Ποτέ τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ίδια χωρίς εκείνη
Πλησιάζουν πάλι τα Χριστούγεννα και δεν είναι οι ημέρες, αλλά οι μνήμες και τότε μονάχα νοιώθεις ότι μεγαλώνεις όταν οι μνήμες σου είναι περισσότερες από τα όνειρά σου.
Η μνήμη της μυρωδιάς από τους φρεσκοψημένους κουραμπιέδες και το μέλωμα στα μελομακάρονα, δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό σου. Τότε ήσουν παιδί, ναι αλλά τώρα θέλεις και πάλι να γίνεις λίγο παιδί. Λίγο να μπεις μέσα στην αγκαλιά της μαμάς σου έστω και νεορά. Δεν είναι κοντά σου πια και αν είναι μπορεί να έχει ένα σωρό αρρώστιες και να μην μπορεί ούτε καν να σε θυμηθεί. Εσύ όμως θέλεις να γεμίσεις μια αγκαλιά μαμά. Το έχεις ανάγκη γιατί για σένα αυτά είναι Χριστούγεννα. Όλο και πιο πολύ μαμά.
Πιάνεις το νήμα της ζωής σου από εκεί που το άφησες. Πέρασαν τα χρόνια και τώρα, μηχανικά πια, μέσα στη λεκάνη που η μαμά σου ζύμωνε, φτιάχνεις τα γλυκά με τη δική της συνταγή. Θέλεις ακριβώς την ίδια γεύση, την ίδια μυρωδιά, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να τη νοιώσεις λίγο ακόμα δίπλα σου.
Αχ, πρόσεχε πώς ρίχνεις το αλεύρι, κοσκίνισέ το πρώτα, μη βιάζεσαι, τα γλυκά θέλουν αγάπη για να πετύχουν.
Ήταν εκείνες τις μέρες που όσο κατάκοπη και αν ήταν από τις δουλειές και τη λάτρα του σπιτιού, τα γλυκά τα ήθελε να τα φτιάχνει με ρέγουλα. Με ησυχία με γαλήνη, με αγάπη. Μόνο τότε πετυχαίνουν και όλοι λένε “γεια στα χέρια σου”.
Και τώρα; τι μένει; Κι όμως μένουν πολλά. Μένουν οι άγιες μέρες που κι εσύ πρέπει να τις νιώσεις γιατί ο Χριστός γεννήθηκε για όλους, παιδιά και γονείς, μαμάδες και κόρες που θα έλεγε κι εκείνη.
Γι’ αυτές τις αναμνήσεις αλλά και τις νέες που πρέπει να γεμίσουν το μυαλό και τα μάτια σας, σας εύχομαι όχι καλές γιορτές, αυτές είναι απρόσωπες. Καλά Χριστούγεννα με την ανάμνηση μιας μαμάς, και μια αγκαλιά γεμάτη μαμά.
