Μια σοκαριστική ιστορία παιδικής κακοποίησης

Γράφει η Sana Gatenby

«Είσαι μια βρώμα! Είσαι ένα τίποτα χωρίς εμένα!» Φανταστείτε να σας λένε όλη σας τη ζωή, ότι δεν αξίζετε τίποτα για κανέναν. Φανταστείτε να αισθάνεστε εντελώς αναλώσιμοι. Να βλέπετε παιδιά με τρυφερούς γονείς στα μαγαζιά, ενώ ο πατέρας σας απειλεί τη μάνα σας για το σίδερο που αγόρασε για να σιδερώνει ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ εσώρουχα… Πόσο λέτε να ήμουν όσο τα βίωνα όλα αυτά; 8 ετών. Και οι στιγμές εκείνες ακόμα με στοιχειώνουν.

Ο πατέρας μου πέθανε πριν από 5 χρόνια, όμως ακόμα καταλαμβάνει πνευματικό χώρο στο μυαλό μου. Ίσως όλο και λιγότερο κάθε μέρα, όμως μέχρι να σβήσει η μνήμη του εντελώς, δεν θα πάψει να αποτελεί τον άσχημο πρόλογο της ιστορίας μου.

Ο πατέρας μου ήταν από την φύση του κακοποιητικός. Γεννημένος στο Πακιστάν ξέρω πια ότι παντρεύτηκε τη μητέρα μου αποκλειστικά και μόνο για να πάρει Πράσινη Κάρτα για την Αμερική. Εκεί είχε κι άλλη μία γυναίκα –μπορεί και περισσότερες. Εμένα με απέκτησαν το 1984, έπειτα από κοινωνικές πιέσεις να αποκτήσει έναν γιο. Κακοποιούσε τη μητέρα μου ΚΑΙ στην εγκυμοσύνη –την χτυπούσε, την έβριζε, της ούρλιαζε… Στα 5 μου χρόνια συνειδητοποίησα με τι τέρας είχα να κάνω. Αν έκλαιγα την χτυπούσε, δεν με έβγαζε ποτέ από το παρκοκρέβατο για να μην πάθω τίποτα και να μη χάσει το επίδομα τέκνου.

Οι γονείς μου αποφάσισαν, ότι θα είχα καλύτερη ζωή και λιγότερο διεφθαρμένους φίλους αν μεγάλωνα στο Πακιστάν, οπότε με πήραν και πήγαμε εκεί. Θυμάμαι, πριν φύγουμε από την Αμερική, τη μητέρα μου να αγοράζει αγορίστικα ρούχα, με την ελπίδα ότι σύντομα θα αποκτούσε και έναν γιο. Και όσο δεν τα κατάφερνε ξεσπούσε σε εμένα –δεν θα ξεχάσω, ότι ένα δόντι που μου κουνιόταν έφυγε με ένα χαστούκι της. Οι μήνες στο Πακιστάν ήταν εφιαλτικοί. Ένιωθα φυλακισμένη! Ο πατέρας μου πετούσε τα παιχνίδια, οι συγγενείς ήταν επιθετικοί, οι δάσκαλοι με χτυπούσαν αν δεν ήξερα κάποιο μάθημα… Κάποια στιγμή σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Ευτυχώς, λίγο πριν γίνει αυτό, η μητέρα μου είχε κάποια επιφοίτηση και αποφάσισε να χωρίσουν. Γυρίσαμε όλοι μαζί στην Αμερική –εγώ βρέθηκα στο Σικάγο, με την οικογένεια της μαμάς μου. Για έναν χρόνο είχα μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Τα ξαδέρφια μου με βοήθησαν τρομερά – οι θείοι μου μού αγόρασαν νέα παιχνίδια…

Δεν κράτησε πολύ. Οι κενές υποσχέσεις του πατέρα μου έπεισαν τη μάνα μου να γυρίσει κοντά. Της έταζε λαγούς με πετραχείλια, της έστελνε δώρα, χωρίς καν να έχει μια σταθερή δουλειά… Τη νύχτα που βρεθήκαμε στην Ατλάντα, όπου εκείνος ζούσε, θυμάμαι να μπαίνουμε με το αμάξι σε ένα McDonalds Drive-through και όσο περιμέναμε το φαγητό, ο πατέρας μου παρατήρησε τη νέα τρύπα στο αυτί της και της έριξε μία τόσο δυνατή μπουνιά που το αυτί σκίστηκε. Θυμάμαι να κλαίω εκείνη τη νύχτα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

Κοιμόμουν στο πάτωμα. Στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς. Πάνω σε μία στοίβα από κουβέρτες, με κατσαρίδες να περπατούν δίπλα μου. Ξύλο κάθε νύχτα. Και μεγάλωνα. Και κάποια στιγμή το ξύλο έγινε σεξουαλικά σχόλια, όπως ‘από ποιον κρύβεσαι;’, όταν άλλαζα ρούχα. Δεν με άφηνε να κλείνω την πόρτα στο μπάνιο ή στην κρεβατοκάμαρα. Δεν με άφηνε να πάω στην χορωδία που λάτρευα… Τίποτα.

