Θυμάστε την ποδιά του Τσεκλένη;
Ήταν που λέτε μια παλιάαα παλιάααα εποχή που τα κορίτσια στο σχολείο φόραγαν ποδιές μπλε σαν τα τετράδια του σχολείου και λευκό γιακαδάκι.
Ήταν η στολή απαραίτητη για κάθε μαθήτρια. Στο Γυμνάσιο και Λύκειο ήταν σκουρότερη η ποδιά αυτή. Όμως ότι και να λένε σήμερα ότι τα παιδιά είναι ελεύθερα να βάλουν ότι θέλουν, αυτό το τελευταίο είναι που ανησυχεί γιατί μπορεί να περιλαμβάνει από ένα απλό τζιν μέχρι μπουστάκι με έξω τον αφαλό, όμως υπήρχε η δημοκρατία της ενιαίας εμφάνισης.
Συνήθως δεν ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο παιδί ότι πάει ή έρχεται από το σχολείο. Ήταν πρώτα η στολή και μετά η τσάντα.
Πολλοί είπαν τότε ότι είναι ευκαιρία να χτυπηθεί η κερδοσκοπία των εταιρειών που παρήγαγαν ποδιές σε διάφορα σχέδια γιατί το χρώμα ήταν δεδομένο.
Θυμάμαι η πιο ωραία ποδιά ήταν αυτή που είχε σχεδιάσει ο Τσεκλένης. Λογικό και πιο ακριβή. Μα πόσο μου άρεσε. Έκανα καβγά με τη μαμά μου για να μου πάρει μια τέτοια από το άλλοτε κραταιό ΜΙΝΙΟΝ τώρα θα γίνει εμπορικό κέντρο και διαμερίσματα στο ίδιο κτήριο. Τέλος πάντων. Η αγωνία των παιδιών ήταν ποιά ποδιά θα πάρουν όχι τι θα βάλουν κάθε μέρα στο σχολείο και συχνά διαφορετικό ρούχο γιατί πως να πάς με το ίδιο. Τότε λοιπόν που κι εγώ τη φόραγα κι ας μην ήμουν η Πετροβασίλη που όμως μπορεί να είχα δίπλα μου κάποια Δαδικιάρογλου έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην τη χαλάσω να την κρατήσω όσο περισσότερο καιρό μπορούσα άθικτη.
Η ποδιά χάθηκε όταν ήρθε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είδε τις ποδιές και έφριξε τι αναχρονιστικά πράγματα είναι αυτά. Έτσι σε μια νύχτα χάθηκε η ποδιά και ότι αυτή έσερνε πίσω της. Οι μαθητές ένα πολύχρωμο μελισσολόι μέσα στα σχολεία.
Δεν νομίζω ο σημερινός υπουργός παιδείας ο κ. Πιερρακάκης να θέλει να την αλλάξει θα συναντήσει πρώτα απ όλα την αντίδραση των 15μελών συμβουλίων των σχολείων αυτά ακριβώς που ανέδειξαν και τον Αλέξη Τσίπρα σε συνδικαλιστή σχολείου.
Τα ξένα κράτη λένε ναι στη σχολική ενδυμασία γιατί οδηγέι το μαθητή στην αυτογνωσία και στην ομαδική σωστή συμπεριφορά. Το μπούλινγκ λένε ξεκινά από τη ζήλια στην διαφορετική και ίσως εξεζητημένη αμφίεση και δυστυχώς δεν σταματάει τώρα πια.
Εμείς οι εραστές μιας κάποιας άλλης εποχής θα θυμόμαστε τα μαθητικά μας χρόνια απ αυτές τις ποδιές που φοράγαμε όλη την εβδομάδα και πλέναμε και σιδερώναμε το Σαββατοκύριακο για να την ξαναφορέσουμε τη Δευτέρα. Τώρα πια τις βλέπουμε σε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τους παλιούς συμμαθητές μας. Και δυστυχώς μερικοί έχουν αρχίσει να φεύγουν από τη ζωή και αυτό είναι ακόμα πιο λυπηρό.
