Η Ελπίδα Μηναδάκη, συγγραφέας του βιβλίου "Το ταξίδι της κόκκινης ομπρέλας" μιλά στο Infokids.gr για την ομώνυμη παράσταση

Η Ελπίδα Μηναδάκη, συγγραφέας του αγαπημένου παιδικού βιβλίου "Το ταξίδι της κόκκινης ομπρέλας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος φέτος έκανε την έκπληξη στο χώρο του παιδικού θεάτρου μεταφέροντας την αγαπημένη ιστορία στη σκηνή του Tεχνοχώρου Εργοτάξιον κερδίζοντας επάξια το χειροκρότημα και την πρότιμηση του λιλιπούτειου θεατρόφιλου κοινού. Η συγγραφέας μίλησε στο Infokids.gr για την θεατρική εκδοχή του βιβλίου της, για το πώς υποδέχθηκαν τα παιδιά την θεατρική παράσταση και μας αποκαλύπτει τα μελλοντικά συγγραφικά της σχέδια.

Πείτε μας δύο λόγια για την ζωή σας

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Έχω καταγωγή από Κρήτη. Σπούδασα δημοσιογραφία και μάρκετινγκ και έχω δουλέψει σε αρκετά μέσα ενημέρωσης και διαφημιστικές εταιρίες αντίστοιχα. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς συγγραφής, να σκαρφίζομαι ιστορίες με φίλους και να διασκεδάζουμε με ‘παραμυθένιες’ αφηγήσεις. Διδάσκω εδώ και πέντε χρόνια μαθήματα δημιουργικής γραφής στο βιβλιοπωλείο Τετράγωνο στον Άγιο Δημήτριο. Είναι υπέροχη εμπειρία να βλέπω κάθε φορά τα παιδιά να ξεκινάνε δειλά και να μεταμορφώνονται σε πολλά υποσχόμενοι μικροί συγγραφείς. Συνεπώς, οι ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Κυρίως όμως ο λόγος που αγαπάω τα παραμύθια είναι γιατί λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες με έναν φαινομενικά παιδικό τρόπο. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό, σπουδαίο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα δύσκολο.

Πείτε μας για το βιβλίο σας Το Ταξίδι της Κόκκινης Ομπρέλας. Ποιο είναι το θέμα του;

Το βιβλίο αφορά στον πίνακα «Η Γέννηση της Αφροδίτης» του Ιταλού ζωγράφου της Αναγέννησης Σάντρο Μποτιτσέλι. Ουσιαστικά, ο πίνακας γίνεται η αφορμή να μάθουν τα παιδιά τόσο για την τέχνη, την αναγέννηση και τον Ιταλό ζωγράφο όσο και για την μυθολογία, το πώς γεννήθηκε η Θεά Αφροδίτη και άλλα μυθολογικά στοιχεία, με τα οποία εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους, χωρίς όμως να γίνεται διδακτικό. Και όλα αυτά μέσα από μια κόκκινη ομπρέλα που βρίσκεται ξεχασμένη από τον ιδιοκτήτη της στο Μουσείο Ουφίτσι. Το βράδυ που φεύγει ο φύλακας, η θεά Αφροδίτη καλεί την ομπρέλα να μπει μέσα στον πίνακα και να την ξεναγήσει! Έτσι ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο του παραμυθιού ξεκινάει! Καθοριστική ήταν και η εικονογράφηση της Λέλας Στρούτση, η οποία κατάφερε να αναδείξει ένα δύσκολο θέμα σε εικονογραφικό επίπεδο και να αποδώσει εξαιρετικά όλο το concept και φυσικά, ήταν χαρά και τιμή μου που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κέδρος! Το βιβλίο είναι κυρίως για παιδιά από 6 μέχρι 10 χρονών, όμως αρέσει και σε μεγάλους γιατί μαθαίνουν και οι ίδιοι ή ξαναθυμούνται πράγματα. Τώρα μάλιστα που έγινε θεατρική παράσταση είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το ενδιαφέρον του κόσμου, καθώς ο Γιώργος Δουργούτης, ο σκηνοθέτης, κατάφερε να αποδώσει τόσο διασκεδαστικά όσο και παιδαγωγικά τα νοήματα του έργου, χωρίς να χαθούν οι έννοιες, αλλά και το χιούμορ και η παιδικότητα των ηρώων.

