Τα αγαπημένα αδέλφια έχουν γονείς που κάνουν αυτά τα 5 πράγματα

Έχοντας μεγαλώσει ευτυχισμένα ως μοναχοπαίδι, δεν θα υποστήριζα ποτέ, ότι είναι απαραίτητο να αποκτά κανείς περισσότερα από ένα παιδιά. Το αντίθετο μάλιστα! Πολύ αγαπημένα ζευγάρια αποφασίζουν να μην αποκτήσουν ποτέ παιδιά -και δεν το μετανιώνουν, ενώ μια οικογένεια με ένα παιδί μπορεί να έχει τόσα καλά να του προσφέρει που κάποια παιδιά με αδέλφια ίσως να ζήλευαν. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει κανόνας στο πόσα παιδιά θα αποκτήσεις -υπάρχει μόνο αυτό που εσύ θες και κρίνεις καλύτερο για την οικογένειά σου.

Και μετά ήρθε η πανδημία. Και ήταν η πρώτη (με απόλυτη ειλικρίνεια) φορά που ένιωσα ευγνωμοσύνη για την απόφασή μου να αποκτήσω δύο παιδιά, και μάλιστα ίδιου φύλου, καθώς -μπορώ με βεβαιότητα να πω- στο δικό μας σπίτι τουλάχιστον, αυτό ήταν που “έσωζε” την κάθε ημέρα της καραντίνας.

Δύο αγαπημένα αδέλφια -δεν το λέω με καυχησιά όταν σκέφτομαι τα δικά μου, παρά με την ευχή να παραμείνουν έτσι- μπορούν πραγματικά να υπερνικήσουν κάθε δύσκολη μάχη! Μπορούν να αντιμετωπίσουν συμφορές και πανδημίες και να βγουν, μάλιστα, ακόμα πιο “δεμένα” από αυτές.

Δεν ξέρω αν έχουμε ήδη φτάσει εκεί (οι καβγάδες και οι αντιζηλίες είναι σχεδόν καθημερινές), όμως νομίζω, παρατηρώντας δεκάδες μικρά και μεγάλα αδέρφια γύρω μου, ότι έχω καταλήξει στα 5 αυτά στοιχεία που φαίνεται να κάνουν σωστά οι γονείς που μεγαλώνουν αγαπημένα αδέλφια. (Περιμένουμε, εννοείται, και τις δικές σας προτάσεις!)

1. Δίνουν χρόνο στην οικογένεια μέσα από τις οικογενειακές παραδόσεις και τις αναμνήσεις

Αποκτάμε παιδιά επειδή θέλουμε -όχι επειδή μας το επιβάλλουν. Επειδή έχουμε δώσει αξία στην έννοια της οικογένειας και με χαρά αφιερώνουμε σε αυτήν τον χρόνο και την ενέργειά μας. Ο ουσιαστικός χρόνος με την οικογένεια, λοιπόν, γίνεται προτεραιότητα. Το φαγητό όλοι μαζί, οι γιορτινές παραδόσεις, οι εκδρομές και τα ταξίδια… Τα παιδιά που περνούν όμορφες στιγμές με τους γονείς τους, με την οικογένειά τους, επιδιώκουν μεγαλώνοντας να μη χάνουν αυτή την επαφή.

2. Θέτουν ως πρότυπο και παράδειγμα τον εαυτό τους -όχι το άλλο αδελφάκι

Είναι αναπόφευκτο να συγκρίνουμε τα παιδιά μας μεταξύ τους, όμως όταν αυτό γίνεται παρουσία τους και ακούγοντάς μας να λέμε πράγματα εις βάρος κάποιου είναι ο σίγουρος τρόπος για να δημιουργήσουμε αντιζηλία μεταξύ τους και να σπείρουμε τον φθόνο. Ας μην λέμε, λοιπόν, “κοίτα την αδερφή σου που τακτοποιεί τα παιχνίδια της”, ας λέμε “κοίτα πώς τακτοποιεί η μαμά και κάνε και εσύ το ίδιο”. Εμείς είμαστε οι ενήλικες, εμείς είμαστε τα πρότυπα, εμείς δείχνουμε τον δρόμο στα παιδιά μας -όχι το ένα παιδί στο άλλο.