Στα 11 μου χρόνια μετακομίζουμε στη Φλόριντα. Τo bullying που δεχόμουν στο Γυμνάσιο ήταν άγριο… Ο πατέρας μου επιθεωρούσε τα πάντα. Τα ρούχα μου, τις τσάντες μου. Η μάνα μου είχε πιάσει δουλειά και εγώ περνούσα πολλά σαββατοκύριακα μαζί του. Με καλούσαν σε πάρτι, σε βόλτες… Δεν με άφηνε να πάω πουθενά. Μου έλεγε ότι είμαι ήδη διεφθαρμένη. Κάθε φορά που έκανα εμετό ούρλιαζαν και με ρωτούσαν αν είμαι έγκυος. Χρονομετρούσαν ακόμα και πόση ώρα θα μου πάρει να περπατήσω από το σχολείο έως το σπίτι.

Όμως εγώ μεγάλωνα, ερωτευόμουν, γινόμουν πιο πονηρή… Άρχισα να τους κρύβω πράγματα, όμως εκείνος τα έβρισκε. Διάβαζε τα ημερολόγιά μου, με ξεφτίλιζε, με έβριζε, μια φορά με έβαλε να φιλήσω τα πόδια του! Θυμάμαι να το κάνω και να θέλω να πεθάνω από αηδία. Μπορούσα να σπουδάσω οπουδήποτε με τους καλούς βαθμούς που είχα, όμως δεν με άφησε να φύγω από την Φλόριντα. Σπούδασα για να γίνω εκπαιδευτικός.

Απελευθερώθηκα από εκείνον το 2005. Ήμουν πλέον 21. Χρειάστηκε να πάει στο Πακιστάν για κάποια οικογενειακά ζητήματα και η μάνα μου ήταν ένας εχθρός που μπορούσα να αντιμετωπίσω. Τότε βγήκα για πρώτη φορά ραντεβού. Τότε δέχθηκα το πρώτο φιλί. Βγήκα με πολλά αγόρια –δεν θυμάμαι πλέον πόσα. Ένας από αυτούς με βίασε. Συνέχισα.

Ξεκίνησα να εργάζομαι ως δασκάλα. Δεν τον είχα πια ανάγκη. Γύρισε από το Πακιστάν 5 χρόνια μετά. Εξίσου κακοποιητικός με τη μαμά μου, όπως παλιά. Λίγο πριν γυρίσει είχα ήδη φροντίσει να μετακομίσω με τον σύντροφό μου. Έναν καλόκαρδο άνθρωπο που μπόρεσε να με δεχτεί όπως ήμουν… Η ζωή μου ήταν πλέον καλή. Αλλά είχα σοβαρή κατάθλιψη, την οποία άργησα να αντιμετωπίσω. Ο σύντροφός μου με φρόντισε. Χρειάστηκε να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου αμέτρητες φορές. Και αυτό με έκανε δυνατή. Δεν το καταφέρνουν όλοι αυτό. Εγώ πέτυχα να μη με νικήσει. Με έφτασε στα όρια της αυτοκτονίας πολλές φορές. Όμως δεν με νίκησε. Πλέον νικήτρια είμαι εγώ.

Παντρεύτηκα τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο που τόσο με αγάπησε. Πλέον είμαστε μαζί 13 χρόνια. Έχουμε και έναν γιο. Και κάθε μέρα αυτό το παιδί μου δίνει λόγους για να ζω.

Αν εσύ που το διαβάζεις αυτό, νιώθεις να ταυτίζεσαι… Να ξέρεις ότι είσαι πιο δυνατή από όσο φαντάζεσαι! Είσαι ακόμα ζωντανή! Και μπορείς να βρεις τον τρόπο! Μη σπαταλήσεις το δώρο της ζωής και μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε κάνει να νιώσεις ποτέ ότι δεν αξίζεις. Η ζωή σου αξίζει και μη σταματάς να πολεμάς γι’αυτήν!»

πηγή: Lovewhatmatters.com