MENU
«Στην κοιλάδα που δε βλέπει αυγή, είπαν πάμε… κι όπου βγει» είναι το συγκινητικό τραγούδι που έγραψε ο 17χρονος Πέτρος Μιμίκος, μαθητής της Γ’ Λυκείου που ζει σε ένα χωριό στις Σέρρες.
Ο μαθητής συγκλονισμένος από την τραγωδία με τους 57 νεκρούς που σκοτώθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, μετέτρεψε τον πόνο που νιώθει σε έμπνευση και μουσική για να αποδώσει με τον δικό του τρόπο έναν φόρο τιμής στα θύματα.
Στο μοιραίο IC62, ταξίδευαν αγαπημένα πρόσωπα φίλων του 17χρονου μαθητή
Παίζει κιθάρα, τραγουδά, κάνει μαθήματα βυζαντινής μουσικής και όπως εξηγεί στο thestival.gr, με αυτόν τον τρόπο επιλέγει να εκφράσει τα συναισθήματά του.
Η ανείπωτη τραγωδία στην κοιλάδα των Τεμπών που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους που ταξίδευαν από την Αθήνα με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, τον ώθησε στο να γράψει ένα δικό του τραγούδι και να το αφιερώσει στις αθώες ψυχές που βρήκαν φρικτό θάνατο.
«Με τις εικόνες που βλέπουμε, έχουμε όλοι μια συγκίνηση και συμπόνια για τις οικογένειες που διαλύθηκαν. Είχα βγει με τους φίλους μου την Παρασκευή μετά το δυστύχημα και στην επιστροφή έγραψα μερικούς στίχους και τους ανέβασα στο facebook. Δεν σκέφτηκα να κάνω ηχογράφηση. Μετά μου βγήκε σαν τραγούδι», αναφέρει στo thestival.gr.
«Μου είπαν ότι είναι τραγική η κατάσταση που βιώνουν. Παντού υπάρχει ένα γιατί, πολλή λύπη και θυμός», πρόσθεσε.
«Μία στάχτη είν’ η ζωή, όσα κάηκαν εκεί…»
Οι στίχοι που έγραψε ο Πέτρος συγκινούν. Ο πόνος της μάνας που χάνει το παιδί της, ο αποχωρισμός ενός ζευγαριού, η φωτιά που έκαψε και αποτελείωσε τις οικογένειες των θυμάτων.
«Σκέφτηκα πρώτα τη μητέρα που έχει χάσει το παιδί της. Έβαλα τις φράσεις που ακούσαμε όλες αυτές τις μέρες. Με συγκίνησαν πολύ. Δεν ήταν σκοπός να το μελοποιήσω, αλλά μου βγήκε. Δίστασα να το ανεβάσω», περιγράφει ο 17χρονος και προσθέτει πως
«ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει αυτό, δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς μου βγήκε. Ένιωσα τα συναισθήματα και τα εξωτερικεύω μέσα από τη μουσική. Είναι τρόπος έκφρασης»
Ο πόνος των οικογενειών των αθώων θυμάτων είναι αβάστακτος. Τα λόγια είναι φτωχά για να δώσουν παρηγοριά σε όλους εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. «Με τα χρήματα η ψυχές δεν γυρνούν πίσω. Μπορούμε να κάνουμε μία προσευχή και να ανάψουμε ένα κεράκι για τις ψυχές που χάθηκαν. Πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ακούμε πολλά. Να μη λέμε μεγάλα λόγια και ύβρεις. Πρώτος εγώ, δυστυχώς δεν είμαι ταπεινός αλλά καλό θα είναι να υπάρχει ταπεινότητα σε όλους μας», τονίζει ο νεαρός μαθητής.
Πριν από αρκετά χρόνια, ο παππούς του Πέτρου ήταν εργαζόμενος στον ΟΣΕ
Μεταξύ των καθηκόντων του ήταν και να αλλάζει τα κλειδιά προκειμένου να διεξάγονται με ασφάλεια τα δρομολόγια των αμαξοστοιχιών της εποχής. «Η ζυγαριά γέρνει στον θυμό. Δεν μπορεί να γίνεται αυτό το 2023. Ο παππούς μου άλλαζε τα κλειδιά στα τραίνα τη δεκαετία του ’80. Δεν μπορώ να το διανοηθώ. Δεν ήταν η κακιά η ώρα», δήλωσε.
Ο 17χρονος μαθητής έχει όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη βυζαντινή μουσική, ενώ στόχος του είναι να πετύχει την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων.
Διαβάστε τους στίχους τους τραγουδιού
Στο τηλέφωνο πριν κλείσεις,
η μάνα σου, σου είχε πει,
«στείλε μου όταν φτάσεις,
θα περιμένω ως το πρωί».
Και το πρωί δε φάνηκε,
το φως ψηλά είδες να φέγγει,
κι η μάνα τώρα κλαίει και θρηνεί,
για το παιδί που χάθηκε.
Μια στάχτη είν’ η ζωή,
όσα κάηκαν εκεί,
στη κοιλάδα που δε βλέπει αυγή,
είπαν «πάμε… κι όπου βγει».
Στην κοπέλα που περίμενε
τη δίκη σου αγκαλιά.
Είπε «σ’ αγαπώ να προσέχεις,
σε φυλά η Παναγιά».
Και καθώς μπήκε η άνοιξη,
όλα της γης τα άνθη μαράθηκαν.
Όπως της κοπελιάς σου η καρδιά
τα όνειρα όλα χάθηκαν.
Μία στάλα η ζωή,
όσα δάκρυα χύθηκαν εκεί.
Στην κοιλάδα που δεν βλέπει αυγή,
κόπηκε εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Μία στάλα η ζωή,
όσα δάκρυα χύθηκαν εκεί.
Στην κοιλάδα που δεν βλέπει αυγή
είπαν «πάμε… κι όπου βγει».
Διαβάστε επίσης:
Τσαμπάζη: “Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της κόρης μου όταν της είπα ότι ο πατέρας της «έφυγε»” (video)
