Τι είναι αυτό που με κάνει να είμαι μια μαμά γεμάτη νεύρα;

Η ζωή μιας μητέρας όσο ευλογημένη κι αν είναι, υπάρχουν φορές που μπορεί να γίνει άκρως εξαντλητική. Πολλές μαμάδες καταλήγουν να χάνουν τον έλεγχο μπροστά στα παδιά τους, γεγονός που τις κάνει να αισθάνονται τύψεις αργότερα. Η μαμά-blogger Christine Organ περιγράφει στο scarymommy.com ένα παρόμοιο πρόσφατο περιστατικό που είχε με τα παιδιά της και τη στεναχώρησε τόσο, ώστε να αναζητήσει τρόπους να αλλάξει προς το καλύτερο για χάρη των μικρών της.

“Η μέρα ξεκίνησε όπως οι περισσότερες άλλες ημέρες. Ξύπνησα πριν από τον άντρα μου και τα παιδιά μου και έκανα ένα γρήγορο ντους. Είχα τις καλύτερες προθέσεις. Θα ήμουν ήρεμη και υπομονετική. Δεν θα έχανα την ψυχραιμία μου!

Ετοίμασα το κολατσιό των παιδιών για το σχολείο, τάισα το σκύλο και υπενθύμισα στα παιδιά μου να βουρτσίσουν τα δόντια τους και να σκουπίσουν το νιπτήρα του μπάνιου. Μάζεψα τις ακαθαρσίες του σκύλου από το πάτωμα στο σαλόνι… Βαθιές αναπνοές! Δεν θα χάσω την ψυχραιμία μου!

Έλεγξα τα μηνύματά μου στο Facebook μου και «χάζεψα» -μόνο για μερικά δευτερόλεπτα- μεταξύ άλλων, σε τίτλους ειδήσεων που σχεδόν μιλούσαν για την καταστροφή του κόσμου. Τις προσπέρασα… Πιο βαθιές αναπνοές!

Έβγαλα τα πιάτα από το πλυντήριο πιάτων, παρατηρώντας μια οικογένεια μυρμηγκιών να σέρνεται πίσω από την μηχανή καφέ, χάρη σε ένα κεσεδάκι γιαουρτιού, που κάποιο από τα παιδιά μου δεν πέταξε στα σκουπίδια. Γιατί κανείς σε αυτή την οικογένεια δεν μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει; Γιατί πρέπει να τα κάνω όλα εγώ; Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά μυρμήγκια;

«Μπορείτε να βουρτσίσετε τα δόντια σας και να καθαρίσετε το νιπτήρα του μπάνιου;», ζήτησα ξανά από τα παιδιά μου. Ο σύζυγός μου, μού υπενθύμισε ότι έπρεπε να πάει σε μια επαγγελματική εκδήλωση, οπότε δεν θα επέστρεφε στο σπίτι μετά τη δουλειά για το διάβασμα των παιδιών και το δείπνο… Βαθιές αναπνοές!

Άκουσα τα παιδιά μου να τσακώνονται για κάτι, μέχρι που σκόνταψα σε ένα Lego που δεν είχαν μαζέψει το προηγούμενο βράδυ, αλλά και πάνω σε ένα ζευγάρι βρώμικες κάλτσες στη μέση του δαπέδου της κουζίνας.

«Βουρτσίστε τα δόντια σας», είπα ξανά. «Σκουπίστε τον πάγκο της κουζίνας».

Τα παιδιά συνέχισαν να τσακώνονται, το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει, τα σκυλιά να γαβγίζουν… Μπορούσα να αισθανθώ το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Το μυαλό μου άρχισε να τρέχει. Άγχος για τον τελευταίο λογαριασμό της πιστωτικής κάρτας, το σπασμένο πίσω φανάρι του αυτοκινήτου και μια έντονη συζήτηση που είχα με ένα μέλος της οικογένειας. Τόσα πολλά μπερδέματα!

«Μπορείτε να σταματήσετε να τσακώνεστε για ένα λεπτό και να βουρτσίσετε επιτέλους τα δόντια σας; Πόσες φορές πρέπει να σας το πω; Ακούτε ποτέ; Όχι! Γιατί δεν με ακούει ποτέ κανένας;».

Τα παιδιά με κοίταξαν έντρομα. Πήγα στο μπάνιο και έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω μου, νιώθοντας συγχρόνως ανακούφιση και τύψεις που έχασα τον έλεγχο μπροστά στα παιδιά μου.

