Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι να είσαι άνθρωπος ακόμα κι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν

Τη Ματίνα Κυριάκου τη γνώρισα μέσω Facebook. Ένα κείμενό της «έπεσε στα χέρια μου», επικοινώνησα μαζί της για να ζητήσω την άδεια να το αναδημοσιεύσω και από τότε γίναμε διαδικτυακές φίλες. Σε αυτό αναφερόταν στην άδικη μάχη που κάθε παιδί με καρκίνο δίνει προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή –μαζί με αυτό και οι γονείς του. Το κείμενο συνόδευε η φωτογραφία της ίδιας, του συζύγου της και του 13χρονου Αλέξανδρου. Τους συμπάθησα όλους με το που τους είδα, όμως ο πόνος που έβγαινε από τα λόγια της μου έγδαρε την ψυχή. Της έστειλα ευχές για γρήγορη ανάρρωση του παιδιού.

Λίγες μέρες μετά ο Αλέξανδρος έφυγε. Δεν τον γνώρισα ποτέ αλλά πόνεσα βαθιά. Τι λόγια να πεις σε αυτή τη μάνα –σε κάθε μάνα που βιώνει τέτοια απώλεια; Μόνο ότι είσαι και εσύ μαμά και κάπως (μόνο κάπως) μπορείς να καταλάβεις. Έναν πυρετό ανεβάζει το παιδί σου και σε σφίγγει το στομάχι σου… Της είπα «Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς» και το εννοούσα.

Η Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, λοιπόν, ξεκίνησε για εμένα εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλο πρωινό καθημερινής. Αντί για την καθιερωμένη διαδρομή προς το γραφείο, βρέθηκα στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα», προκειμένου να συναντήσω από κοντά την Ματίνα και να την βοηθήσω στο μεγάλο της εγχείρημα να χαρίσει στους μικρούς ασθενείς χαμόγελα. Να τους αποδείξει, ότι σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο δεν είναι μόνοι και ότι ούτε η μαγεία, ούτε η ελπίδα έχει χαθεί…

 

Κάποια στιγμή στην είσοδο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένα βαν, από το οποίο κατέβηκαν καμιά δεκαριά νέες γυναίκες ντυμένες στα λευκά (όπως είχε ζητήσει η Ματίνα), με καρφιτσωμένη την κονκάρδα-σύμβολο της μάχης του Αλέξανδρου, με το μήνυμα «Να θυμάσαι: Θα ξαναβγεί ο ήλιος». Ανάμεσά τους την ξεχώρισα: μια όμορφη λεπτοκαμωμένη γυναίκα, με σθένος ηρωίδας. Ένας θηλυκός στρατηγός που μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, μας είχε οργανώσει έτσι ώστε να κατεβάσουμε και να στοιβάξουμε σε κάθε γωνιά της ρεσεψιόν περί τα 350 παιχνίδια, χωρισμένα και κατανεμημένα ανά τμήμα, ανά όροφο και ανά παιδί(!)

Η απίστευτη αυτή μαμά, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του γιου της, χωρίς να έχει βγάλει ακόμα τα μαύρα, είχε τη δύναμη να περάσει τις τελευταίες 3 εβδομάδες συγκεντρώνοντας παιχνίδια για κάθε ένα νοσηλευόμενο παιδί. Είχε φροντίσει να μάθει τα ονόματά τους, σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται το κάθε ένα, αλλά και τι παιχνίδι ιδανικά θα ήθελε. Και τα είχε ετοιμάσει ΟΛΑ. Είχε φέρει ακόμα και παιχνίδια για τα αδερφάκια των άρρωστων παιδιών, αλλά και 3 τεράστιες τσάντες με επιπλέον παιχνίδια, για παιδιά που τυχόν δεν είχε προβλέψει.

Τη Ματίνα την ήξεραν όλοι στο νοσοκομείο. Νοσηλευτικό προσωπικό και γιατροί. Την χαιρέτησαν και κάποιοι γονείς που την είχαν γνωρίσει από τον περασμένο Δεκέμβρη και συνέχιζαν να μπαινοβγαίνουν. Κάποιοι ψέλλιζαν την λέξη «υποτροπή» και από τη χλωμάδα του προσώπου τους καταλάβαινες… Δεν μου έκανε εντύπωση η αγάπη που της έδειχναν όλοι. Ήταν συγκινητικό, αλλά ήταν και αναμενόμενο. Η Ματίνα είναι αξιαγάπητη, όμως έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν ούτως ή άλλως οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιους χώρους. Μόνο με αγάπη «γεμίζουν» τις μπαταρίες τους –πώς αλλιώς να αντέξεις τόσο πόνο; Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν, ότι η Ματίνα μπήκε σε κάθε ένα δωμάτιο. Χαιρέτησε το κάθε παιδί ξεχωριστά. Το περίμενε να ανοίξει τα δώρα του, τα πολυπόθητα παιχνίδια, ένα ζεστό σκουφάκι, ένα ημερολόγιο για να γράφει τις σκέψεις του και την κονκάρδα του Αλέξανδρου. «Το παράσημο που μόνο οι πολύ γενναίοι αξίζουν!», έλεγε στα παιδιά και το βλέμμα των γονιών τους γέμιζε ελπίδα. Όσοι δεν την ήξεραν τη ρωτούσαν «Είναι καλά τώρα ο γιος σου;». Δεν τους στερούσε την ελπίδα, ούτε τότε: «Καλά είναι»…

