Τι είπα στην κόρη μου όταν αρνήθηκε να βάλει μπικίνι

Με καλοκαιρινή διάθεση ξεκίνησα μαζί με την 9χρονη κόρη μου πριν λίγο καιρό για την αναζήτηση των φετινών μαγιό. Κάθε χρόνο η μικρή διάλεγε μαγιό σε δύο κομμάτια, τα γνωστά «μπικίνι», γιατί -όπως έλεγε- δεν κρύωνε η κοιλιά της και μπορούσε να κινηθεί πιο άνετα.

Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο ξαφνιάστηκα, όταν λίγο πριν το δοκιμαστήριο μου εκμυστηρεύτηκε, ότι φέτος δεν θέλει να φορέσει μπικίνι! «Μαμά, μπορώ να σου πω κάτι μόνες μας;», μου ζήτησε διστακτικά. «Δεν θέλω να πάρω μπικίνι φέτος. Ντρέπομαι». Λιγάκι ξαφνιασμένη, τη ρώτησα τι συμβαίνει. «Η κοιλιά μου είναι μεγάλη και διπλώνει πολύ. Είναι άσχημη, δεν θέλω να φαίνεται», μου απάντησε.

Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Δεν πίστευα, ότι το θέμα «σώμα» ήταν κάτι που θα την απασχολούσε από τόσο νωρίς. Πόσω μάλλον που πρόκειται για ένα παιδί με σχεδόν κανονικό βάρος -“χοντρό” σε καμία περίπτωση δεν το λες -τουλάχιστον δεν το λέμε εμείς, οι γονείς της. Μάλλον, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για τις συμμαθήτριές της…

Η αμηχανία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου και η μικρή πρέπει να το κατάλαβε, αφού έπειτα από λίγο μου ζήτησε να φύγουμε! Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο και αφού είχα σκεφτεί λιγάκι τι θα μπορούσα να της πω αρκέστηκα σε ένα: «Μπορείς να βάλεις ό,τι θέλεις». Την υπόλοιπη ημέρα, όμως, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι τι είχε συμβεί, αλλά και πώς θα μιλούσα στην κόρη μου για την εικόνα του σώματός της. Το επόμενο πρωί και έπειτα από μια μικρή έρευνα που έκανα, ανακάλυψα, ότι σύμφωνα με μελέτες πολλά παιδιά ακόμα και σε μικρότερες ηλικίες ανησυχούν για το βάρος τους και, μάλιστα, θα ήθελαν να είναι πιο αδύνατα!

Έπρεπε, λοιπόν, όχι μόνο να μιλήσω με την μικρή, αλλά και να αλλάξω στάση ζωής, αφού, όπως διαπιστώνουν χιλιάδες μελέτες, η άσχημη εικόνα για το σώμα ξεκινά από το σπίτι και από το παράδειγμα που έχουν τα παιδιά από τους γονείς τους.

Ξεκίνησα, λοιπόν, να προσέχω περισσότερο αυτά που λέω τόσο για το δικό της όσο και για το δικό μου σώμα και όπως φαίνεται, έχουν αποτέλεσμα. Διαβάστε τα και θυμίστε στα παιδιά σας, ότι αξίζουν γιατί είναι μοναδικά και ξεχωριστά και όχι επειδή έχουν ωραία πόδια, γυμνασμένη κοιλιά ή ολόισια μαλλιά.

Την ακούω

Συζητάω μαζί της, αλλά κυρίως την ακούω. Τι την απασχολεί, τι την αγχώνει, πώς νιώθει. Και με τη σειρά μου της μιλώ για τις δικές μου ανασφάλειες. Παραδέχομαι μπροστά της, ότι και η δική μου κοιλιά δεν μου άρεσε ποτέ, αλλά δεν άφησα αυτό το γεγονός να με παρασύρει και να αλλάξει ποια είμαι. Δεν είναι η κοιλιά μας που καθορίζει ποιες είμαστε και δεν αποφασίζουν τα κιλά μας αν θα είμαστε ή όχι ευτυχισμένοι.

