Αναγνωρίζει ότι έπρεπε να το είχε κάνει νωρίτερα.
Είναι πολλά τα ερωτηματικά που έχει προξενήσει η σιερά του Netflix Adolescence για το τι πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς τι να υποπτεύονται και κυρίως αν ξέρουν καλά τα παιδιά τους. Είναι κοντά στην ψυχολογία τους; Όλα αυτά για να μην πέσουν από τα σύνεφα όταν κάτι συμβεί.
Μία μαμά η Isabelle Silbery μιλάει για το πως την κινητοποίησε η σειρά του Netflix τι σκέφτηκε να κάνει και κυρίως τις τρεις πολύτιμες ερωτησεις που έκανε στο γιο της. Αναγνωρίζει όμως ότι έπρεπε να τις είχε κάνει και νωρίτερα και καλύτερα.
«Έπρεπε να το είχα κάνει καλύτερα».
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπε ο πατέρας του Τζέιμι στη σπονδυλωτή σειρά για την οποία όλοι μιλούν το Adolescence.
Καθώς κλαψούριζα έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να το πω αυτό στον γιο μου. Έτρεξα στο δωμάτιό του, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού του και του έκανα ερωτήσεις που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν να κάνω.
Να τι ξέρω…
Η πιο ισχυρή πτυχή αυτού του λαμπρού κοινωνικού σχολίου που έχει παραβλεφθεί, είναι η απουσία του «προφανής, τραυματική εμπειρία» που συνήθως ωθεί κάποιον στη δολοφονία.
Σε μια πολύ ρεαλιστική αντίθεση, η απεικόνιση των πολυεπίπεδων, λεπτών παραγόντων που συμβάλλουν σε ένα ασύλληπτο έγκλημα είναι το κάλεσμα αφύπνισης που χρειάζεται η κοινωνία μας.
«Για να είμαι ειλικρινής, με ώθησε να αναλάβω δράση. Αναζωπύρωσε τον ντετέκτιβ μέσα μου και με έκανε να αναρωτηθώ τι βιώνουν τα αγόρια μας, κρυφά, ακριβώς κάτω από τη μύτη μας. Στην περίπτωση του κεντρικού χαρακτήρα, του Jamie, (βασισμένου σε αληθινή ιστορία), αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια της συνεδρίας του με τη γυναίκα ψυχολόγο που τον έχει αναλάβει, ότι παλεύει με ένα βαθύ αίσθημα λαχτάρας να γίνει αποδεκτός γι’ αυτό που είναι».
Όπως τα περισσότερα αγόρια μας, συχνά τα βλέπουμε να χοροπηδούν μεταξύ αμυντικότητας και ευαλωτότητας και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε. Μπορεί να είναι απογοητευτικό. Αντιλαμβάνομαι αυτά τα ξεσπάσματα ως «κακή συμπεριφορά» και τείνω να εστιάζω σε αυτό και όχι σε αυτό που κρύβεται από κάτω.
Αλλά μετά την παρακολούθηση του Adolescence, το καταλαβαίνω τώρα.
Αν μπορώ να μάθω κάτι από αυτή τη σειρά, είναι το πώς η ψυχολόγος του Τζέιμι ακούει κρατώντας του χώρο ακόμα και όταν γίνεται εξαιρετικά επιθετικός, σε σημείο που την τρομοκρατεί. Εξάλλου, είναι απλώς ένα παιδί. Δεν τον μαλώνει, δεν τον κρίνει αλλά του κάνει ερωτήσεις που του επιτρέπουν να ανοιχτεί. Αυτό είναι που θέλω να είμαι ως μητέρα. Να είμαι υπομονετική, να μην ενεργοποιούμαι με σαφή όρια που περικλείουν την αγάπη και την περιέργεια.
Η τοξικότητα του διαδικτύου.
Όταν είπε: «Αυτό που νομίζεις είναι πιο σημαντικό για μένα από αυτό που είναι αλήθεια», είδα την πανοπλία του να πέφτει, επειδή επιτέλους επικυρώθηκαν τα συναισθήματά του. Ήθελα να τον αγκαλιάσω σαν να ήταν δικός μου. Αυτό το απόσπασμα έχει αποθηκευτεί στις σημειώσεις μου και θα το χρησιμοποιήσω σε μελλοντικές συζητήσεις με τα παιδιά μου.