Τι είναι αυτό που με κάνει τόσο θυμωμένη; Τόσο απόλυτα οργισμένη;

Είμαι γενικά ένα αρκετά χαλαρό άτομο. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι. Αλλά παρά τις καλύτερες προθέσεις μου, είναι σαν να πατάω έναν διακόπτη που με μετατρέπει από μια ήρεμη, ορθολογική μαμά σε μια αγχωτική γυναίκα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!

Μερικές φορές είναι η γενική ακαταστασία της ζωής με τα μικρά παιδιά που με κάνει να αισθάνομαι έτσι. Τίποτα δεν είναι ποτέ στη θέση του. Τα πράγματα είναι πάντα βρώμικα. Υπάρχουν δακτυλιές και λεκέδες από μπογιές κυριολεκτικά σε κάθε τοίχο του σπιτιού μας.

Άλλες φορές, είναι το άγχος που προκαλεί το θυμό. Άγχος για τα χρήματα και τη δουλειά. Ο φόβος ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι είναι πραγματικά. Ανησυχίες για τις καθημερινές «καταστροφές», όπως η αργοπορημένη άφιξη στο γραφείο, αλλά και πραγματικές καταστροφές, όπως πτώσεις αεροπλάνων και τροχαία ατυχήματα.

Μερικές φορές είναι ο ελάχιστος ύπνος.

Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, νομίζω ότι έχει να κάνει με το γενικό χάος και την απρόβλεπτη κατάσταση που συνδέεται με τη μητρότητα. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι, ότι τα πάντα είναι τόσο εκτός ελέγχου.

Δεν θέλω να είμαι έτσι. Κανένας δεν το θέλει. Βλέπω έναν θεραπευτή, παίρνω φάρμακα κατά του άγχους και υπενθυμίζω στον εαυτό μου να παίρνει βαθιές αναπνοές και να προχωρά παρακάτω. Μερικές φορές αυτό λειτουργεί, μερικές φορές όχι.

Έχω μια καλή σχέση με τα παιδιά μου, αλλά εξακολουθώ να ανησυχώ για την επίδραση που μπορεί να έχουν αυτές οι εκρήξεις θυμού -όσο σπάνιες κι αν είναι- πάνω τους. Αυτό θα θυμούνται από την παιδική τους ηλικία; Θεέ μου, ελπίζω όχι! Θέλω να θυμούνται τα γέλιο, τις αγκαλιές και τα χαμόγελα. Θέλω να θυμούνται την αγάπη.

Πώς λοιπόν εγώ, ή εμείς -γιατί ξέρω ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτό- μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την ένταση, την οργή και τις ενοχές που αισθανόμαστε;

Λοιπόν, δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά νομίζω ότι το πρώτο βήμα είναι η κατανόηση της πηγής της έντασης και του θυμού. Για πολλούς από εμάς, η οργή προκαλείται από το άγχος ή την κατάθλιψη. Η αδυσώπητη πίεση της κοινωνίας στους γονείς και κυρίως στις μητέρες, μπορεί επίσης να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Και μερικές φορές χάνουμε την ψυχραιμία μας, γιατί είμαστε αδύναμοι άνθρωποι που κάνουν λάθη και χάνουν μερικές φορές την ψυχραιμία τους.

Μόλις κατανοήσουμε τις αιτίες, μπορούμε να λάβουμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε. Για μένα, τα φάρμακα και η θεραπεία κατά του άγχους βοήθησαν πολύ. Αλλά ακόμα και οπλισμένη με αυτά τα εργαλεία, εξακολουθώ να φωνάζω και να βγαίνω εκτός ελέγχου περισσότερο από όσο θα ήθελα. Πρόκειται για έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Είμαι ένα έργο σε εξέλιξη.

Μαθαίνω να αγκαλιάζω το χάος, αντί να προσπαθώ να ελέγξω τα πάντα. Προσπαθώ, επίσης, να καταλάβω την ακαταστασία, το άγχος της εργασίας, τις ανασφάλειες για να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτά τα θέματα, αντί να εκραγώ μπροστά στα παιδιά μου για τα Lego στο πάτωμα. Χρειάζεται υπομονή, με τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας.

Δεν ξέρω γιατί η μητρότητα με κάνει τόσο θυμωμένη μερικές φορές, αλλά προσπαθώ να αλλάξω. Επειδή όσο μεγάλο είναι το άγχος, η απογοήτευση και ο θυμός μερικές φορές, η αγάπη -η άνευ όρων και η ανυπολόγιστη αγάπη- είναι τόσο μεγαλύτερη. Και αυτό θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου.”