Μοιράσαμε δεκάδες δώρα εκείνη τη μέρα. Δεκάδες παιδικά χαμόγελα και λαμπερά ματάκια φώτισαν τα μικρά καραφλά κεφαλάκια. Πίσω από κάθε πόρτα δωματίου και μια ξεχωριστή ιστορία. Οι νοσηλεύτριες που μας συνόδευαν, πριν ανοίξουν μας έκαναν εισαγωγή «εδώ μένει μια μικρή πριγκίπισσα», «εδώ ένα πανέξυπνο αγόρι!», «εδώ ένας μπέμπης 9 μηνών –έχω υποσχεθεί να τον βαφτίσω!», «η 13χρονη κοπέλα εδώ είναι σαν μοντέλο!», «ο 17χρονος φίλος μας εδώ είναι μουσικός». Πανέμορφα παιδιά! Ευγενέστατα σε βαθμό που δεν μπορώ να περιγράψω! Παιδιά που αρνείσαι να πιστέψεις ότι δεν θα γίνουν καλά!

Όσο για τους γονείς που στέκονταν στο πλευρό τους; Κεριά αναμμένα. Χλωμά, λιωμένα, μα αναμμένα! Σε στάση προσοχής. Μας χαμογελούσαν μα τα μάτια τους παρέμεναν κουρασμένα, κόκκινα και υγρά. Για εκείνους ο χρόνος έχει παγώσει. Η ζωή τους πλέον κινείται σε παράλληλη τροχιά με αυτή όλων εμάς, των απ’έξω, που ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι έχουμε προβλήματα. Τους έλεγα «Καλές Γιορτές» κάθε φορά που έβγαινα από ένα δωμάτιο και ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν που δεν είχα το θάρρος να ξεστομίσω τα λόγια τα σωστά: Καλά αποτελέσματα στις επόμενες εξετάσεις του παιδιού σου. Εύχομαι η θεραπεία να «δουλέψει». Να είναι όλοι οι δείκτες μέσα στα φυσιολογικά όρια και τώρα και κάθε επόμενα Χριστούγεννα που θα ακολουθήσουν. Να φύγετε από εδώ μέσα το συντομότερο δυνατόν. Να γυρίσετε στα σπίτια σας, στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σας. Να γίνετε ξανά «ολόκληροι», να κοιμηθείτε επιτέλους ΗΣΥΧΟΙ, ξέροντας ότι ο ΗΛΙΟΣ όχι μόνο ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ, αλλά και θα τον αντικρύσετε κρατώντας τα παιδιά σας στην αγκαλιά σας, γερά, να σφύζουν από ζωή!

Δεν τόλμησα να σας το πω, αλλά σας το εύχομαι με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου.

Λίγες ώρες αργότερα τα μηνύματα ευχαριστίας προς τη Ματίνα, μέσω της σελίδας που έχει δημιουργήσει για τον Αλέξανδρο στο Facebook, κατέφταναν το ένα μετά το άλλο. Μια μαμά της γράφει (παραθέτουμε αυτούσιο): «Ματίνα Κυριάκου μπορει να μη σας γνωριζω προσωπικα αλλα το μονο που θα ηθελα να σας πω ειναι ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ…. Που με τα δωρα σας κανατε το προσωπακι της μικρης μου πριγκίπισσας να λαμψει απο ευτυχία….. Λυπαμαι πολυ που χάσατε τον ΗΡΩΑ ΣΑΣ τοσο νωρις….. Υπέροχο που συνεχιζεται το εργο του…..

Και οσοι απο εσας διαβάσετε αυτο το μήνυμα απλα ζητε την καθε σας στιγμη, να λετε στους γυρω σας ποσο τους αγαπάτε, να χαμογελάτε, ακομη και αν σας εχουν κανει κακο κάποιοι εσεις να μην κρατατε κακια, να λετε δοξα το θεο που μπορειτε και περπατατε, που αναπνέεται καθαρο αερα γιατι τα παιδιά μας πολλες φορες κανουν και πανω απο 40 ημερες να σηκωθουν απο το κρεβάτι…… Χαρείτε τη ζωή ειναι ευλογια! Απο ενα δωματιο στη μοναδα ΜΜΟ, η μαμα και η μικρη πριγκίπισσα σας ευχόμαστε και παλι καλες γιορτες…… Ματινα ευχαριστούμε και παλι…… Τον ΗΡΩΑ σου θα τον εχω φυλαχτό……»

Ματίνα Κυριάκου, σε ευχαριστώ που μου έκανες την τιμή, εκπροσωπώντας το Infokids.gr, να είμαι δίπλα σου εκείνη την ημέρα…