10 λόγοι που η τηλεκπαίδευση στα μικρά παιδιά είναι μια πολύ κακή ιδέα

Έξω βρέχει καταρρακτωδώς και το δίκτυο του σπιτιού μας είναι εξαιρετικά κακό. Δεν ξέρω αν συνδέονται κάπως αυτά τα δύο (βροχή και κακό δίκτυο), όπως δεν ξέρω και πολλά ακόμα για προγράμματα και υπολογιστές, τα οποία κλήθηκα, τόσο εγώ όσο και τα παιδιά μου, να μάθουμε τους τελευταίους μήνες, προκειμένου να μπορέσουν να παρακολουθήσουν όλα τα μαθήματά τους online από το σπίτι. Και αυτό είναι ίσως το μόνο καλό που έχει «βγει» από όλη την ιστορία με την τηλεκπαίδευση. Γιατί κατά άλλα, όλη αυτή η κατάσταση είναι -κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον- ένα τεράστιο λάθος.

Απόρριψη, απελπισία και στρες

«Κυρία δεν σας ακούω. Κυρία ξαναβάλτε με σας παρακαλώ… Κυρία δεν έχω προλάβει να το γράψω» ακούω την κόρη μου να λέει από το δωμάτιό της. Η απογοήτευση που βλέπω στα μάτια της κάθε φορά που το Webex την «πετάει», κάθε φορά που ακούει μόνο ρομποτικές φωνές από τα άλλα παράθυρα και η απελπισία της όταν το μάθημα φτάνει στο τέλος και δεν έχει καταλάβει τίποτα δεν περιγράφονται με λόγια. Το στρες της, όταν περνούν τα λεπτά και εκείνη ακόμα δεν συνδέεται είναι αφύσικο για ένα μικρό παιδί. Το χειρότερο; Δεν θα βγει διάλειμμα μετά, να παίξει με τους φίλους της και να χαλαρώσει.

Το θετικό; Ίσως έτσι καταλαβαίνουν τα παιδιά γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεοποιούμε τα μηχανήματα.

Είναι δυνατόν να μιλάς σε μία κλειστή οθόνη;

Παρατηρώ τη 10χρονη κόρη μου να κάνει μάθημα. Κοιτάζω την οθόνη του τάμπλετ της και βλέπω την δασκάλα της -μια πολύτεκνη γυναίκα που μας στέλνει μαθήματα και απαντά στις απορίες των γονιών στις 4 το ξημέρωμα- να μιλά σε κλειστές οθόνες. ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΟΘΟΝΕΣ! Παραδίδει μάθημα και κοιτάζει το κενό! Τον τοίχο! Τον ίδιο τοίχο που κοιτάζει και κάθε παιδί από το σπίτι του, ενώ την ίδια ώρα το μόνο που έχει πραγματική ανάγκη είναι να δει τα πρόσωπα των φίλων του -ιδανικά να παίξει μαζί τους, να τους κρατήσει από το χέρι και να τους αγκαλιάσει. Καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό… και δεν καταλαβαίνω ταυτόχρονα.

Μια μεγάλη κοινωνική διάκριση που ευτυχώς αντιμετωπίστηκε χάρη στην αλληλεγγύη των λίγων

Μιλώντας για το τάμπλετ της μεγάλης κόρης μου, να αναφέρω ότι την ίδια ώρα η μικρή μου κάνει τηλεκπαίδευση μέσω του παλιού μου λάπτοπ, ενώ εγώ δουλεύω λίγα μέτρα παραπέρα από τον υπολογιστή μου. Έχουμε την «τύχη» να έχουμε τρεις λειτουργικές συσκευές στο σπίτι. Εμείς. Γιατί αμέτρητες οικογένειες στο σχολείο μας με δύο ή περισσότερα παιδιά και γονείς σε κατάσταση τηλεργασίας βρέθηκαν σε απόγνωση πριν από μερικές εβδομάδες. Τα τάμπλετ που έστειλε το υπ. Παιδείας δεν επαρκούσαν για όλα τα παιδιά, οπότε ο Σύλλογος Γονέων έκανε έρανο για να συγκεντρώσει χρήματα και να αγοράσει τάμπλετ για τις οικογένειες που δεν είχαν. Και όσο μεγαλειώδες κι αν ήταν όλο αυτό (η διάθεση του κόσμου για προσφορά, με ό,τι δυνάμεις έχει ο καθένας), άλλο τόσο άβολο ήταν για τους γονείς που (με κωδικό 6 στο 13033) συναντούσαν αμήχανα τα μέλη του Συλλόγου που τους παρέδιδαν τα τάμπλετ, τα οποία αγοράστηκαν αποκλειστικά για εκείνους.

Τι γίνεται με τα παιδιά που μέχρι τώρα είχαν παράλληλη στήριξη;

Την παράλληλη, κάθετη, οριζόντια και διατέμνουσα στήριξη αναγκαστικά κάνει τώρα ο γονιός, ο οποίος πρέπει να παρατήσει όποια άλλη δουλειά έχει εκείνες τις ώρες για να κάτσει δίπλα στο παιδί και να το βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί.

