Σαν σήμερα, 26 χρόνια πριν, ο μικρός Ανδρέας έφυγε από τη ζωή και στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι τον έχουν χαρακτηρίσει ήρωα. Πως ορίζεται όμως ο ήρωας;
«Ήρωας είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχοντας έρθει αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα, δυσκολία ή σύγκρουση, επιδεικνύει αρετές όπως γενναιότητα, αυτοθυσία, σοφία, ευαισθησία στις ανάγκες των άλλων και τοποθετεί το κοινό συμφέρον ψηλότερα από το ατομικό. Είναι ένα πρόσωπο που αξίζει να θαυμάζει και να τιμά κανείς και, ενδεχομένως, προσπαθεί να μιμηθεί τις πράξεις του» (Pleiss & Feldhusen, 1995).
Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1985. Από μικρός ήταν ένα παιδί με ιδιαίτερες ευαισθησίες και με τις «μικρές» του δυνάμεις πρόσφερε αγάπη και χαμόγελα σε όλους όσοι ήταν δίπλα του.
Είχε την αγαπημένη του οικογένεια, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, το δικό του σκυλάκι, που φρόντιζε και αγαπούσε. Είχε τα δικά του όνειρα, τα δικά του θέλω, όλη τη ζωή μπροστά του.
Ο Ανδρέας αρρώστησε το 1994 και από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή αντιμετώπισε την ασθένειά του με θάρρος και αξιοπρέπεια, συνεχίζοντας να προσφέρει δύναμη και χαμόγελο στους γύρω του.
Το Νοέμβριο του 1995 ο Ανδρέας αποτύπωσε το όραμά του στο προσωπικό του ημερολόγιο. Επιθυμία του να ιδρυθεί ένας σύλλογος για να έχουν όλα τα παιδιά ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ!
Ωστόσο ο Ανδρέας δεν στάθηκε μόνο εκεί αλλά μοιράστηκε την επιθυμία του δημόσια, στην εκπομπή «Κόκκινη Κάρτα» του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤΕΝΝΑ. Από την πρώτη στιγμή όλοι οι συντελεστές της εκπομπής «αγκάλιασαν» τον Ανδρέα και έκαναν ό,τι ήταν εφικτό για να ακουστεί η φωνή του!
Η στιγμή που χάραξε το… Χαμόγελο του Παιδιού
Κι όταν έφτασε η στιγμή που η φωνή του δεν έβγαινε, με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.
Η απήχηση που είχε η εκπομπή ήταν πραγματικά ανέλπιστη! Στην Ελλάδα, στην Κύπρο αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο οι Έλληνες συγκλονίστηκαν και από την πρώτη στιγμή έσπευσαν με κάθε τρόπο να στηρίξουν το όραμα του Ανδρέα. Του Ανδρέα «όλων μας», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γιώργος Παπαδάκης στην εκπομπή.
Σε λιγότερο από ένα μήνα, στις 22 Δεκεμβρίου 1995, ο 10χρονος Ανδρέας έφυγε από τη ζωή … αφήνοντας όμως πίσω του: «Το Χαμόγελο του Παιδιού»! Το ημερολόγιό του είναι η κληρονομιά μας. Και το χαμόγελο που ζωγράφισε στο δικό του πρόσωπο, έγινε το χαμόγελο και η ελπίδα για τα εκατοντάδες παιδιά που κινδυνεύουν στην Ελλάδα.
Ας ακολουθήσουμε όλοι την προτροπή του: «Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε, αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε»!
Και θα ‘ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί, Ανδρέα…
Ο μικρούλης αγαπούσε πολύ τον Θάνο Καλλίρη και ήθελε να τον γνωρίσει από κοντά. Εκείνος τίμησε την μνήμη μου με αυτό το υπέροχο και γλυκό τραγούδι στη σύνθεση και την ερμηνεία.
Το τραγούδι, σε στίχους της Ναταλίας Γερμανού, κυκλοφόρησε το 1998 και συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο του Θάνου Καλλίρη “Αγάπη ώρα μηδέν”
Οι στίχοι
Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ
στα μάτια σου να λάμπει ένα φως
να ταξιδεύει σαν ανήλικος θεός
στο πρόσωπό σου
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
να μην ξεχάσεις την δική μας επαφή
τώρα που βρήκες σε μιαν άλλη διαδρομή
τον εαυτό σου
Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ’ όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό
Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ’ αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω
Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες στα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα ‘χει για μας την ίδια θέα
και θα ‘ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα
Εκείνα που δεν πρόλαβες να πεις
τώρα κοιμούνται σε μια διάφανη σιωπή
στο μαξιλάρι σου κεντάω μιαν ευχή
να μην φοβάσαι
Εκείνα που δεν πρόλαβες να δεις
τώρα θα γίνουν εικόνα μαγική
ένα τραγούδι που θα μοιάζει προσευχή
να με θυμάσαι
Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ’ όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό
Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ’ αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω
Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες στα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα ‘χει για μας την ίδια θέα
και θα ‘ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα
