“Τα δικά του κλειστά μάτια έγιναν η αιτία για να ανοίξουν τα δικά μου…”

Στάσου λίγο, “χαμήλωσε” την ενέργειά σου και σκέψου. Τι κοιτάς γύρω σου; Αλλά και τι βλέπεις; Όλοι όσοι μπορούμε να κοιτάμε, είμαστε σίγουροι ότι βλέπουμε;
Θες να δώσουμε μια διαφορετική οπτική στη μέρα μας; Πιο όμορφη, πιο αισιόδοξη, πιο θετική, παρα την τόση αβεβαιότητα, τον φόβο και την ανασφάλεια που επικρατούν γύρω μας; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, κοιτώντας πρώτα μέσα μας.

Για τη συνέχεια σού έχω την ανάρτηση ενός πατέρα, που θα σου φέρει δάκρυα στα μάτια. Διάβασέ τη, σκούπισε τα μάτια και πάμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας. Λίγο αλλαγμένοι και με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση αυτήν τη φορά.

“Πριν γεννηθεί, ζούσα παντα τη ζωη μου βιαστικά: βιαζόμουν να αποκτήσω μεγαλυτερο σπιτι…καλυτερο αυτοκίνητο…καλύτερη δουλειά.

Τωρα, έχοντας ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αναγκάστηκα να χαλάρωσω πολύ τους ρυθμούς της ζωης μου και να επανεξέτασω το πώς ορίζω την “επιτυχία” και την “ευτυχία”.

Αλλα και να καταλάβω ποσο μεγαλη σημασια εχει, να κανεις το καλυτερο που μπορείς οχι απλα για τη δική σου ζωη αλλά και για οσους εχουν ανάγκη απο βοήθεια. ”

_ “Ποιά ηταν η πιο δύσκολη στιγμη;”
_” Οταν μένεις δυνατός για πολυ καιρο, τις στιγμές που σπας και γινεσαι αδύναμος, γινεσαι πολυ αδύναμος… ”

_” Η πιο ευχάριστη;”
_” Οταν επιστρέφω απο τη δουλειά και έρχεται σιγα-σιγα στην αγκαλιά μου.
Τον φιλάω και του λεω «σε αγαπαω» και μου λεει και αυτος: «σε αγαπαω και εγω».

Τα δικά του κλειστά μάτια, έγιναν η αιτία για να ανοίξουν τα δικά μου.”
(Humans of NY).