MENU
Το bullying και τα φαινόμενα σχολικής βίας αποτελούν μάστιγα για τα ελληνικά σχολεία καθώς συχνά πυκνά έρχονται στο φως της δημοσιότητας περιστατικά και καταγγελίες που δείχνουν πως για πολλά παιδιά το σχολείο είναι “εφιάλτης” και τόπος βασανιστηρίων που πολλές φορές μένουν αναμολόγητα.
Με αφορμή τον εορτασμό της Πανελλήνιας Ημέρας κατά της Σχολικής Βίας μοιραζόμαστε μαζί σας την εξομολόγηση της συγγραφέως Κατερίνα Μαλακατέ που ανοίγει την καρδιά της και αποκαλύπτει τα δύσκολα σχολικά χρόνια που έζησε σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες ούσα θύμα σχολικού εκφοβισμού.
Η εξομολόγηση της για το σκληρό bullying που υπέστη στα σχολικά της χρόνια
Ξεκίνησαν να με κοροϊδεύουν στην τρίτη δημοτικού. Στην αρχή ήταν ένα σποραδικό σχόλιο, “φυτό” ή “χοντρή”. Μετά άρχισε να σχηματίζεται μια συμμορία, που για καλή μου τύχη δεν ολοκληρώθηκε. Εκεί.
Άλλαξα σχολείο όταν πήγα στο Γυμνάσιο. Για κακή μου τύχη πήρα μαζί και το αγόρι που είχε την αρχική ιδέα, στο ίδιο τμήμα, στο πίσω θρανίο.
Το νέο σχολείο, ένα πανάκριβο ιδιωτικό, έγινε ο τάφος μου.
Ο αρχιβασανιστής δεν δυσκολεύτηκε εδώ να φτιάξει συμμορία, ξεχώριζα, ήμουν “φυτό” και πολύ πιο αναπτυγμένη από τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας μου, μου άρεσαν όλα ανεξαιρέτως τα μαθήματα (ψέμματα σιχαινόμουν την γυμναστική γιατί έπρεπε να αλλάζουμε στα λόκερς δημοσίως), δεν φορούσα ρούχα “μάρκες”, δεν είχαμε οικιακή βοηθό, δεν πήγαινα Σαββατοκύριακα βόλτα με το σκάφος, φορούσα ένα τζιν και ένα τισερτ για να κρύψω την πρόωρη ανάπτυξή μου, σαν στολή.Δεν το βούλωνα.
Με κυνήγησαν σε όλους τους διαδρόμους κι όλες τις τουαλέτες αυτού του σχολείου, μαζεύτηκαν ομαδικά και με εξευτέλισαν, σε κάθε διδακτική ώρα είχα έναν αναμμένο αναπτήρα κάτω από το μαλλί μου.
Όποιος ήταν “κάποιος” ή ήθελε να είναι “κάποιος” φρόντισε με κάποιον τρόπο να μου επιτεθεί. Οι υπόλοιποι λούφαξαν, άλλοι γιατί ήθελαν να μπουν στην “κουλ” παρέα, άλλοι γιατί δεν πήραν χαμπάρι.
Το πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο είχε τάχα μου μηχανισμούς. Το είπα στην ψυχολόγο, με εξευτέλισε σε όλη την τάξη φωτογραφίζοντάς με. Το είπα στον “σύμβουλο”, ακόμα και σήμερα στον τοίχο του στο φβ η κουλ παρέα τον μνημονεύει, μου είπε πως “μου κάνουν πλάκα και πρέπει να αποκτήσω χιούμορ”. Στην τρίτη Γυμνασίου σε μια εκδρομή με έσυραν να με ρίξουν σε έναν γκρεμό.
Άλλαξα τμήμα στο Λύκειο. Δεν με πλησίασε ποτέ κανείς. Δεν με πείραξε ποτέ κανείς.
Ήμουν όσο πιο μόνη γινόταν. Αυτός ήταν ο σκοπός. Μόνο έτσι θα μπορούσα να υπάρξω.
Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, μου φάνηκε εξωπραγματικό πως κανένας δεν ντρεπόταν που ήμουν στην παρέα του. Ακόμα και τώρα, μετά από χρόνια δουλειάς και ψυχοθεραπείας, με εκπλήσσει όταν οι άνθρωποι με συμπαθούν.
[Αύριο, 6 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά της Ενδοσχολικής Βίας]
Το post της συγγραφέως
