“Οι παππούδες επηρεάζουν το παιδί μου εναντίον μου, βλάπτουν τον γάμο μου και ο άντρας μου δεν παίρνει θέση -μόνο πίνει”

«Τι γίνεται όταν οι παππούδες επηρεάζουν δυσμενώς το παιδί εις βάρος της μητέρας του, με αποτέλεσμα να του προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σε αυτό;

Είμαι παντρεμένη ακόμα, αλλά είναι ξεκάθαρο από τον άντρα μου πως η μητέρα του τού ζητάει να χωρίσουμε και ο πατέρας του τού ασκεί οικονομικό έλεγχο καθώς έχουν κοινό επάγγελμα. Πραγματικά πεινάμε. Στήριγμα ο πατέρας μου που μας παραχώρησε στέγη, να μένουμε μόνοι μας, και τροφή.

Ταυτόχρονα, η μητέρα του κουτσομπολεύει παντού τα προσωπικά μου υπερτονίζοντας και συχνά επινοώντας αρνητικά της “αξιοσύνης” μου, όπως η σκόνη στο πάνω μέρος της πόρτας ή πόση ώρα θα κάτσω αγκαλιά με το αγγελούδι μου.

Κουτσομπολεύουν τους γονείς μου, τον γάμο τους, το σπίτι που μένουμε, με λένε ανεπαρκή, ζηλιάρα, φθονερή, φτωχή, άχρηστη σε κοινές επαφές μας και -αναμενόμενο είναι- τα μαθαίνουμε μετά. Όταν είμαι παρούσα είναι σαν να μην υπάρχω.

Ο άντρας μου δεν μπορεί να πάρει θέση, νιώθει απέναντι τους υπόχρεος και πως τους “χρωστάει”, ενώ η παιδική του ηλικία πλαισιώνεται από αδιαφορία, κυνηγητό με παντόφλες και ζώνες, όπως ο ίδιος αφηγείται, και φυσικά όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος και του φαίνεσθαι… Γεγονότα που τον ωθούν στον αλκοολισμό.

Θέλουν και απαιτούν την εγγονή τους, που σε μια υγιή συνθήκη θα ήταν χαρά και προσμονή. Εγώ πια έχω απομακρυνθεί συνειδητά, όταν κάθε προσπάθεια για επικοινωνία μαζί τους σε σχέση με την κακόβουλη αυταρχική συμπεριφορά τους ναυαγεί.

Με απειλούν πως έχουν δικαιώματα -που το αναγνωρίζω και θα ευχόμουν για πιο υγιείς συναισθηματικά παππούδες- και ότι θα βάλουν δικηγόρο.

Ο άντρας μου, αδρανής σε όλα αυτά, λέει πως η μητέρα του πάντα έτσι ήταν δεν θα αλλάξει και δεν θέλει να “πολεμήσει”… δεν ακούει.

Η λύση τείνει να είναι το διαζύγιο, ενώ πραγματικά αγαπιόμαστε, αλλά η επιρροή αυτών των ανθρώπων στην πιο πολύτιμη στιγμή της ζωής μας, το πρώτο μας παιδί, μας έκανε να απομακρυνθούμε.

Υπάρχει τρόπος να προστατέψω το παιδί;
Να μην βιώσει ό,τι ο άντρας μου και εγώ από αυτούς.
Οποιοσδήποτε τρόπος;!
Αναγνωρίζει η δικαιοσύνη αυτά τα τοξικά περιβάλλοντα για ένα παιδί και πως ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν είναι όλες οι σχέσεις ικανές για συναισθηματική σταθερότητα;»

Απαντά η Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, με εξειδίκευση στις σχέσεις ζευγαριών, γονέα-παιδιού κ. Μαρίνα Μόσχα

Δυστυχώς περιγράφετε καταστάσεις που συναντάμε στις ανθρώπινες σχέσεις. Καταστάσεις που απέχουν από μία υγιή και φυσιολογική αντιμετώπιση του ζευγαριού και κατ’ επέκταση και των εγγονιών στη πορεία. Πρόκειται για τις λεγόμενες τοξικές σχέσεις – όπως πολύ σωστά χαρακτηρίσατε, σχέσεις που είναι δύσκολο να «φτιάξουν» και να λειτουργήσουν με έναν διαφορετικό τρόπο.

