Γνωρίστε τις «Μαμάδες στον Δρόμο» που έχουν βαλθεί να κάνουν τη ζωή των πεζών καλύτερη

Όλο και πιο συχνά ακούμε για αυτές και με όλο και μεγαλύτερη περιέργεια και θαυμασό αναρωτιόμαστε ποιες είναι; Η χθεσινή είδηση για τις χρωματιστές διαβάσεις σε Καματερό και Αγ. Αναργύρους ήταν η αφορμή για να τις αναζητήσουμε και να μιλήσουμε μαζί τους. Η κουβέντα μας, όχι μόνο έδωσε απαντήσεις και λύσεις στα σοβαρά αστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως πεζοί, αλλά και μας ώθησε να ακολουθήσουμε έμπρακτα το παράδειγμά τους.

«Δεν είχα προσέξει τα προβλήματα στους δρόμους μέχρι που έγινα μαμά»

Η κ. Ήλια Ιατρού, μεταφράστρια και μαμά, είναι ο ιθύνων νους πίσω από τις «Μαμάδες στο Δρόμο» και εκείνη που έβαλε το πρώτο λιθαράκι για να απολαμβάνουν σήμερα αμέτρητα παιδιά (και ενήλικες) σε όλη την Ελλάδα ασφαλέστερες μετακινήσεις σε δρόμους με μεγάλη κυκλοφορία:

«Η ομάδα μας ξεκίνησε… κατά λάθος! Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ δεν είχα προσέξει τα προβλήματα στους δρόμους της Αθήνας, μέχρι περίπου το 2010 που έγινα μαμά και χρειάστηκε να περπατάω πολύ με το καροτσάκι. Μιλώντας με άλλες φίλες, από διαφορετικές συνοικίες, διαπίστωσα πως το ίδιο πρόβλημα υπάρχει παντού –και μας αφορά όλους. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, μία προσπάθεια για να αλλάξουμε κάτι. Στην αρχή ήμασταν μια χούφτα άνθρωποι. Τώρα έχουμε μέλη σε όλη την Ελλάδα», μας περιγράφει η κ. Ιατρού, αναφερόμενη στα πρώτα βήματα της ομάδας, τις δράσεις της οποίας μπορείτε να δείτε αναλυτικά στο ομώνυμο blog.

Και συνεχίζει: «Η πρώτη δράση μας ήταν σε συνεργασία με το περιοδικό ‘Αναπηρία Τώρα’: Είχαμε κάνει μια πορεία για τα δικαιώματα στην πρόσβαση στα πεζοδρόμια. Σύντομα διαπιστώσαμε, όμως, ότι μια πορεία δεν αρκεί. Η Δημαρχεία τότε μοίραζε υποσχέσεις, όμως στην πράξη δεν γινόταν τίποτα. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, ότι χρειάζεται να κάνουμε κάτι που πραγματικά θα αλλάξει τα μυαλά του κόσμου!». Και ποιος καλύτερος τρόπος για να επηρεάσεις κάποιον από το να τον ευαισθητοποιήσεις εκεί που πραγματικά νοιάζεται: Στο παιδί του.

«Ο οδηγός πρέπει να καταλάβει πως όταν π.χ. παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο ή όταν δεν σταματά στις διαβάσεις, όχι μόνο γίνεται κακό παράδειγμα για τους άλλους, αλλά εμποδίζει ή ακόμα και βάζει σε κίνδυνο το ίδιο του το παιδί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, βάφοντας διαβάσεις, κυρίως έξω από σχολεία. Με τον τρόπο αυτό, τόσο το παιδί όσο και η μαμά καταλαβαίνουν πόσο σημαντικές είναι οι διαβάσεις. Οι γονείς οδηγοί γίνονται πιο προσεκτικοί όταν διασχίζουν διαβάσεις, ενώ και τα παιδιά τους επισημαίνουν να μειώνουν ταχύτητα και να περιμένουν τους πεζούς». Εξάλλου, συμπληρώνει η κ. Ιατρού, είναι οι ίδιοι που συμμετέχουν στο βάψιμο των διαβάσεων, άρα συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό τους αφορά άμεσα.

Φυσικά, μας εξηγεί η ίδια, «Για να προχωρήσουμε σε μία τέτοια δράση απαιτείται μια διαδικασία: Χρειαζόμαστε ειδική άδεια από τον Δήμο, αλλά και τη συμβολή του, αφού π.χ. πρέπει να καθαριστεί το σημείο που θα βαφτεί ή να επισκευαστούν τυχόν προβλήματα».