Γίνομαι πρότυπο

Όχι, δεν σχολιάζω τα κιλά μου, ούτε την πλαδαρή κοιλιά μου μπροστά στην μικρή και δεν παραπονιέμαι κάθε φορά που δοκιμάζω ένα ρούχο. Επίσης, τρώω με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, χωρίς να μετράω θερμίδες και γραμμάρια -αλλά φροντίζω να τρώω υγιεινά και με πρόγραμμα. Γιατί, τα παιδιά, και δη τα κορίτσια, επηρεάζονται πολύ σε αυτό το κομμάτι από τις μαμάδες τους. Η αρνητική εικόνα που έχουμε εμείς για το σώμα μας δεν θα κάνει καλό στα κορίτσια μας.

Έβαλα τον μπαμπά στο “παιχνίδι”

Μπορεί οι μαμάδες να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι οι μπαμπάδες πρέπει να είναι αμέτοχοι. Η ψυχολογία των παιδιών επηρεάζεται πολύ από το πώς οι γονείς τους αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Στηρίξτε ο ένας τον άλλον γι’αυτό που είναι σε όλους τους τομείς της ζωής του. Μπαμπάς, μαμά, εργαζόμενος, φίλος, φίλη και φυσικά άντρας ή γυναίκα. Ζήτησα από το σύζυγό μου να μην σχολιάζει τα σώματα μας αρνητικά, όταν κάτι δεν του αρέσει. Να προσπαθήσει να περνά το μήνυμά του με πιο ευγενικό τρόπο, έτσι ώστε και η κόρη μας να μην νιώθει περισσότερο άβολα.

Ξεκίνησα εντατική άσκηση

Όταν κάτι δεν σου αρέσει το αλλάζεις, λένε, και αυτό ακριβώς αποφάσισα να κάνω. Ξεκίνησα περπάτημα και προσπάθησα να τρώω λιγότερη ζάχαρη. Όχι για να δείχνω πιο όμορφη, αλλά για να νιώθω εγώ πιο ωραία με τον εαυτό μου και για να καταλάβει η κόρη μου, ότι το σώμα μας το ορίζουμε εμείς. Εμείς αποφασίζουμε πώς θα είναι για να νιώθουμε καλά με αυτό. Και ξέρετε κάτι; Η μικρή που αρνιόταν πεισματικά να ασχοληθεί με κάτι πέρα από τη μουσική της, άρχισε να με ακολουθεί στους περιπάτους μου!

Περιόρισα τις οθόνες

Δύσκολο, αλλά εφικτό. Μείωσα τις ώρες που ασχολούμασταν όλοι με τις οθόνες στο σπίτι. Λιγότερη τηλεόραση, λιγότερο κινητό και tablet. Διαπίστωσα, ότι ακόμα και sites που ασχολούνται με τη γυναίκα να μην διαβάζεις, οι διαφημίσεις και τα pop-ups που εμφανίζονται δίπλα από κάθε σελίδα στην οποία περιηγείσαι είναι ικανά να επηρεάσουν αρνητικά την ψυχολογία του παιδιού, όπως και τη δική σου. Επίσης, τα συνεχώς προβαλλόμενα πρότυπα από τα Μέσα εστιάζουν κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση και λιγότερο στη δύναμη του χαρακτήρα και τα ψυχικά χαρίσματα του καθενός. Πλέον, διαβάζουμε περισσότερα βιβλία, κάνουμε βόλτες, μαγειρεύουμε μαζί, περνάμε όμορφα και δεν αναρωτιόμαστε για το πώς καταφέρνουν γυναίκες και κορίτσια στην τηλεόραση να δείχνουν τόσο τέλειες.

Και να σας εκμυστηρευτώ και κάτι; Μου αρέσει περισσότερο η ζωή με κλειστές οθόνες και το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την μικρή. Ναι, εκείνη την ημέρα δεν ψωνίσαμε μαγιό και σίγουρα δεν νικήσαμε όλες τις ανασφάλειές μας, αλλά το περασμένο Σάββατο που αποφασίσαμε να ξαναπάμε για ψώνια, καταλήξαμε και πάλι στο κλασικό και άνετο για εκείνη μπικίνι, αφού όπως μου είπε: «Η κοιλιά μου είναι ακόμα λίγο φουσκωτή, αλλά δεν πειράζει! Είναι δική μου».