθλιψής μου έχω γίνει σκιά του εαυτού μου και αιωρούμαι συνεχώς ανάμεσα στις θολές σκέψεις μου.
Ακόμα και στη σχέση μου μαζί σου έχω κάνει ασυγχώρητα λάθη καθώς η μαυρίλα έχει στοιχειώσει την κατά τα άλλα αγαπημένη μας σχέση.
Τις μέρες που βυθίζομαι στην απογοήτευση και το μαύρο σύννεφο “κάθεται” πάνω μου είμαι μια άλλη.
Η χαμογελαστή και πάντα καλοσυνάτη μαμά σου, δίνει τη θέση σε μια μαμά που φωνάζει, που ανοίγει το στόμα της και πληγώνει με τα λόγια το γλυκό της κοριτσάκι που σπεύδει όλο χαρά να της δείξει ζωγραφιές και κατασκευές από το σχολείο ή το “Άριστα!” στο διαγώνισμα στο σχολείο.
“Μπορείς να μην με ενοχλείς με ασήμαντα πράγματα;” “Πόσες φορές θα σου πω ότι δεν είμαι καλά σήμερα;” “Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι η μαμά δεν έχει όρεξη για τίποτα;” “Σταμάτα να με ενοχλείς διαρκώς. Θέλω την ησυχία μου.” Αυτές είναι ορισμένες από τις φράσεις που σου λέω όταν η κατάθλιψη με κυριεύει.
Γίνομαι μια μαμά τέρας που αδιαφορεί για το ίδιο της το παιδί. Με νοιάζει μόνο να κάτσω σε μια γωνιά αμέτοχη και να χαθώ από όλους και από όλα.
Ακόμα και από σένα, που ξέρεις πόσο σε υπεραγαπώ. Κι όμως σε πληγώνω ξανά και ξανά.
Εσύ σκύβεις το κεφαλάκι σου, ψελλίζεις “Μανούλα σ΄αγαπώ” αλλά εγώ στρέφω το βλέμμα μου αλλού. Βυθίζομαι στις σκέψεις και στον κόσμο μου.
Πηγαίνεις αθόρυβα στο δωμάτιό σου, παίζεις με τα παιχνίδια σου, διαβάζεις τα μαθήματα για το σχολείο, τρως, κοιμάσαι και περιμένεις.
Περιμένεις υπομονετικά να φύγει το μαύρο σύννεφο από πάνω μου και να επιστρέψει η μανούλα σου.
Μετράς αντίστροφα και περιμένεις να ξυπνήσεις κι εγώ να είμαι πάλι στα καλά μου. Να σε ξυπνήσω με αγκαλιές και φιλιά, να φτιάξουμε μαζί πρωινό, να πάμε βόλτα στις κούνιες, να δούμε ταινία στη τηλεόραση, να παίξουμε επιτραπέζια, να κάνουμε τις δικές μας αγαπημένες συνήθειες.
Με περιμένεις υπομονετικά και ποτέ δεν μου κάνεις παράπονα για τον άθλιο άλλον μου εαυτό.
Ποτέ δεν με έχεις κατηγορήσει ούτε με έχεις στήσει στο τοίχο για το πόσο άσχημα συμπεριφέρομαι όταν η κατάθλιψη έρχεται.
Θέλω να ξέρεις ότι σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ αυτά που ξεστομίζω όταν με πιάνει η κρίση.
Eίσαι ό,τι πιο πολύτιμο ό,τι πιο σπουδαίο και ό,τι πιο μεγάλο έκανα στη ζωή μου. Είσαι η ζωή μου. Η ζωή που μου δίνει ζωή. Η σκέψη και ο λόγος που με κάνει να θέλω να ξεφυγω από την μαυρίλα και τα σκοτάδια μου.
Μωρό μου, συγγνώμη για όλα όσα σου έχω πει αλλά και για όσα δεν σου έχω πει βυθισμένη στην κατάθλιψη.
Δεν φταις εσύ για αυτό που μου συμβαίνει. Δεν φταις εσύ για την άσχημη μου διάθεση. Δεν φταίω όμως ούτε κι εγώ.
Έχω συμβιβαστεί να ζω με αυτή την πλευρά μου και εύχομαι ολόψυχα να βρω το κουράγιο και το θάρρος να σπάσω αυτές τις αλυσίδες που με κρατάνε πολλές φορές από το να ζήσω την απόλυτη ευτυχία μαζί σου.
Το ξέρω ότι η ζωή μαζί μου δεν είναι ιδανική. Δεν είναι καν όπως αυτή που ζουν οι φίλες σου. Δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκες.
Σου υπόσχομαι όμως ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να κερδίσω τη μάχη της κατάθλιψης. Το οφείλω σε σένα και θα παλέψω με όλη μου τη θέληση.
Είσαι ένα σπουδαίο πλάσμα, ένα υπέροχο παιδί, μια τρυφερή ύπαρξη που κάθε μαμά θα ήθελε να έχει για κόρη της.
Σου αξίζει μια καλύτερη μαμά από μένα. Σου αξίζουν όλα τα καλά και πρέπει το χαμόγελο να μην φεύγει από τα χείλη σου γιατί κάνει ακόμα πιο φωτεινό το προσωπάκι σου.
Συγγνώμη μωρό μου. Συγγνώμη για όλα.
Σ΄αγαπώ… »
