«Το ρημάδι το κοτόπουλο που πρέπει να βγάλεις για να ξεπαγώσει…»: Μαμά, μόνο εσύ θα καταλάβεις!

«Είχα μόλις βάλει τα παιδιά για ύπνο. Τους διάβασα παραμύθι, τραγούδησα τραγουδάκια, είπαμε την προσευχούλα μας και φίλησα τα γλυκά τους μαγουλάκια.

Και όταν πλέον είχαν ησυχάσει και ξεφύσηξα με ανακούφιση πάνω από τα κοιμισμένα φατσάκια τους, έτρεξα. Απευθείας στο δωμάτιό μου. Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και πήρα στα χέρια μου το βιβλίο που διάβαζα.

Και τότε έγινε αυτό που φοβόμουν.

Τη στιγμή που είχα απλώσει το κορμάκι μου και είχα αρχίσει να χαλαρώνω, με χτύπησε σαν κεραυνός.

ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ.

Έπρεπε να βγάλω το κοτόπουλο από την κατάψυξη για να ξεπαγώσει για να το μαγειρέψω αύριο.

Και καθώς σύρθηκα μέχρι την κουζίνα για να βγάλω έξω το κοτόπουλο, με διαπέρασε ένα ακόμα ρεύμα.

ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΠΙΑΤΩΝ.

Έπρεπε να πάρω κι άλλο απορρυπαντικό πιάτων την τελευταία φορά που πήγα σούπερ μάρκετ. Να το γράψω στη λίστα.

Την ώρα που πατούσα το κουμπί ενεργοποίησης πλύσης, ωστόσο σκέφτηκα, ότι δεν είχα αδειάσει το πλυντήριο των ρούχων που είχα βάλει το απόγευμα. Έπρεπε να τα απλώσω για να μην πιάσουν μούχλα μέχρι το πρωί.

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθαν όλα: Είχα πληρώσει το φροντιστήριο της κόρης μου αυτόν το μήνα;

Είχα ξεπλύνει τη μπλούζα που λερώθηκε με λάδι και την είχα αφήσει με απορρυπαντικό στο λεκανάκι;

Ήταν και κάτι ψίχουλα κάτω από το τραπέζι που έπρεπε να σκουπίσω για να μη μαζευτούν μυρμήγκια.

Και η δασκάλα του γιου μου που περίμενε να της στείλω την εργασία του.

Μια κρέμα χεριών! Να τι δώρο θα πάρω στη μαμά μου για τα Χριστούγεννα!

Θα σταματήσει ποτέ το μυαλό μου να παράγει δουλειές;

Δεν τα έκανα όλα εκείνο το βράδυ. Έκανα τα απολύτως απαραίτητα και άφησα τα υπόλοιπα για το επόμενο πρωί.

Γιατί η μαμά έπρεπε να ξεκουραστεί –και το ήξερα. Υπήρξαν πολλά βράδια που έκανα τα πάντα και δέχθηκα τις συνέπειες του να μην έχω αφιερώσει ούτε πέντε λεπτά στον εαυτό μου, για να κάνω κάτι για εμένα –οτιδήποτε.

Όμως στο πίσω μέρος του μυαλό μου ήταν όλα εκεί.

Να κάθονται.

Να με περιμένουν.

Να με εξαντλούν.

Γιατί το μυαλό της μαμάς δεν σταματά να σκέφτεται και να νοιάζεται και να αγαπά.

Και πόσο φανταστικό, εξαντλητικό πράγμα είναι αυτό

Πηγή: Kisses From Boys with Krista Ward

Image by Shutterbug75 from Pixabay