Ένα ιδιαίτερο οδοιπορικό μίας κοινωνικής λειτουργού και φωτογράφου
Οι οικογένειες είναι οικογένειες. Λειτουργούν ως επί το πλείστον με τους ίδιους τρόπους, ανεξαρτήτως του πού θα τις εντοπίεις. Κάτι τέτοιο συνέβη στην περίπτωση μίας κοινωνικής λειτουργού, η οποία εργάστηκε με γονείς και παιδιά που διαβιούσαν ως άστεγοι.
Η ίδια περιέγραψε την εμπειρία της και τα λόγια της προκαλούν συγκίνηση για την αληθινή ιστορία μίας τέτοιας οικογένειας.
«Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω αφότου άφησα τη δουλειά μου και αποφάσισα να κυνηγήσω το όνειρό μου ως φωτογράφος. Και αυτό μου έδωσε την ιδέα να καταγράψω μία τυπική μέρα μίας οικογένειας που ζει σε καταφύγιο αστέγων. Ήξερα από την εμπειρία μου δουλεύοντας με αυτούς τους ανθρώπους, ότι τα κοινά στοιχεία μεταξύ των άστεγων γονέων και των υπολοίπων που ζουν σε σπίτια είναι πολύ περισσότερα από όσο θα φανταζόταν κανείς.
Μία οικογένεια μού επέτρεψε να γίνω η σκιά της για μερικές μέρες και να καταγράψω την καθημερινότητά τους στο καταφύγιο αστέγων. Η εξαμελής αυτή οικογένεια ζει σε ένα δωμάτιο όσο περίπου μία τυπική κρεβατοκάμαρα.
Το δωμάτιο χωράει το πολύ ένα διπλό κρεβάτι, μία κουκέτα που διαθέτει και συρταρωτό κρεβάτι, καθώς και μία κούνια. Έχει περιορισμένο αποθηκευτικό χώρο και συνεπώς τα παιχνίδια και τα ρούχα των παιδιών βρίσκονται παντού. Η «μάχη» για να βρεθεί λίγος χώρος είναι κάτι το γνώριμο για κάθε γονιό που έχει πολλά παιδιά. Σκεφτείτε, τώρα, στην περίπτωση αυτής της οικογένειας.
Η μαμά και ο μπαμπάς μαζεύουν πράγαμτα όλη την ημέρα, αλλά σε έναν τόσο μικρό χώρο δεν είναι εύκολο να τα τοποθετήσουν κάπου. Έτσι, χρησιμοποιούν ένα από τα κρεβάτια ως επιπλέον αποθηκευτικό χώρο και τα δύο παιδιά μοιράζονται ένα άλλο.
Όσο βρισκόμουν μαζί τους κατέγραψα όλα τα τυπικά πράγματα που κάνει μία οικογένεια καθημερινά. Ξυπνά νωρίς για πρωινό, τρώει τα γεύματά της στην καφετέρια με άλλα μέλη του καταφυγίου. Τα γεύματα είναι σχεδόν όπως κάθε οικογένειας που ζει σε ένα κανονικό σπίτι.
Αργότερα, τα παιδιά παίζουν στην παιδική χαρά του ιδρύματος. Είναι καλό να βγαίνουν για λίγο από το δωμάτιο. Πολλές οικογένειες που ζουν εδώ συγκεντρώνονται στην παιδική χαρά για αυτούς τους σημαντικούς λόγους: τα παιδιά παίζουν, τσακώνονται, κάποιο μπορεί να τραυματιστεί και να χρειαστεί μία αγκαλιά. Κάτι που συμβαίνει σε όλες τις παιδικές χαρές.
Καθώς συνέχισα να περνώ χρόνο στο καταφύγιο αυτές οι σκηνές διαδραματίζονταν συνέχεια μπροστά μου. Φυσικά, υπήρχαν κάποιες διαφορές. Οι οικογένειες που συνήθως φωτογραφίζω έχουν περισσότερα εφόδια, ελευθερία και επιλογές να κάνουν αυτό που θέλουν. Δεν ζουν σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί, δεν τρώνε πρωινό στις 5 το πρωί, συνεπώς η καφετέρια είναι ανοιχτή για ένα ζεστό γεύμα και για τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους. Υπάρχουν δυσκολίες που δεν τις ήξερα πριν από αυτό. Όπως, το πώς είναι να κοιμούνται τόσα άτομα σε ένα δωμάτιο, πώς να φέρνεις σε δρόμο τέσσερα παιδιά, να πηγαίνεις όλα αυτά τα ρούχα στο πλυντήριο και μετά στο στεγνωτήριο.
Όμως, παράτο γεγονός, ότι είναι κάτι το ξεχωριστό να είσαι γονιός σε καταφύγιο, δεν μπορώ παρά να σχετιστώ με αυτούς τους γονείς με πολλούς τρόπους. Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο. Οι αγώνες που τους βλέπω να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση αντικατοπτρίζουν πολλούς από αυτούς που συμβαίνουν στο σπίτι μου.
Κυνηγητό για ένα χαμένο παπούτσι λίγο πριν βγουν από την πόρτα, τσακωμοί ανάμεσα στα αδέλφια για το ποιο πρόγραμμα να δουν στην τηλεόραση, να παραπονιούνται ότι πεινούν ξανά μετά από το μεσημεριανό ή να ζητούν μία παραπάνω λιχουδιά.
Οι θρίαμβοι είναι επίσης σχεδόν ίδιοι. Αγκαλιές, φιλιά και συγχαρητήρια για έναν καλό βαθμό, το μεγαλύτερο παιδί να διαβάζει παραμύθια στα μικρότερα και το μωρό να κάνει τα πρώτα του βηματάκια.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες οικογένειες αντιμετωπίζουν πολλές ίδιες προσκλήσεις και ζουν πολλά ίδια πράγματα. Το κάνουμε σε διαφορετικά μέρη, έχουμε τις δικές μας μοναδικές ιστορίες και περιστάσεις, αλλά τελικά όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό».
Φωτογραφίες: Sarah Liz
Πηγή: Love What Matters