Ποια ήταν η αφορμή για να το εμπνευστείτε;

Η ομπρέλα για μένα από μικρή αποτελούσε ένα μαγικό σύμβολο. Κι αυτό γιατί η αγαπημένη μου ηρωίδα ήταν η Μαίρη Πόππινς. Αυτή η μαγική νταντά που πετούσε με την ομπρέλα της και σε ταξίδευε σε κόσμους παραμυθένιους. Φυσικά, η ομπρέλα κατά βάση, έχει την έννοια της προστασίας. Γιατί κάθε παιδί, αλλά και μεγάλος νιώθει προστατευμένος στον κόσμο του παραμυθιού. Η Γέννηση της Αφροδίτης ταυτόχρονα είναι ένας πίνακας που αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο την μαγεία της τέχνης και σε ταξιδεύει στην ελληνική μυθολογία μέσα από τις υπέροχες πινελιές ενός μοναδικού ζωγράφου. Είναι μια ιστορία που συνδέει δηλαδή πολλές μικρές ιστορίες, αλλά και μυθολογικά στοιχεία και έτσι τα παιδιά μαθαίνουν πολλά πράγματα με διασκεδαστικό τρόπο. Άλλωστε, ο πίνακας «Η Γέννηση της Αφροδίτης» είναι ιδιαίτερα αγαπητός σε όλο τον κόσμο παγκοσμίως και δεν είναι τυχαίο ότι και οι εκπαιδευτικοί μαθαίνουν τα παιδιά σχετικά με αυτό. Μου έχει τύχει πολύ συχνά να κάνω αφήγηση του παραμυθιού και να γνωρίζουν τα παιδιά αρκετές λεπτομέρειες για τον πίνακα, κάτι το οποίο είναι εντυπωσιακό, όταν μιλάμε για παιδιά 5,6 και 7 χρονών.

Πώς αποφασίσετε να το ανεβάσετε σε θεατρική σκηνή;

Το θέατρο είναι επίσης μία από τις αγάπες μου. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα κι επειδή έχω ασχοληθεί λίγο και με το θεατρικό γράψιμο, σκέφτηκα ότι θα ήθελα πολύ να δω αυτούς τους ήρωες να παίρνουν σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή. Να δω την κόκκινη ομπρέλα να διασκεδάζει, να ανακαλύπτει, να χορεύει, τη θεά Αφροδίτη να διηγείται την ιστορία της στα παιδιά, τον Πηγασούλη που είναι ψευδός γιατί ο θεός Κρόνος του έκοψε τη γλώσσα, αλλά αυτός είναι πάντα κοντά στην θεά Αφροδίτη και την προσέχει, τον Μποτιτσέλι και την ιστορία του να ξεδιπλώνεται στη σκηνή σε ένα ταξίδι στον χρόνο. Κι όλα αυτά με τη συμμετοχή των παιδιών. Και φυσικά τις εξαιρετικές ηθοποιούς Μάνια Βλαχογιάννη και Κατερίνα Τσουρή που κάνουν από τρεις και περισσότερους ρόλους η καθεμιά, ξεσηκώνοντας τα παιδιά!Η άμεση δράση και αντίδραση ενός παιδικού θεατρικού έργου έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Έχεις τη δυνατότητα να δεις τις αντιδράσεις του κόσμου επιτόπου και να χαρείς ή να διορθώσεις ό,τι χρειάζεται. Η χαρά που δίνεις και παίρνεις την ίδια στιγμή είναι φοβερό συναίσθημα.

Μιλήστε μας για την παράσταση “Το ταξίδι της κόκκινης ομπρέλας”. Ποιο είναι το μυστικό της παράστασης που την κάνει τόσο αγαπητή στο λιλιπούτειο κοινό; Τι αποκομίζουν τα παιδιά παρακολουθώντας την;

Νομίζω ότι έχει καταφέρει να κερδίσει διπλά τα παιδιά. Πρώτον γιατί μαθαίνουν να αγαπάνε την τέχνη και δεύτερον γιατί διασκεδάζουν με την ηρωίδα, την Κόκκινη Ομπρέλα που έχει όλα αυτά τα στοιχεία που την κάνουν αγαπητή, προσιτή και διασκεδαστική στο παιδικό κοινό. Τα παιδιά μαγεύονται από τον χώρο της τέχνης και τη μαγεία του να μπεις και να γνωρίσεις τα πλάσματα ενός πίνακα… από μέσα και φυσικά να γνωρίσουν καλύτερα, το σύμβολο της ομορφιάς, τη Θεά Αφροδίτη.

