“Κορίτσι μου, σε λένε π*** και εσύ τους κάνεις likes!”

Πεντέμιση εκατομμύρια views. 80 χιλιάδες likes. Κανένα dislike. Τρίτο στις τάσεις αυτή τη στιγμή στο ελληνικό YouTube. Ποιο; Ένα από τα καινούργια τραγούδια του Έλληνα τράπερ Snik, το οποίο -επειδή δεν θα καταφέρετε να καταλάβετε απλά ακούγοντάς το- στους στίχους μεταξύ άλλων λέει:

Έχω money, έχω drugs, είμαι dealer
Έχω πάρει στη π@@να μου chinchilla

“Και τι με νοιάζει εμένα;” θα αναρωτηθείτε πολλοί, και “γιατί να ασχοληθούμε μαζί του;” κλπ. Καθόλου δεν θα ασχολούμασταν μαζί του (να είστε βέβαιοι γι’αυτό), αν δεν ήταν ένας από τους πολλούς που ακούν σήμερα τα παιδιά μας. Αν δεν τα ακούγαμε να επαναλαμβάνουν ρομποτικά τους στίχους του, να χειρονομούν όπως εκείνος και οι συναφείς του, στα βίντεο κλιπ, να αντιγράφουν το στιλ και τις εκφράσεις του.

Ένα στιλ που ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει ή όχι, εκφράζει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής που ούτε ανταποκρίνεται -ούτε θα θέλαμε να ανταποκριθεί ποτέ- στον τρόπο ζωής των παιδιών μας. Τόσο εκείνος, όσο και οι περισσότεροι τράπερς, υιοθετώντας ουσιαστικά την αντίστοιχη αμερικανική κουλτούρα, στα τραγούδια τους “καμαρώνουν” για τα λεφτά που βγάζουν πουλώντας ναρκωτικά και τραπάροντας (καθώς αυτός “είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από τη φτώχεια τους”). Και εννοείται πως με τα λεφτά που βγάζουν μπορούν να αγοράζουν όπλα και chincillas στις κοπέλες-π*** τους.

Έχετε προσέξει ποτέ τι ακούν τα παιδιά σας;

Αν έχετε παιδί στην εφηβεία, δεν μπορεί να μην έχετε προσέξει. Δεν μπορεί να μην σας κάνει εντύπωση, όταν ακούτε τον γιο σας να τραγουδάει “Πόρνες να βάζω στο διάλειμμα να μετρούν πεντακοσαρικα”, από το τραγούδι που έκανε διάσημο τον Snik.

“Στο πλαίσιο της αναζήτησης της προσωπικής τους ταυτότητας τα παιδιά θα περάσουν και από αυτό το στάδιο” λένε οι ειδικοί. Και δεν έχουν άδικο. Ποιος έφηβος δεν “δοκίμασε” την ποπ κουλτούρα της εποχής του; Πόσο μάλλον σήμερα που επιβάλλεται με τον πλέον άμεσο τρόπο μέσα από τα social media, μέσα από τη μουσική και τη μόδα. Θυμάμαι στα 15 μας ακούγαμε σαν τρελοί χιπ-χοπ (Terror X Crew, εννοείται Active Member που δεν ήταν χιπ-χοπ αλλά low bap, έπειτα Goin’ Through), θαυμάζαμε αυτούς που έκαναν καλά graffiti. Δεν θυμάμαι, όμως, ποτέ να απαγγέλουμε στίχους που ξεφτιλίζουν τις γυναίκες. Για την ακρίβεια, ποτέ στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας δεν θυμάμαι τόσο έντονο κύμα μίσους προς τις γυναίκες.

“Μόδα ήταν και πέρασε” θα μου πείτε. “Και έτσι θα περάσει κι αυτό”. Δεν είναι έτσι όμως. Τα γκράφιτι παραμένουν στους δρόμους. Όσο κι αν γκρινιάζουν κάποιοι, ότι χαλούν την αισθητική του αστικού τοπίου, στην πραγματικότητα δεν βλάπτουν κανέναν. Το να αντιμετωπίζουν, όμως, οι σημερινοί έφηβοι τις σημερινές έφηβες σαν “π***” βλάπτει. Το να θεωρούν οι σημερινές έφηβες, ότι για να αγαπηθούν πρέπει να ξεφτιλιστούν βλάπτει -τι άλλο πρέπει να γίνει για να το καταλάβουμε; Και τα σημάδια αυτής της βλάβης θα παραμείνουν, χειρότερα κι από γκράφιτι.

