Ο όγκος στην σπονδυλική στήλη δεν ήταν τίποτα άλλο από έκφραση των μετα-εμμηνοπαυσιακών της συμπτωμάτων
Τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει την αγωνία μια δραστήριας γυναίκας επιχειρηματία, της Μάρθας Μυλωνά όταν πήγε στον γιατρό της και εκείνος μετά από πολλές εξετάσεις της είπε ότι έχει όγκο στην σπονδυλική στήλη. Μπορεί να μην είναι καρκίνος, της είπε αλλά είναι σε τέτοιο δύσκολο σημείο που επιδρά σε όλα τα διπλανά όργανα τα οποία και ελέγχει και στο μέλλον μπορεί να σε καταστήσει ανάπηρη. Η επέμβαση που της προτάθηκε ήταν να της σπάσουν δύο ή τρία πλευρά να πλησιάσουν τον όγκο, να τον αφαιρέσουν μεν αλλά δεν θα ξέρουν αν θα μείνει ανάπηρη ή μετά από 12 ώρες χειρουργείο, όπως το υπολόγιζαν, αν θα είναι ακόμα στη ζωή και σε τι κατάσταση. Από το να σηκωθεί δηλαδή να περπατήσει έως το να μείνει ανάπηρη. Όλα έδειχναν ζοφερά και απογοητευτικά.
Όταν η Μάρθα Μυλωνά είχε μπει στην εμμηνόπαυση είχε επισκεφθεί τον γυναικολόγο της. Αυτός της είπε ευθαρσώς “δεν σε φοβάμαι. Εσύ δουλεύεις πολύ και αυτό δεν θα σε αφήσει να σκεφτείς ούτε εμμηνόπαυση ούτε τα συμπτώματά της.” Η γυναίκα είπε στον εαυτό της ότι μέχρι τώρα δούλευα πολύ και σκληρά, τώρα θα δουλεύω περισσότερο και ούτε καν θα το σκέφτομαι. Άλλωστε όλες οι γυναίκες στην οικογένεια λίγο πολύ έτσι έκαναν. Ήταν ήδη κοντά στα 50 και η δική της γενιά γυναικών, που μεγάλωσαν μέσα στις επιχειρήσεις της έλεγαν “προχώρα και μην κοιτάς τίποτα άλλο, ούτε θα το καταλάβεις.”
Να όμως τώρα που όχι μόνο το καταλάβαινε αλλά και της χτυπούσε την πόρτα ένα απειλητικό θέμα, ένας όγκος και μάλιστα στην σπονδυλική στήλη.
Άλλωστε με ποιον να μιλήσει για την εμμηνόπαυση; Το θέμα ήταν πάντα ταμπού, θα βρείτε τη λύση εκτός εργασίας και συνειδητότητας της έλεγαν. Ο όγκος της διάβρωνε όλο και περισσότερο τα όργανα που έρχονταν σε επαφή.
Για καλή της τύχη πήγε στη Γαλλία σε έναν καλό αλλά απλό, καθημερινό γιατρό. Της έκανε την ερώτηση κλειδί. “Κυρία μου, πόσο καιρό έχετε μπει στην εμμηνόπαυση και πώς ήταν το στάδιο μέχρι αυτή τη στιγμή;” Η κα Μυλωνά του είπε όσα ήξερε και μάλλον δεν ήξερε και της ανέφερε ως υπόθεση ότι ο όγκος της είναι μια εκδήλωση και παραξενιά της φύσης, θα λέγαμε της εμμηνόπαυσής της. Έτσι αποφάσισαν από κοινού να παρακολουθούν την εξέλιξη και της έδωσε ένα χαπάκι αντι-οιστρογονική θεραπεία για έξι μήνες.
Αμέσως ο όγκος άρχισε να συρρικνώνεται και στο τέλος χάθηκε, όπως και είχε έρθει. Για την εμμηνόπαυση έχουμε πολλά να μάθουμε λέει η ίδια όπως και ο Γάλλος γιατρός που την κούραρε. Είναι η ιστορία της αλλά μπορεί να γίνει ιστορία πολλών άλλων χιλιάδων δεκάδων γυναικών που θα άκουγαν τους καλύτερους χειρουργούς και θα έμπαιναν στο χειρουργείο χωρίς να ξέρουν πραγματικά από τι πάσχουν και που θα βρουν ίαση.