Πόσο μάλλον όταν και ο σύζυγος παρουσιάζεται ως ένα μικρό εξαρτητικό και φοβικό παιδί ακόμα και σήμερα μπροστά τους, προκαλώντας τη δική τους «υπερπροστατευτική» στάση απέναντί του, εφόσον «δεν ξέρει τι είναι σωστό για εκείνον». Πρόκειται για κατάσταση που δεν υπάρχει οριοθέτηση, από όσα τουλάχιστον αναφέρετε, και εκεί ακριβώς έχει χαθεί το παιχνίδι.

Γνωρίζουμε πως οι γονείς το παιδί τους το βλέπουν πάντα ως παιδί που δεν ξέρει τι του γίνεται. Όταν όμως και το παιδί έρχεται και «φωλιάζει» μέσα στον ρόλο αυτό, απλά τους δικαιώνει με τη στάση του. Και εδώ ακριβώς είναι αυτό που συνήθως βλέπουμε να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις: το παιδί – ο γιος και σύζυγός σας δηλαδή – δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να τους αντιμετωπίσει, δείχνοντας και πάλι μία παθητική τακτική, αυτή που είχε τόσα χρόνια, χωρίς να μπορεί να βάλει όρια, να υψώσει το ανάστημά του και να δείξει με τον τρόπο του πως είναι πλέον υπεύθυνος για τον δικό του εαυτό και τη δική του οικογένεια, ως άξιος ενήλικας, σύζυγος και γονιός!

Βέβαια, αναφέρετε παραπάνω πως ενώ αναγνωρίζει ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά αυτή των γονιών του, από την άλλη τους δικαιολογεί με τον τρόπο του, μάλιστα νιώθει πως τους χρωστάει, καθώς αυτό του έμαθαν μέσα από τον τρόπο τους και αυτό ξέρει να κάνει όλη του τη ζωή… Δεν είναι τυχαίος άλλωστε και ο οικονομικός έλεγχος που στην ουσία είναι ένας τρόπος άσκησης εξουσίας, ελέγχου και χειρισμού του. Βέβαια και ο γιος δεν φαίνεται να κάνει τίποτα γι αυτό, απλά το δέχεται καρτερικά και παθητικά…

Είναι δικαίωμά τους να μην σας συμπαθούν και να μην σας θέλουν για νύφη τους. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα όμως να βάζουν λόγια στο παιδί σας, όταν μάλιστα εκείνο βρίσκεται σε τρυφερή ηλικία, όπου δεν μπορεί να πάρει θέση ή να κρίνει αυτή τη στιγμή. Πολλές φορές μάλιστα, αναλόγως τι του λένε, μπορεί να έρθει και σε δύσκολη θέση ακούγοντας λόγια που και για την ηλικία του δεν αρμόζουν αλλά και αφορούν τους γονείς του – τους δυο Θεούς του.

Και αυτό είναι και το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση, η ψυχοσυναισθηματική υγεία της κόρης σας. Το πώς θα νιώσει όταν είναι μάρτυρας σε μία μάχη που δίνεται μπροστά της και με αντίπαλα στρατόπεδα άτομα που αγαπάει, γιατί για εκείνη είναι οι παππούδες της και εσείς οι γονείς της!

Μιλήστε λοιπόν με τον σύζυγό σας και ζητήστε του να δείτε ειδικό για να βρείτε τρόπο να χειριστείτε την κατάσταση αλλά και εκείνος να “βρει” τον ενήλικα που κρύβεται μέσα του. Ενδεχομένως και νομική συμβουλή για το πώς μπορείτε να διαχειριστείτε την κατάσταση νομικά είναι επίσης αναγκαία.

Βέβαια, έχω και εγώ την απορία πώς ταιριάξατε με τον σύζυγο, τι σας τράβηξε κοντά του όταν πρωτογνωριστήκατε, καθώς αυτή είναι μία κατάσταση που δεν εμφανίστηκε ξαφνικά!

Με εκτίμηση,

Μαρίνα Μόσχα