Προσέξτε τι ακούν τα παιδιά σας

“Τον ακούω να ακούει τέτοια τραγούδια και μου έρχεται να τον σκοτώσω”, μου λέει μια συνάδελφος μαμά-εφήβου. “Ο πατέρας του ακόμα περισσότερο. Βάζει τέρμα τη μουσική και γίνεται χαμός στο σπίτι. Στα δώδεκά του δεν καταλαβαίνει καλά-καλά τι ακούει, δεν δίνει τόση σημασία στους στίχους. Του αρέσει απλά το στιλάκι όλων αυτών, οι κουκούλες, η ‘μαγκιά’.” Στα 15 όμως; “Απλά του το απαγορεύεις” μου λέει άλλη συνάδελφος, με μεγαλύτερα παιδιά. “Εγώ του είπα, στο σπίτι δεν θα ξαναπαίξει αυτή η μουσική. Πολύ λάσκα τα έχουμε αφήσει τα παιδιά οι σημερινοί γονείς -πρέπει να μάθουν να σέβονται. Και τους γονείς τους, και τους άλλους και τον εαυτό τους πάνω απ’όλα”.

Προσωπικά διαφωνώ με τα περί απαγόρευσης, γιατί ανησυχώ μην έχει αντίθετα αποτελέσματα. Ωστόσο, όταν η κόρη μου που είναι 11 ακούει το “Άσε μας ρε μαμά” και τραγουδάει:

“Είχα τη βολή μου για να ζήσω τη ζωή μου η ελπίδα μόνο μου ‘χει μείνει

Τα ‘χα όλα στρωμένα μα ήταν κάπως μπερδεμένα δεν θα μ’ έλεγες ποτέ σαΐνι”

τη ρωτάω αν πραγματικά πιστεύει ότι δεν είναι σαΐνι. Αν θεωρεί τον εαυτό της μπούφο. Προφανώς καταλαβαίνει τι προσπαθώ να της πω. Και μετά της παραθέτω και την δική μου άποψη, ότι η μουσική στο εν λόγω τραγούδι είναι “κλεμμένη” και οι στίχοι εντελώς ανόητοι, αν τους προσέξει λίγο παραπάνω. Το βλέπω ότι προβληματίζεται. Φυσικά, είναι ακόμα μόλις 11…

…και οι μαθητές σας

Με λίγα λόγια, προσέξτε τι ακούν τα παιδιά σας. Συζητήστε το μαζί τους, ρωτήστε αν καταλαβαίνουν τι θέλει να πει ο “ποιητής”. Τονίστε, ότι ο Snik -και ο κάθε Snik- βγάζει άπειρα λεφτά, απλά και μόνο από τα likes τους. Θεωρούν, ότι τους αξίζει κάτι τέτοιο;

Αντίστοιχα, και οι δάσκαλοι της μουσικής. Εννοείται οι μαθητές σας πρέπει να γνωρίσουν τον Χατζηδάκι και τον Θεοδωράκη. Αφιερώστε, όμως, και 1-2 μαθήματα στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Γνωρίστε εσείς οι ίδιοι την τραπ και μιλήστε στους μαθητές σας γι’αυτήν, για τους στίχους που συνήθως την συνοδεύουν. Αποδομήστε την. Και ξεκινήστε να τα κάνετε όλα αυτά ήδη από το Δημοτικό, από την Τετάρτη και την Πέμπτη. Δεν είναι καθόλου νωρίς.

Με λίγα λόγια, μάθετε στα παιδιά σας να σκέφτονται. Να παρατηρούν. Να κρίνουν. Φέρτε τα πρότυπα που έχουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ποια είναι η Φουρέιρα; Ποιος είναι ο Light που η καριέρα του ξεκίνησε, όταν έβαλε στο προφίλ του ένα πλακάτ που έγραφε “Βγάλε Λεφτά, Γ@@@ Μ@@@”; Ποιοι είναι ακόμα και οι Dolce & Gabbana, οι κορυφαίοι σχεδιαστές, που το 2007 έβγαλα μία τραγική καμπάνια. Η παρακάτω διαφήμιση, τελικά “κατέβηκε” κακήν κακώς, έπειτα από γενική κατακραυγή, αφού κρίθηκε ότι προωθεί το “gang rape”.

Οκ, ας ακούνε τη μουσική τους, αν τους αρέσει (θα τους περάσει). Αλλά να ξέρουν τι ακούνε. Να σκέφτονται σε τι κάνουν like. Και όταν καταλάβουν, ίσως σταματήσουν και να το κάνουν.