Trap: Υποθέτω προέρχεται από τις λέξεις “trash” (σκουπίδια) και “rap” (το γνωστό είδος μουσικής).
Ψάχνοντάς το διαπιστώνω ότι θα ταίριαζε, αλλά δεν είναι έτσι.
Είναι χειρότερο.
Σύμφωνα με το λεξικό του Cambridge, αυτό το είδος μουσικής παίρνει το όνομά του από την slang λέξη “trap” που στην Ατλάντα σημαίνει “ένα σπίτι μέσα στο οποίο γίνεται διακίνηση ναρκωτικών”. Δεν είναι τυχαίο, ότι το είδος προέρχεται από τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ.
Κανένας καθωσπρεπισμός ή συντηρητισμός. Στα 13 μου άκουγα Nirvana και ξέρουμε όλοι καλά γιατί πέθανε ο Kurt Cobain. Ξέρουμε, όμως, επίσης ότι ήταν ένας από τους πιο αντισεξιστές καλλιτέχνες; Ξέρουμε, ότι ζητούσε από τους ομοφοβικούς να μην αγοράζουν τα CD του γιατί δεν ήθελε τέτοιους θαυμαστές;
Ένα είδος μουσικής μπορεί να σου αρέσει ή όχι -το είδος δεν κρίνεται. Ο καλλιτέχνης, όμως -ο εκπρόσωπος του είδους, ναι. Και το πρόβλημα με τους trappers, εκπρόσωποι των οποίων είναι και οι βαρύμαγκες που πλακώθηκαν στο ξύλο στα βραβεία Mad χθες, είναι ακριβώς αυτό: Ότι σε μία εποχή που απαιτεί άμεση αλλαγή νοοτροπίας αναφορικά με τη βία, η δική τους προτροπή στα σημερινά 13χρονα που τους ακούν είναι ξύλο, όπλα, ταχύτητα και ναρκωτικά. Η ιδανική συνταγή για το πιο άδοξο και πρόωρο τέλος, δηλαδή. Το είδαμε να συμβαίνει σε συνάδελφό τους. Ήταν μόλις 34.
Κι αν εκείνοι θέλουν έτσι να αποχαιρετήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, στον οποίον δυστυχώς τίποτα καλό δεν βρίσκουν (πέρα από τα λεφτά) και τίποτα καλό δεν δείχνουν διατεθειμένοι να προσφέρουν, δύσκολα μάλλον θα μπορέσουμε να τους αλλάξουμε γνώμη. Άλλους μόνο να μην “πάρουν” στον λαιμό τους. Σίγουρα όχι τα παιδιά μας.
Δεν μας έκαναν εντύπωση τα χθεσινοβραδινά γεγονότα στα MAD Awards
Τα περίμενα τα MAD Awards. Χωρίς να ακούω φανατικά ελληνική μουσική, αποτελούν πράγματι μια γιορτή του ποπ τραγουδιού. Και, παρά το όλο το show off που επιβάλει το εγχώριο star system, το οποίο τρέχει ασθμαίνοντας να κοπιάρει τα looks και τα σκηνικά αντίστοιχων διοργανώσεων στο εξωτερικό, κάθε χρόνο προκύπτουν από εκεί τα τραγούδια που μας κάνουν να λικνιζόμαστε στις διακοπές, τα καλοκαίρια.
Αυτό που δεν περίμενα είναι να δίνει το αγαπημένο, από τα εφηβικά μας χρόνια, κανάλι τόση αξία σε τόσους ανάξιους.
Διάβασα από συνάδελφο χρήστη του Facebook, ότι “το ξύλο έπεσε λίγο πριν βραβευτούν [οι εν λόγω] για τα τραγούδια τους”.
Μα όταν βραβεύεις, αυτούς που βρίζουν όλες τις γυναίκες (πλην της μαμάς τους -πράγμα άξιο ψυχανάλυσης) και που τις μεταχειρίζονται σαν αντικείμενα, αυτούς που συλλαμβάνονται με όπλα και ειρωνεύονται έπειτα, ότι “ευτυχώς που δεν βρήκαν οι μπάτσοι και το δεύτερο”, τι περιμένεις;
Θα μου πεις, τα τραγούδια τους ακούγονται, έχουν χιλιάδες fans.
Προφανώς, αγαπητό μου MAD, ακούγονται, αφού εσύ (το μουσικό τηλεοπτικό μονοπώλιο της χώρας) τα παίζεις στο repeat.
Και για να μην στοχοποιώ, προφανώς ακούγονται και στα σπίτια (τους “πετσόκοψε” τους γονείς ο Light τις προάλλες: “Αν αφήνετε τα παιδιά σας να με ακούνε, εγώ τι φταίω;”), ακόμα και σε σχολικές γιορτές!
Τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι, όμως, οφείλουμε να έχουμε μια ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας, πρώτα απ’όλα, και απέναντι στο κοινό μας. Ειδικά, όταν αυτό αποτελείται από ανήλικους. Οφείλουμε να μεταφέρουμε μηνύματα ειρήνης, αλληλεγγύης, δημοκρατίας. Και να διοργανώνουμε για εκείνο πραγματικές γιορτές μιας μουσικής που ενώνει. Στις οποίες, αν μη τι άλλο, οι προσκεκλημένοι να μην κινδυνεύουν!
Διαβάστε ακόμα:
Ας βάλει κάποιος επιτέλους φρένο στον τράπερ Tranno
“Κορίτσι μου, σε λένε π*** και εσύ τους κάνεις likes!”
Ο σεξισμός και ο μισογυνισμός ξεκινούν από τη μουσική που ακούν οι σημερινοί 13χρονοι