3. Αντιλαμβάνονται ότι το κάθε παιδί έχει τις δικές του ξεχωριστές ανάγκες -και τις καλύπτουν

Οι ψυχολόγοι λένε και ξαναλένε πόσο σημαντικό είναι ο γονιός να αφιερώνει ξεχωριστό χρόνο με το κάθε παιδί και να μην τα αντιμετωπίζει όλα του τα παιδιά σαν “μάζα”. Παραμύθι το μεσημέρι με τη μικρή; Ταινία με τη μεγάλη το βράδυ. Είναι ο μόνος τρόπος να αναπτύξει το κάθε παιδί την δική του αυτοδύναμη προσωπικότητα, με εμάς να ανταποκρινόμαστε στις δικές του, ατομικές ανάγκες.

4. Υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον και δεν διχάζουν τα παιδιά

Δεν γίνεται η μαμά να λέει “βόλτα” και ο μπαμπάς “διάβασμα”. Δεν γίνεται σε έναν καβγά ο ένας να παίρνει το μέρος του ενός παιδιού και ο άλλος του άλλου. Οι γονείς οφείλουν να λειτουργούν ως “ένα”, αυτό το “ένα” που θα δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, ενότητας και δικαιοσύνης ανάμεσα στα αδέλφια, τα οποία θα ξέρουν πως ό,τι κι αν συμβεί η μαμά και ο μπαμπάς θα έχουν τη σωστή λύση.

5. Μιλούν ανοιχτά, εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους και καλούν τα παιδιά να κάνουν το ίδιο

Στην οικογένειά μας λέμε “σ’αγαπώ” εκατό φορές τη μέρα. Αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε ασταμάτητα και -όσο μελό κι αν ακούγεται- επιβεβαιώνουμε διαρκώς στα παιδιά μας, ότι θα είμαστε πάντα στο πλευρό τους, κι αν δεν είμαστε εμείς θα είναι το ένα για το άλλο. Θέτουμε την αγάπη και τη δέσμευση αυτή ως κάτι αυτονόητο και αναμφισβήτητο, το οποίο δεν χρειάζεται να συζητηθεί περαιτέρω. Δεν υπάρχουν “αν” -είμαστε οικογένεια. Όμως μαλώνουμε κιόλας. Φωνάζουμε, κλαίμε, λέμε λόγια σκληρά… Και όταν ηρεμούμε βρίσκουμε πάντα την ευκαιρία να το συζητήσουμε. Τι ήταν αυτό που ενόχλησε, που πόνεσε, που δεν θέλουμε να ξαναγίνει. Και στο τέλος ζητάμε συγγνώμη και αγκαλιαζόμαστε ξανά.

Δεν μας βγήκε έτσι, τελείως φυσικά όλο αυτό. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να το καθιερώσουμε ο μπαμπάς τους και εγώ και πλέον να μπορούμε να τους το κληροδοτήσουμε. Όμως είναι τόσο μεγάλη η ανακούφιση να πέφτεις για ύπνο το βράδυ γνωρίζοντας πως δεν έχουν μείνει “δύσκολα” συναισθήματα μέσα σου ή μέσα στον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο…

Διαβάστε ακόμα:

Τα μικρότερα αδέλφια είναι πιο αστεία από τα μεγαλύτερα – το επιβεβαιώνουν και οι ειδικοί!

Διακρίσεις ανάμεσα στα αδέλφια: Το πρόβλημα στο να έχεις “αδυναμία” σε κάποιο παιδί

8 παιδικές ταινίες που θα φέρουν πιο κοντά τα αδέλφια