Οι περισσότεροι Δήμοι μέχρι στιγμής είναι θετικοί στο έργο των «Μαμάδων». «Ο Δήμος Αλίμου είναι ο πιο πρόθυμος. Στη δράση μας εκεί συμμετείχαν μαθητές, γονείς, ενώ ήρθαν και παιδιά από το ΕΠΑΛ που έκαναν ένα υπέροχο έργο! Ακολουθούν ο Δήμος Αγ. Αναργύρων-Καματερού. Φαίνεται πως οι Δήμοι αυτοί θέλουν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Έτσι, ο ένας Δήμος παραδειγματίζεται από τον άλλον. Όποιος ενδιαφέρεται να αλλάξει μπορεί να μας καλέσει. Μας έχουν καλέσει και από ένα Δημοτικό Σχολείο στο Χαϊδάρι, αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να συνεργαστούμε με τον Δήμο εκεί. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζουν όλοι, ότι τα χρώματα τα φέρνουμε εμείς: Μας τα παρέχει η Τεχνική Εταιρία Περίαλλος, μαζί με όλη την τεχνογνωσία και συμβουλές για το βάψιμο κ.λ.π. Αυτό που χρειάζεται να κάνει ο Δήμος είναι να καθαρίσει τον δρόμο και να τον κλείσει για κάποιες ώρες, για να μπορέσουμε να δουλέψουμε.»

Η κ. Ιατρού επιμένει στο γεγονός, ότι το θέμα της πεζής πρόσβασης μας αφορά όλους, άμεσα (ως πεζούς, ακόμα κι αν οδηγούμε), και έμμεσα (ως έθνος). Γιατί μπορεί να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητό μας για να πάμε παντού, όμως τα παιδιά μας και οι παππούδες της οικογένειας περπατούν. Δεν θέλουμε να το κάνουν με ασφάλεια; Εμείς, όταν κάποια μέρα θα γίνουμε παππούδες ή αν χρειαστεί να μετακινηθούμε με καροτσάκι, δεν θα θέλουμε προσβάσιμα πεζοδρόμια; Από την άλλη, όλοι οι τουρίστες που έρχονται στις πόλεις μας, οι οποίοι δεν έχουν αυτοκίνητο, πώς θα περπατήσουν σε αυτά τα πεζοδρόμια; Γιατί να ξανάρθουν αν πάνε να διασχίσουν μια διάβαση και κινδυνεύει η ζωή τους;

Βασικό ζητούμενο η βιώσιμη κινητικότητα

Λέμε και ξαναλέμε για τη βιώσιμη κινητικότητα, όμως όχι μόνο δεν ξέρουμε καλά-καλά τι σημαίνει αυτό, αλλά ούτε και κάνει κάποιος κάτι για να οδηγηθούμε προς τα εκεί. Συζητάμε με την κ. Ιατρού για το γεγονός, ότι ναι μεν είναι απαράδεκτο π.χ. να παρκάρουν οι οδηγοί πάνω στα πεζοδρόμια, όμως τι μπορεί να γίνει στις τρομερά πυκνοκατοικημένες περιοχές, όπως π.χ. το Π. Φάληρο ή το Παγκράτι, όπου το παρκάρισμα είναι αδύνατον;

«Δεν είναι βιώσιμο να έχει η κάθε οικογένεια από 2 αυτοκίνητα. Κάθε αυτοκίνητο ‘πιάνει’ 6 τετραγωνικά μέτρα. Είναι παράλογο, αλλά και εγωιστικό να απαιτεί ο καθένας από εμάς τόσο χώρο για πάρτη του! Το ξέρετε ότι στην Ιαπωνία δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο, αν δεν δηλώσεις χώρο στάθμευσης; Βέβαια, αν είχαμε σε κάθε γειτονιά σοβαρούς άξονες κυκλοφορίας που να διευκολύνουν τις μετακινήσεις μας στην πόλη, δεν θα χρησιμοποιούσαμε αυτοκίνητο. Αλλά ποια κυβέρνηση κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό; Τον Σεπτέμβριο είχαμε την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας, με θέμα φέτος: «Ασφαλές περπάτημα – ασφαλής ποδηλασία. Είδατε να αναφερθεί πουθενά;»

«Αν όλοι οι Έλληνες εργαστούμε για να κάνουμε λίγο καλύτερη τη χώρα θα τα καταφέρουμε»

Η κουβέντα μας με την κ. Ιατρού κλείνει με τα πλάνα της ομάδας για το μέλλον: «Να συνεχίσουμε όσο αντέχουμε. Το όνειρό μου όταν ξεκινήσαμε ήταν να απελευθερώσω τα πεζοδρόμια για τα παιδιά μου. Κατάλαβα ότι αυτό είναι ουτοπικό. Πλέον θέλω όταν γίνω εγώ γιαγιά, να μπορώ να πάρω το εγγονάκι μου από το χέρι και να περπατήσουμε με ασφάλεια μέχρι το πάρκο. Αν το καταφέρουμε αυτό θα είμαι ευτυχισμένη.»

Και δεν είναι τόσο δύσκολο, ξέρετε, όπως συμφωνούμε με την κ. Ιατρού. Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα που αποδεικνύουν για πόσα είμαστε ικανοί σε συλλογικό επίπεδο. Αν ο κάθε ένας από εμάς εργαστεί για να κάνει λίγο καλύτερη τη χώρα, η αλλαγή θα έρθει από μόνη της.