Η ψυχολόγος καταφέρνει να παραμείνει ήρεμη και να μην αντιδράσει στην επιθετικότητά του, επιτρέποντας στον Jamie να νιώσει αρκετά ασφαλής ώστε να βγάλει τη μάσκα του. Μοιράζεται τα συναισθήματά του γύρω από την αποσύνδεσή του με τον πατέρα του, την τοξική επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την αρνητική άποψη που έχει για τον εαυτό του. Η καρδιά μου ήταν στο στομάχι μου σκεπτόμενη ότι ίσως το δικό μου παιδί να έχει αυτές τις εσωτερικές σκέψεις και εγώ να μην είμαι σοφότερη. Το καλύτερο ήταν όταν τη ρώτησε «Σου αρέσω;»
Ως μακροχρόνια υποστηρίκτρια του The Man Cave, ενός προγράμματος στα σχολεία που διδάσκει και προωθεί τον υγιή ανδρισμό σε νεαρά αγόρια ηλικίας 7-12 ετών, έχω παρατηρήσει τα αγόρια στην πιο ευάλωτη φάση τους. Ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Είναι σαφές ότι είναι μια περίοδος σύγχυσης για τα αγόρια μας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κοινωνία μας συχνά θεωρεί τους άνδρες ως κακούς, γεγονός που έχει κάποιο τίμημα.
Όταν πέσουν οι μάσκες.
Καθώς τα νεαρά αγόρια εισέρχονται στον κόσμο της ενηλικίωσης, αισθάνονται αβοήθητα και υπεύθυνα για πράγματα στα οποία δεν έχουν συμβάλει. Εκφράζουν συναισθήματα σαν να μην μπορούν να βάλουν το πόδι τους στη θέση του. Ορισμένα νεαρά αγόρια φοβούνται να φιλήσουν τις φίλες τους ή να ξεκινήσουν το σεξ από φόβο ότι θα κατηγορηθούν για μη συναινετική κακοποίηση.
Είναι συγκλονιστικό να ακούς πολλά από αυτά να μιλούν για την πίεση που βιώνουν γύρω από τις προσδοκίες και τον φόβο της αποτυχίας. Η λέξη «άχρηστος» χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να περιγράψουν τους εαυτούς τους. Δεν κάνει διακρίσεις, δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία- είναι όλα το ίδιο. Ο γιος μου είναι μόλις δέκα ετών και δεν θέλω να αισθάνεται ή να σκέφτεται έτσι όταν γίνει έφηβος.
Είναι σαφές ότι τα αγόρια μας αποζητούν την αίσθηση του ανήκειν. Ψάχνουν για αποδοχή και σύνδεση. Τα αγόρια μας χρειάζονται τους μπαμπάδες τους. Τον χρόνο του μπαμπά τους, την αγάπη μέσω της στοργής, την επιβεβαίωση και την έγκριση. Αν δεν είναι ο μπαμπάς, τότε ας φέρουμε έναν προπονητή, έναν άντρα δάσκαλο ή έναν πατριό. Όσο όμως τα αναζητούν αυτά, μένουν εκεί που είναι ασφαλές … πίσω από μια μάσκα και εδώ είναι που όλα μπορούν να πάνε τρομερά στραβά.
Με τις μάσκες τους, είναι σκληρά. Λύνουν μόνοι τους τα προβλήματά τους, και τα πάντα αφορούν τα πειράγματα, τα κορίτσια και τον αθλητισμό. Είναι ασφαλές, αλλά είναι απομονωτικό και επικίνδυνο. Όταν βγάζουν τις μάσκες τους, ανοίγονται, μοιράζονται τα πραγματικά τους συναισθήματα και ζητούν βοήθεια. Είναι απελευθερωτικό, αλλά γι’ αυτούς είναι επικίνδυνο. Και μερικές φορές, λόγω του φόβου της απόρριψης, δεν αξίζει το ρίσκο.
Τι κάνω τώρα; έχω αλλάξει τακτική.
Τώρα λέως στο γιο μου να ασχολείται περισσότερο με το άλλο φύλο.
Ασχολούμαι περισσότερο με το σχολείο του, επικοινωνώντας με τους δασκάλους για το τι συμβαίνει στην αυλή του σχολείου και αποφάσισα ότι δεν θα έχει πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι την κατάλληλη ηλικία.
Ακούω τις συζητήσεις όταν έχει φίλους στο σπίτι. Τον παρακολουθώ τώρα πιο στενά από ποτέ καθώς εισέρχεται σε αυτή την επόμενη φάση της ζωής του. Όχι επειδή δεν τον εμπιστεύομαι, αλλά επειδή θέλω να αρπάξω κάθε ευκαιρία για να αντιμετωπίσω τα πράγματα καθώς συμβαίνουν και να ανοίξω τις γραμμές επικοινωνίας ώστε να νιώθει ότι τον ακούνε και τον βλέπουν.
Ακριβώς όπως οι γονείς του Jamie στην εφηβεία, όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό, αλλά μπορούμε και πρέπει να κάνουμε κάτι καλύτερο. Δεν θέλω να μετανιώνω. Έχω ένα κοριτσάκι και η ευημερία και η ασφάλειά του είναι εξίσου σημαντικές. Δεν θέλω να της πω ποτέ «Συγγνώμη, έπρεπε να είχα κάνει κάτι καλύτερο».