Πώς διαμορφώνεται το τοπίο της παιδικής θεατρικής σκηνής στη χώρα μας;

Θεωρώ ότι υπάρχουν εξαιρετικές παραστάσεις σήμερα και με κοινωνικά θέματα που αφορούν όλους. Φυσικά πάντα υπάρχουν και πρόχειρες δουλειές, αλλά οι γονείς είναι πια εκπαιδευμένοι και ξέρουν να επιλέγουν. Είμαστε μια χώρα με πλούσια κουλτούρα, εξαιρετικά έργα, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, αλλά δυστυχώς ελάχιστοι ζουν από αυτό. Η στήριξη από το κράτος είναι πολύ μικρή έως μηδαμινή. Και αυτό είναι κρίμα όταν υπάρχει τέτοια πρώτη ύλη.

Πώς αποφασίσατε να κάνετε το βιβλίο σας θεατρικό έργο; Πόσο εύκολο είναι να αναβιώσει επί σκηνής ένα βιβλίο;

Το θέατρο όπως και το γράψιμο είναι επίσης κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα. Θεωρώ ότι ένα καλό βιβλίο, ειδικά ένα παιδικό που έχει αγαπηθεί από τα παιδιά, αποκτάει μεγαλύτερη ισχύ όταν ζωντανεύει επί σκηνής. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο γιατί πρέπει να προστεθούν σκηνές, να γίνουν προσαρμογές και να πάρουν σάρκα και οστά οι ήρωες. Όμως αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Φυσικά, δεν είναι αυτοσκοπός να γίνει πανομοιότυπο με το βιβλίο. Δεν είναι και το ζητούμενο αυτό. Σημασία έχει να περνάει τα ίδια μηνύματα και να μην αλλοιώνεται η ιστορία. Να αναδεικνύεται με άλλο τρόπο.

Πιστεύετε ότι ένα παιδικό βιβλίο ή μια παιδική παράσταση είναι μια κινητήριος δύναμη για να έρθει σε επαφή με το παιδί με την Τέχνης και να ανακαλύψει το μαγικό της κόσμο; Πόσο εξοικειωμένα πιστεύετε ότι είναι τα παιδιά σήμερα με την τέχνη;

Είναι ένας πολύ ωραίος και δημιουργικός τρόπος για τα παιδιά, ώστε να μπουν με… παραμυθένιο τρόπο στον κόσμο της τέχνης και να τον ανακαλύψουν μέσα από τα παιδικά τους μάτια. Άλλωστε τα παραμύθια είναι αυτά που λένε συνήθως τις μεγαλύτερες αλήθεια και εσωκλείουν σοφίες που αποδίδονται απλά με έναν πιο παιδικό τρόπο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως όταν επιτυγχάνεται είναι υπέροχο. Ευτυχώς, τα παιδιά έχουν πια όλα τα ερεθίσματα και την πληροφόρηση για να μάθουν πολλά πράγματα σήμερα και φυσικά πολύ πιο γρήγορα απ’ότι εμείς παλιότερα. Από το νηπιαγωγείο μάλιστα, διδάσκονται πράγματα για την τέχνη και τη μυθολογία και τα υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό.

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Αυτό που σίγουρα ετοιμάζω είναι το επόμενο βιβλίο μου που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα από τις εκδόσεις Φιλύρα και με τίτλο «Η Μπαλαρίνα που δεν Χόρευε». Αφορά στη δύναμη της θέλησης και αφορμή στέκεται ένας πίνακας με μια χορεύτρια του Ντεγκά. Για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώ έναν πίνακα που ‘δένει’ με μια γλυκιά ιστορία για ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει μπαλαρίνα, αλλά ένα στραβοπάτημα την κάνει να χάσει το κουράγιο της και να εγκαταλείψει το όνειρό της. Τότε βλέπει τον Ντεγκά στον ύπνο της και το παραμύθι αρχίζει…

Σκέφτεστε να το ανεβάσετε και αυτό σε θεατρική σκηνή;

Το συγκεκριμένο έχει ήδη δραματοποιηθεί από την θεατρική ομάδα Καρυδότσουφλο με την τεχνική του μαύρου και συνοδεύεται από πιάνο και κλασική μουσική, όπου πραγματικά εισάγει τα παιδιά στην ιστορία με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Περισσότερα, θα μάθετε σύντομα.