Ο Νίκος Γαλάνης είναι δάσκαλος και κινηματογραφιστής. Εμείς τον γνωρίσαμε με αφορμή την ταινία μικρού μήκους για την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας, μία ταινία που έφτιαξε μαζί με τους μικρούς μαθητές του και έγινε η αφορμή γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
Δείτε εδώ τη βραβευμένη ταινία με τίτλο Κρυφά Σημάδια
Κύριε Γαλάνη, θα μας συστηθείτε με λίγα λόγια;
Είμαι ο Νίκος Γαλάνης, δάσκαλος εδω και 15 χρόνια, και δημιουργός του “Βρήκες τον δάσκαλό σου” – ενός χώρου όπου η τάξη γίνεται σκηνικό περιπέτειας. Μεγάλωσα στην Πάτρα, όπου η φαντασία ήταν το καλύτερο παιχνίδι μου, και τώρα μεταδίδω αυτή την αγάπη στους μαθητές κάθε χρόνο, μέσα από δράσεις που βγάζουν τα παιδιά από τα θρανία. Είμαι πατέρας δύο παιδιών, λάτρης του σινεμά και πιστεύω ότι η εκπαίδευση είναι η μεγαλύτερη τέχνη.
Σας γνωρίσαμε με αφορμή την ταινια μικρού μήκους Κρυφά Σημάδια. Πώς φτάσατε όμως σε αυτή;
Τα «Κρυφά Σημάδια» ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Εδώ και χρόνια ήθελα να κάνουμε μια ταινία για την ψυχική υγεία και η αφορμή δόθηκε με την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας στις 10 Οκτωβρίου. Πάντα πίστευα ότι τα παιδιά έχουν αφηγήσεις μέσα τους που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια. Μέσα από την ταινία μιλήσαμε με τα παιδιά για αυτό το δύσκολο ζήτημα αλλά και στείλαμε μήνυμα σε όλους τους ενήλικες θεατές. Είναι ένα ταμπού θέμα ακόμα και για εμάς, ξέρετε! Το νόημα του 2λεπτου βίντεο είναι πως ένας άνθρωπος μπορεί να φαίνεται χαρούμενος και χαμογελαστός στην παρέα αλλά στην πραγματικότητα μεσα του να κρύβει βαθιά στην ψυχή του πληγές.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνεργαστείτε με τα παιδιά για τη δημιουργία μιας ταινίας;
Είναι και τα δύο – κυρίως μαγικό! Τα παιδιά φέρνουν αυθορμητισμό και ιδέες που ποτέ δεν θα σκεφτόμουν ως ενήλικας, όπως να προσθέσουν ένα “φάντασμα” σε μια σκηνή για δράμα. Το δύσκολο είναι η υπομονή: εξηγείς 10 φορές πώς λειτουργεί η κάμερα, και ξαφνικά έχουν όλοι σενάριο δικό τους! Αλλά το κλειδί είναι η εμπιστοσύνη – αφήνω τα παιδιά να πάρουν αποφάσεις, και έτσι μαθαίνουν ομαδικότητα και αυτοπεποίθηση. Στο τέλος, νιώθουν σαν πρωταγωνιστές, όχι απλοί μαθητές.
Έχετε βραβευτεί για το έργο σας ως δάσκαλος. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η βράβευση;
Οι βραβεύσεις δεν είναι απλά ένα τρόπαιο στο ράφι. Είναι επιβεβαίωση ότι η αγάπη μου για τα παιδιά εκτιμάται. Είναι εκτίμηση όμως και για το λειτούργημα που επέλεξα. Παγκοσμίως, το επάγγελμα του δασκάλου βάλλεται και υποτιμάται. Όταν βραβεύουν εμένα, δίνουν αξία και στους χιλιάδες συναδέλφους που δίνουν ολο τους το “είναι” μέσα σε μια σχολική τάξη! Σημαίνει ότι τα παιδιά μου, που ίσως νιώθουν “αόρατα” στο παραδοσιακό σχολείο, βλέπουν την αξία τους. Για μένα, είναι υπενθύμιση: Δεν διδάσκω μόνο μαθήματα, αλλά πώς να ονειρεύονται. Και αυτό με κρατάει ξύπνιο τα βράδια, σκεπτόμενο το επόμενο μάθημα!
Τι είναι αυτό που σας εμπνέει να κάνετε ξεχωριστά πράγματα στην τάξη;
Η έμπνευση έρχεται από τα μάτια των παιδιών όταν “ανάβουν” – εκείνη τη στιγμή που ένα βιβλίο γίνεται ταινία ή ένα μάθημα μαθηματικών γίνεται παιχνίδι περιπέτειας. Πολλές φορές επηρεαζόμαστε από τη επικαιρότητα, άλλες από την περιοχή που δουλεύω. Συνήθως αγγίζουμε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα που είναι δύσκολο να ασχοληθείς μαζί τους και να μιλήσεις στα παιδιά.
Εάν ήσασταν υπουργός Παιδείας για μία εβδομάδα, τι θα αλλάζατε στην εκπαίδευση;
Θα έδινα περισσότερο χώρο στη δημιουργικότητα, στη χαρά της μάθησης και στην καλλιέργεια δεξιοτήτων ζωής. Λιγότερη έμφαση στην αποστήθιση και περισσότερη στην κατανόηση, στη συνεργασία, στην ενσυναίσθηση. Και, φυσικά, θα φρόντιζα να στηριχθούν ουσιαστικά οι εκπαιδευτικοί — γιατί χωρίς εμπνευσμένους δασκάλους, δεν υπάρχει ζωντανό σχολείο.
Να κλείσουμε με τις αγαπημένες σας ατάκες από τα «παιδιά σας»;
Έχω πολλές! Μία που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι: «Κύριε, δεν πειράζει αν δεν είμαι ο καλύτερος, φτάνει να προσπαθώ κάθε μέρα λίγο καλύτερα.»
Και μια άλλη, πιο παιχνιδιάρικη: «Μα κύριε, αφού η φαντασία δεν έχει λάθη!»
Αυτές οι φράσεις είναι για μένα το πιο όμορφο «βραβείο».
