Η απόφαση για ένα ή περισσότερα παιδιά είναι προσωπικό θέμα κάθε γυναίκας και κάθε οικογένειας.
Η blogger και τηλεοπτική παραγωγός Vicky μοιράζεται με τους αναγνώστες της την απόφαση, τις ευκολίες και τις δυσκολίες που βίωσε όταν αποφάσισε να κάνει το τρίτο της παιδί.
«Η απόφαση να αποκτήσει κανείς τρίτο παιδί είναι βαθιά προσωπική και συχνά πολύπλοκη. Κανείς δεν μπορεί να σας πει τι να κάνετε, γιατί μόνο εσείς γνωρίζετε την επιθυμία σας, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε – οικονομικά, σωματικά και συναισθηματικά. Στη δική μας περίπτωση, χρειάστηκαν έξι χρόνια για να πείσω τον σύζυγό μου, αφού ένιωσα ξανά την ανάγκη για μωρό όταν ο δεύτερος γιος μας έγινε δύο ετών. Όταν τελικά το συζητήσαμε σοβαρά, βρισκόμασταν σε μια πολύ σταθερή φάση της ζωής μας.
Εργαζόμασταν και οι δύο στις δουλειές των ονείρων μας, ήμασταν ευτυχισμένοι, οικονομικά άνετοι, είχαμε το δικό μας σπίτι και ήμασταν καλά εγκατεστημένοι στο Windsor. Οι γιοι μας τότε ήταν 10 και 8 χρονών.
Η προτροπή που με αφύπνισε
Η συζήτηση πήρε άλλη τροπή όταν χρειάστηκε να κάνω έναν υπέρηχο για να διερευνηθεί η παρουσία αίματος στα ούρα. Ευτυχώς όλα ήταν καλά, αλλά συζητώντας με τον ουρολόγο, του είπα ότι σκεφτόμουν να κάνω ακόμα ένα παιδί. Εκείνος, με χιούμορ αλλά και ειλικρίνεια, με παρότρυνε να μην το καθυστερήσω, καθώς ήμουν ήδη 39 ετών. Ήταν κάτι που ήξερα, αλλά η προτροπή του λειτούργησε σαν καταλύτης.
Έμεινα γρήγορα έγκυος και ο πρώτος υπέρηχος στις 7 εβδομάδες ήταν καλός, όμως λίγο αργότερα ήρθαμε αντιμέτωποι με μία επώδυνη αποβολή. Ήταν μία “σιωπηλή” αποβολή, χωρίς συμπτώματα, που διαπιστώθηκε στον υπέρηχο των 10,5 εβδομάδων. Επειδή ήταν εν μέσω πανδημίας, ήμουν μόνη μου στο ραντεβού, καθώς δεν επιτρεπόταν να έχουμε babysitter και ο σύζυγός μου έμεινε με τα παιδιά. Ένιωσα ότι απέτυχα. Ότι το σώμα μου πρόδωσε το μωρό. Οι επόμενες εβδομάδες ήταν εξαιρετικά δύσκολες, κατέληξα να χρειαστώ χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση των υπολειμμάτων μετά από αποτυχημένη φαρμακευτική αγωγή.
Κατά τη διάρκεια της επέμβασης – κατά την οποία ήμουν ξύπνια – η γιατρός που με αναγνώρισε από το Instagram, μου είπε χαμογελαστά να ξαναπροσπαθήσω σύντομα. Κι αυτό έκανα.
Ο γιατρός μου σύστησε να περιμένω τουλάχιστον μέχρι την πρώτη περίοδο. Πολλοί ειδικοί συνιστούν να περιμένει κανείς τρεις έως έξι μήνες μετά από αποβολή, όμως εγώ, γνωρίζοντας τα ρίσκα ως μητέρα 40+, ήθελα να προσπαθήσουμε το συντομότερο.
Η δεύτερη προσπάθεια που οδήγησε στη γέννηση ενός υγιούς μωρού
Τον πρώτο κύκλο μετά την επέμβαση δεν είχα ωορρηξία, κάτι συχνό μετά από αποβολή. Είχα μια περίοδο, και στον αμέσως επόμενο μήνα έμεινα έγκυος με τη Florence – που σήμερα είναι 3 ετών.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ένιωθα έντονο άγχος και μετανιώνω που δεν απευθύνθηκα στον γιατρό μου για ψυχολογική υποστήριξη. Ήμουν ενθουσιασμένη αλλά και επιφυλακτική. Οι γιοι μας χάρηκαν πολύ – ειδικά όταν οι εξετάσεις έδειξαν πως θα αποκτούσαν αδελφή. Ο μεγάλος μας γιος το ήθελε πολύ. Ο μικρός, αν και στην αρχή ένιωσε αβεβαιότητα, αγάπησε αμέσως το μωρό.
