Όταν ήμασταν παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε τους γονείς μας που αγωνιούσαν και ως έναν βαθμό μας πίεζαν να γράψουμε καλά στα διαγωνίσματα του σχολείου, να πάρουμε υψηλή βαθμολογία.
Σίγουρα επίσης θυμόμαστε και τους εκπαιδευτικούς μας να μας προετοιμάζουν για τις εξετάσεις, για τότε που θα δίναμε Πανελλήνιες και δεν συμμαζεύεται και έχουμε αναμνήσεις… άγχους και φόβου σε σημείο που να βλέπουμε ακόμη και στον ύπνο μας, ότι πάμε να γράψουμε.
Δεν είναι λίγες, επίσης, και οι περιπτώσεις όσων γίναμε γονείς να μην έχουμε βάλει μυαλό -αν μπορεί να ειπωθεί έτσι- και να πιέζουμε κι εμείς με τη σειρά μας τα παιδιά μας να διαπρέπουν.
Η παρακάτω ιστορία αποτυπώνει ακριβώς αυτό που μπορεί να έχουμε ζήσει οι περισσότεροι από μας ως μαθητές, άλλοι ως δάσκαλοι και άλλοι ως γονείς και μάς κάνει να αναρωτιόμαστε: έχει τελικά αξία όλο αυτό;
«Διαγώνισμα φυσικής α’ γυμνασίου. Δειλιάζει απίστευτα να μου ομολογήσει το βαθμό που πήρε. Και φαντάσου πως εγώ είμαι ο “καλός μπάτσος” σε θέματα βαθμολογίας.
Χαλαρώνω την κουβέντα, ξεκινώντας ερωτήσεις γύρω από τα θέματα. “Εκτός ύλης!”
Από το μέσα δωμάτιο, ακούω τη μεγαλύτερη και πιο έμπειρη μαθητική φωνούλα να επιβεβαιώνει: “Α! Η κα Χταπόδι πάντα βάζει εκτός ύλης!”
Με τα πολλά μαθαίνω ότι τέσσερα παιδιά από τα 22 της τάξης έγραψαν πάνω από τη βάση. Δύο 11άρια, ένα 12άρι κι ένα 14άρι. Όλοι οι υπόλοιποι συναγωνιζόντουσαν τον άσσο.
Αυτό το άγχος των διαγωνισμάτων το θυμάμαι ακόμα.
“Τί θα πέσει άραγε;”
“Θα καταλάβω σωστά την εκφώνηση ή θα την πατήσω σαν την άλλη φορά;”
“Αν ρωτήσω διευκρινίσεις, θα φωνάζει ο καθηγητής μπροστά σε όλους;”
“Κι αν πάρω κακό βαθμό, θα το πει δυνατά και θα κοροϊδεύουν οι υπόλοιποι;”
“Πώς θα το πω στους γονείς μου;”
“Ο βαθμός τριμήνου (τετραμήνου πια) θα επηρεάσει όλη την άλλη εικόνα μου;”
“Λες να μείνω και να δίνω το Σεπτέμβρη;”
Αυτά κι άλλα τρομακτικά ερωτήματα, να βασανίζουν την παιδική “ανεμελιά” μου, κάθε φορά που γράφαμε διαγώνισμα. Και ήμουν καλή μαθήτρια. Χωρίς απαιτητικούς και αγχωτικούς γονείς. Φαντάσου!
Ακούγοντας τους βαθμούς φυσικής μιας τωρινής τάξης γυμνασίου, επιβεβαιώνω ότι η βαθμολογία μοιράζεται πάντα στο 50-50. Στο επίπεδο της τάξης και στο επίπεδο του κάθε μαθητή. Στον εκπαιδευτικό και στις γνώσεις που μεταλαμπαδεύει και στην ανταπόκριση των παιδιών.
Δε ξέρω γιατί φοβίζουμε τόσο πολύ τα παιδιά μας με τα διαγώνισματα. Είτε σαν εκπαιδευτικοί, είτε σα γονείς. Τα προετοιμάζουμε με τόσο ζήλο για πιθανές εξετάσεις πανελληνίων, χάνοντας τελικά την ουσία από όλα τα παιδικά και εφηβικά τους τέστ.
Γιατί εκείνα, θα έπρεπε να ξέρουν ότι είναι απλά μια εικόνα από τυχόν κενά τους. Η ενδυνάμωση τους, ώστε να μάθουν να ολοκληρώνουν μια οποιαδήποτε εργασία σε συγκεκριμένα περιθώρια χρόνου και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Να ανακαλύψουν τα ίδια τα δυνατά τους σημεία και τις αδυναμίες τους. Θα έπρεπε επίσης να ξέρουν, ότι είναι ένας ακόμα τρόπος, ώστε ο κάθε εκπαιδευτικός να αναγνωρίζει τα κενά της ομάδας του, και να εστιάζει λίγο ακόμα σε αυτά.
Ψάχνω πάντα να βρω εκείνη την ανεμελιά στα καλύτερα χρόνια ενός ανθρώπου και τελικά χάνομαι μέσα σε άγχος και φόβο.
Σε τί; Σε ένα απλό διαγώνισμα!»
Πηγή: Free Mind
Διαβάστε επίσης:
«Διασωληνώνομαι. Τα 3 παιδάκια μου σκέφτομαι»: Θρήνος για τον 41χρονο που “‘εσβησε” από κορωνοϊό
Γιατί τα μόνιμα δόντια του παιδιού μου είναι κίτρινα; Είναι ανησυχητικό;
