Νομίζεις ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος, ότι αρκεί και μόνο ένας παραγεμισμένος εγκέφαλος για να σε κάνει ψυχής αγωγό. Όσο περνάνε τα χρόνια, όσο πιο πολύ μαθητεύω στη μαθητεία, τόσο πιο πολύ νιώθω ότι ο χαρισματικός δάσκαλος εντέλει γεννιέται. Πρέπει να’ χεις όχι μόνο πληθώρα γνώσεων – ειλικρινά είναι το ελάχιστο εφόδιο- μα πληθώρα Αγάπης.
Πριν γίνεις δάσκαλος πρέπει Άνθρωπος να’ σαι.
Πώς να πλάσεις ψυχές αν δεν τρέμεις, αν δε λυγάς στο άγγιγμά τους.
Πώς να φουντώσεις την φλόγα που και ο πιο αδικημένος άνθρωπος κρύβει μέσα του, αν με την ψυχή σου δεν την ανάψεις.
Ναι ξέρω, χρησιμοποιώ συνέχεια τη λέξη ψυχή. Μα για μένα χωρίς ψυχή απλά δεν υπάρχεις.
Και ψυχή είναι η φλόγα, το πάθος, η λαχτάρα για δόσιμο, για ζωή, ακόμα και όταν όλα σου λένε ότι είσαι μόνος σου, εσύ μέχρι το τέλος στο παιδί να πιστεύεις. Να προφητεύεις το αδιανόητο, το θολό φως να βλέπεις.
Με το φως σου να το αγκαλιάζεις, νέους Ήλιους να πλάθεις.
Όχι δικούς σου, αυτόφωτους, ανεξάρτητους, ελεύθερους.
Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μην τους συνθλίψεις, όσο πιο μεγάλος ο δάσκαλος τόσο πιο εύκολα πιστά αντίγραφά του πλάθει.