Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια νεράιδα. Μια καλή και γλυκιά νεράιδα. Η νεράιδα της ιστορίας μας ήταν λίγο άτυχη, δεν είχαν έρθει τα πράγματα στη ζωή της έτσι όπως τα είχε ονειρευτεί, δεν ήταν όλα όμορφα κι ονειρικά καμωμένα.
Εκείνο όμως που την πονούσε πιο πολύ ήταν πως είχε μια καρδιά γεμάτη αγάπη και νοιάξιμο και φροντίδα που κάποιες μέρες την έπνιγε ενώ κάποια βράδια ονειρευόταν να βρει δυο μικρά-μικρά χεράκια για να τους τη χαρίσει για πάντα.
Ήταν μια φορά ένα μωράκι. Που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αγαπηθεί από τους ανθρώπους που το έφεραν στον κόσμο. Δεν μπόρεσαν, δε θέλησαν, δεν προσπάθησαν, κανείς δεν ξέρει.
Το μωράκι αφέθηκε μόνο σε ένα κρεβατάκι δίπλα σε δεκάδες άλλα μόνα μωρά.
Το φρόντιζαν και το νοιάζονταν, τόσο όσο προλάβαιναν, έπρεπε να φροντιστούν ταυτόχρονα πολλά άλλα παιδάκια.
Ήταν ταϊσμένο και καθαρό, για κανέναν όμως δεν ήταν “ο κόσμος όλος”. Ήταν ένα απ’ όλα. Μεγάλωνε το σώμα του, αλλά όχι η ψυχή του.
Κανένας δεν το κοίταζε στα μάτια με εκείνο το βλέμμα που έλεγε “Είσαι τα πάντα για ‘μένα, το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένο, θα είμαι πάντα εδώ για σένα”
Μια μέρα, η καλή νεράιδα της ιστορίας μας αποφάσισε να κουνήσει το μαγικό της ραβδάκι. Το κούνησε μια-δυο-τρεις φορές και το ρώτησε τι έπρεπε να κάνει για να μπορέσει να χαρίσει κάπου όλη αυτή την αγάπη που γέμιζε την καρδιά της. Το ραβδάκι της την πήγε σε εκείνο το άχαρο δωμάτιο, εκείνο που ήταν γεμάτο μόνα παιδιά.
Μόλις η νεράιδα αντίκρισε εκείνο το μωράκι – που δεν ήταν πια μωράκι – το αγάπησε με την πρώτη ματιά.
Ένιωσε για πρώτη φορά στη μικρή του ζωή αυτή την άνευ όρων αγκαλιά, μια αγκαλιά που ήταν ολοδική του.
Και παρόλο που δεν τις είχε γνωρίσει αυτές τις αγκαλιές, του έλειπαν τόσο πολύ και τις είχε τόση ανάγκη. Έτσι αφέθηκε εκεί, γεμάτο σιγουριά και ασφάλεια.
Κούνησε ξανά και ξανά το ραβδί της, το πάλεψε με όλη της τη δύναμη, δεν ήταν εύκολο – έλειπε βλέπετε ο νεράϊδος από το κάδρο κι αυτό δεν άρεσε σε εκείνους που έπαιρναν τις αποφάσεις – αλλά μετά από πολλή-πολλή προσπάθεια κατάφερε αυτό που τόσο ονειρευόταν.
Πήρε το μικρό αγοράκι από το χέρι και το οδήγησε στο νεραϊδόσπιτό της. Του έφτιαξε ένα δωμάτιο ολοδικό του και το γέμισε νεραϊδόσκονη, αγάπη και νοιάξιμο.
Το μικρό αγόρι άρχισε ξαφνικά να μεγαλώνει, όχι μόνο το έξω του αλλά και το μέσα του. Η καλή νεράιδα το κοίταζε κι έλαμπε ολόκληρη, η καρδία της αλάφρυνε και παντού στο πέρασμά της σκορπούσε αστερόσκονη.
Η νεράιδα και το αγοράκι είχαν γίνει πια οικογένεια, ο ένας έδινε χαρά στον άλλο, ο ένας έδινε στον άλλο όσα είχαν στερηθεί τόσο καιρό. Και από τότε έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.
Υ.Γ.2 Aν είστε κι εσείς νεράιδα ή νεράιδος αναζητήστε αυτά τα παιδιά, όση αστερόσκονη και να τους δώσετε, θα σας τη γυρίσουν πίσω ξανά και ξανά.
Υ.Γ.3 Κανένα παιδί του κόσμου δε θα ζήσει πραγματικά ευτυχισμένο σε δομές και ιδρύματα. Εσείς εκεί πάνω που παίρνετε τις αποφάσεις, μήπως έφτασε η ώρα να διευκολύνετε τις υιοθεσίες σε μονογονεϊκές οικογένειες & ομόφυλα ζευγάρια;
Πηγή: https://protiforamamma.blogspot.com
Διαβάστε επίσης:
Οι καθηγητές προχωρούν σε 3ωρες στάσεις εργασίας για την αξιολόγηση – Τι ανακοίνωσε η ΟΛΜΕ