…και με τα παιδιά των Πρώτων τάξεων του Δημοτικού που τώρα θα εμφανίσουν τις μαθησιακές τους δυσκολίες;

Θα είναι εκεί κάποιος για να τις παρατηρήσει; Για να προλάβει να μη χειροτερέψουν; Πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό μέσω Webex;

Άπειρες ώρες μπροστά σε μία οθόνη

Θέλετε να μάθετε πώς τετραγωνίζεται ο κύκλος; Δείτε τα μάτια των παιδιών σας στο τέλος κάθε μέρας. Μιας ημέρας που πέρα από το σχολικό τρίωρο, περιλαμβάνει πολλές ακόμα ώρες με τηλεκπαίδευση στα Αγγλικά, τα Γαλλικά και σε όποια άλλη δραστηριότητα κάνει το παιδί μας.

Χωρίς σωματική άσκηση και έκθεση στον ήλιο

Όσοι δεν έχουν παιδιά (οι ίδιοι που θα προτιμούσαν τα σχολεία να μείνουν κλειστά ίσως και για πάντα) μου λένε: Ας βγουν έξω το πρωί. Ας βγουν έξω αργά το απόγευμα. Ας βγουν έξω το σαββατοκύριακο. Ας μη βγουν έξω για λίγες μέρες, τι θα πάθουν;

Όσοι έχουν παιδιά ξέρουν καλά πως αυτά, σε αυτή τη φάση:

1. Κοιμούνται αργά και ξυπνούν αργά.

2. Το πρωί έχουν να κάνουν τα μαθήματα της προηγούμενης μέρας.

3. Στη 1:30 πρέπει να φάνε μεσημεριανό γιατί στις 2 ξεκινούν μαθήματα.

4. Στις 5μιση περίπου που τελειώνουν τα μαθήματα είναι νύχτα και για τα περισσότερα παιδιά στις 6:00 ξεκινούν τα φροντιστήρια Αγγλικών ή άλλων δραστηριοτήτων. Στις 8 είναι πλέον αργά για να βγουν έξω και -επίσης- πρέπει κάποτε να παίξουν, να κάνουν μπάνιο, να φάνε και να χαλαρώσουν. Ιδανικά χωρίς να βλέπουν τηλεόραση.

Συνεπώς ναι, μένει μόνο το σαββατοκύριακο. Αρκεί να μη βρέχει.

Να προσθέσω σε όλα τα παραπάνω ότι κάτι τα έχει πιάσει και θέλουν συνέχεια να τρώνε;

Πόσο ασφαλής είναι η ακτινοβολία που δεχόμαστε από το wi-fi;

Καταρχάς να διευκρινίσω: Ούτε ψεκασμένη είμαι ούτε κατά των εμβολίων. Έχω, όμως, την εξής απορία: Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι η ακτινοβολία που δεχόμαστε τόσες πολλές ώρες από το Wi-fi και τους repeaters αυτού μέσα στο σπίτι (για να έχουμε καλύτερο σήμα στα δωμάτια) δεν θα προκαλέσει κάποτε προβλήματα στην υγεία μας; Ένας ογκολόγος-ακτινολόγος που μίλησε στους Forbes λέει πως μάλλον όχι, όμως υπάρχουν μελέτες που υποστηρίζουν το αντίθετο. Το συμπέρασμα είναι πως μάλλον δεν υπάρχει ακόμα σαφής απάντηση.

Τα παιδιά μας εισπράττουν τον χειρότερο εαυτό μας (αν την ίδια ώρα δουλεύουμε)

«Δεν μπορώ τώρα», «Σε λίγο, αγάπη μου, όταν τελειώσω», «Δεν μπορώ λέμε!», «Θα κάνετε ησυχία επιτέλους;;;», «Όχι τώρα», «Δεν μπορώ να ακούσω τι μου λες τώρα δουλεύω.»

Αυτές είναι οι βασικές φράσεις που τα παιδιά μου εισπράττουν από εμένα καθημερινά από τις 9 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα (τουλάχιστον). Έπειτα από αυτό βλέπουν μια μαμά, μισο-ντυμένη με υβριδικό σύνολο πυτζάμα-φούτερ, μαλλιά κότσο και μάτια κουμπότρυπες σαν τα δικά τους να αναζητά κάπου το χαμένο κέφι της για να παίξει μαζί τους ή να τους διαβάσει ένα παραμύθι.

Τα παιδιά εισπράττουν τον χειρότερο εαυτό μας (και να μην δουλεύουμε)

«Απάντα, παιδί μου, που σε ρωτάει η δασκάλα!», «Σου μιλάει η κυρία σου, γιατί δεν απαντάς;», «Καλέ μη μιλάς την ώρα που μιλούν τα άλλα παιδιά!», «Ποιο τετράδιο θες; Να στο φέρω εγώ;»

Τις προάλλες, μου λέει φίλη εκπαιδευτικός, είχε κάτσει μαμά μαθητή της και παρακολουθούσε εκείνη για τον γιο της (Α’ Γυμνασίου), γιατί εκείνος δεν είχε ξυπνήσει ακόμα για το online μάθημα. Δεν περιγράφω άλλο.

Ξέρουμε καλά, ότι δεν είναι δική μας δουλειά να συνετίζουμε το παιδί μας ενώ η δασκάλα του είναι στην οθόνη απέναντί του, όμως ΠΏΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ όταν αντί να παρακολουθεί στο μάθημα ζωγραφίζει;

Παρεμπιπτόντως… Συμφωνούμε όλοι, ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει άμεσα να πάρουν αύξηση και μπόνους για τη φετινή χρονιά;

Διαβάστε ακόμα: Έκκληση Παγκ. Οργ. Υγείας: «Πρέπει να κρατήσουμε τα σχολεία ανοικτά έως το τέλος»