Η γέννηση της Florence ήταν ένα σοκ – και σωματικά και συναισθηματικά. Οι γιοι μου ήταν 11 και 9 χρονών. Παρόλο που η εγκυμοσύνη ήταν υγιής, ήταν ψυχικά εξαντλητική. Κατέληξα σε επείγουσα καισαρική λόγω λοίμωξης, ενώ είχα κανονικά προγραμματισμένο τοκετό με καισαρική αργότερα. Η ανάρρωση ήταν δύσκολη και αργή.
Ευτυχώς, εκείνη την περίοδο μείναμε στο πατρικό μου στο Yorkshire, και οι γονείς μου μας βοήθησαν απίστευτα – εμένα, το μωρό και τα αγόρια. Όταν επιστρέψαμε στο Windsor, η καθημερινότητα έγινε δύσκολη: σχολικές υποχρεώσεις, φροντίδα μωρού όλο το 24ωρο και η σκέψη για το πώς θα εντάξω τη δουλειά μου σε αυτή τη νέα ζωή.
Νέα μαμά για τρίτη φορά
Ένιωθα σαν νέα μαμά από την αρχή, με την επιπλέον ευθύνη δύο μεγαλύτερων παιδιών. Ευτυχώς, είχα τη δυνατότητα να προσλάβω βοήθεια στο σπίτι λίγες ημέρες την εβδομάδα, κάτι που έκανε τεράστια διαφορά στην ανάρρωσή μου. Η γυναίκα που ήρθε κοντά μας έγινε σχεδόν μέλος της οικογένειας.
Ο πρώτος χρόνος με τα τρία παιδιά έμοιαζε με… σχολική τάξη! Όπως λένε, ένα παιδί ίσον κανένα, ε, εγώ θα σας πω ότι με τρία είναι σαν να έχεις είκοσι τρία! Ο κάθε ένας από τους γονείς προσπαθεί να καλύψει ανάγκες και κενά, ουσιαστικά χωρίς χρόνο για τον εαυτό του. Είναι περίοδος μεγάλης εξάντλησης, αλλά και απέραντης αγάπης.
Δεν τα γράφω αυτά για να αποτρέψω κανέναν, αλλά για να είμαι ειλικρινής. Όσο πιο προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο πιο ήρεμοι νιώθουμε. Ιδού τι μας βοήθησε:
5 συμβουλές που μας έσωσαν
Προσωπικός χρόνος με κάθε παιδί: Ακόμα και λίγο – για ένα περπάτημα, βοήθεια στα μαθήματα ή απλώς μια κουβέντα. Το να νιώθουν ότι έχουν την προσοχή μας είναι πολύ σημαντικό.
Επικοινωνία: Μιλήσαμε ειλικρινά με τα αγόρια για την αλλαγή στη δυναμική της οικογένειας. Τους εξηγήσαμε ότι η μικρή μάς έχει απόλυτη ανάγκη και ότι όλοι μαζί φροντίζουμε ο ένας τον άλλον.
Διατήρηση ρουτίνας: Η συνέπεια στη ρουτίνα των μεγαλύτερων παιδιών (σχολείο, φαγητό, ύπνος) ήταν βασική για τη σταθερότητα της οικογένειας.
Καλή διατροφή: Αν και το παραμέλησα κάπως, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να φροντίζω το σώμα μου για να ανταποκριθώ στις ανάγκες της οικογένειας.
Καθημερινές βόλτες: Ο καθαρός αέρας είναι θαυματουργός. Έπειτα από κάθε βόλτα ένιωθα καλύτερα σωματικά και ψυχικά. Ήταν ευκαιρία για επανασύνδεση με τα παιδιά, αλλά και για κοινωνική επαφή με άλλες μαμάδες.
Σήμερα, η κόρη μας είναι 3 χρονών – ώριμη, ανεξάρτητη και το «αφεντικό» της οικογένειας! Οι γιοι μας είναι 15 και 12 και η ζωή έχει πλέον βρει τον ρυθμό της. Μετακομίσαμε κοντά στους γονείς μου, σε ένα σπίτι που ονειρευόμασταν – γιατί με τρία παιδιά, ο χώρος και η βοήθεια είναι πραγματικά σημαντικά.
Η εγκυμοσύνη και η περίοδος μετά τον τοκετό χρειάζονται χρόνο. Μήνες – ή και χρόνια – για πλήρη προσαρμογή. Αν μεγαλώνετε την οικογένειά σας, να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας. Σιγά-σιγά, όλα μπαίνουν στη θέση τους».
