Η πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη έγινε μαμά – Η εξομολόγηση ότι θα το μεγαλώσει ως ΛΟΑΤΚΙ μονογονέας

Μαμά για πρώτη φορά έγινε η πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Ελίζαμπεθ Λι!

Το γεγονός γνωστοποίησε το προξενείο με μία δημοσίευση στο Facebook. Στην ανάρτηση αναφέρεται: «Καλωσορίστε το πιο καινούργιο (και νεότερο σε ηλικία) διπλωμάτη της οικογένειας του προξενείου, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πολλά ευχαριστώ στους φίλους και συνεργάτες μας σε όλην την Ελλάδα για τις ευχές σας και θα σας ξαναδούμε όλους σε μερικούς μήνες! Ευχαριστώ πάρα πολύ!».

Η πρόξενος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της επέλεξε να σπάσει τα ταμπού και να μιλήσει για το ταξίδι της στη μητρότητα μέσω εξωσωματικής καθώς όπως είχε παραδεχθεί ανοιχτά σε δημόσια επιστολή της “Ως λεσβία, κάποια στιγμή θα έπρεπε να πάρω συνειδητές αποφάσεις για το πότε και το πώς θα έκανα παιδιά “

Η Αμερικανίδα διπλωμάτης είναι ενεργό μέλος της ομάδας των διπλωματών που δίνουν αγώνα κατά της ομοφοβίας, υπέρ της ορατότητας και των δικαιωμάτων των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας της οποίας είναι και η ίδια μέλος.

Η πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη είναι λεσβία, μέλος των ΛΟΑΤΚΙ και single μητέρα – Η συγκλονιστική της εξομολόγηση

Η Ελίζαμπεθ Λι έλαβε την απόφαση να γίνει μητέρα στα 42 της χρόνια με εξωσωματική γονιμοποίηση με τη βοήθεια εξειδικευμένου κέντρου στη Θεσσαλονίκη.

Καθώς ο προβολέας πάνω από το κεφάλι μου στο χειρουργείο έμοιαζε να ανοίγει μια τρύπα στο σώμα μου, αναρωτήθηκα σε τι είχα μπλέξει. Ήταν η δεύτερη φορά που περνούσα από τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης, αλλά ήταν εξίσου ξένη με την πρώτη φορά.

Οι γάμπες μου ήταν δεμένες στις βάσεις από δερματίνη και στο αριστερό μου χέρι είχε τοποθετηθεί ένας μεγάλος ορός. Καθώς οι νοσοκόμες, ο γιατρός μου και ο αναισθησιολόγος έπαιρναν τις θέσεις τους για την πολύ σύντομη διαδικασία που θα ακολουθούσε, άκουγα τους παλμούς μου να ανεβαίνουν στην οθόνη.

Δεν είχα φάει ή πιει τίποτα από το προηγούμενο βράδυ, όπως μου είχε δοθεί εντολή, και το στόμα μου ήταν στεγνό, όπως και το δέρμα μου. Καθώς οι χορογραφημένες κινήσεις γύρω μου συνεχίζονταν, δεν ξέρω γιατί αλλά επέμεινα να μου μιλούν στα Ελληνικά, αν και η χειρουργική επέμβαση μάλλον δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να βελτιώσει κανείς τις γλωσσικές του ικανότητες. Κάποιες ασύνδετες λέξεις έβγαιναν από το στόμα μου λίγο πριν πέσω σε έναν ανήσυχο ύπνο, νανουρισμένη από τις χημικές νότες της αναισθησίας.

Δεν ήταν στα σχέδιά μου να επιχειρήσω να μείνω έγκυος σε ηλικία 42 ετών, μόνη, στη δίνη μιας θανατηφόρας πανδημίας και σε μια ξένη χώρα. Κανένα από αυτά τα πράγματα, αν τα πάρουμε ως μεμονωμένους παράγοντες, δεν ήταν μέρος τού πώς φανταζόμουν τη ζωή μου. Κι όμως, η ζωή συνέχισε να θέτει δύο ερωτήματα, τα οποία άφηνα αναπάντητα:

(1) Ήθελα να αποκτήσω παιδί χωρίς να είμαι σε σοβαρή σχέση ή παντρεμένη;
(2) Θα μπορούσα να αποκτήσω παιδί στα 42 μου;

Οι απαντήσεις ήταν ναι και στα δύο.

Αυτές ήταν οι θεμελιώδεις απαντήσεις, για τις οποίες θα μπορούσα να ανακαλύψω περισσότερες πληροφορίες μόνο με βιωματική εμπειρία.

Όταν ήμουν μια νεαρή γυναίκα στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας της ζωής της, είχα υποθέσει ότι στα σαράντα μου θα είχα μια επιτυχημένη καριέρα, θα ήμουν σε μια ικανοποιητική σχέση και θα είχα ήδη παιδιά και ότι ένα πλέγμα απρόσκοπτων επιλογών θα είχε λάβει χώρα χωρίς να έχω αποφασίσει πραγματικά συνειδητά τίποτα – στον αυτόματο πιλότο. Τα σαράντα έμοιαζαν να είναι πάρα πολύ μακριά.

Δεν είμαι σίγουρη πώς το υπέθεσα αυτό, καθώς τίποτα από αυτά που ακολούθησαν δεν εκτυλίχτηκε με ευκολία.

Αν κι έχω μια επιτυχημένη καριέρα σήμερα, η πορεία μου ήταν γεμάτη αφάνταστες προκλήσεις. Και ως λεσβία, κάποια στιγμή θα έπρεπε να πάρω συνειδητές αποφάσεις για το πότε και το πώς θα έκανα παιδιά.

Ενώ με φόβιζαν οι ευθύνες – οι τρομακτικές ευθύνες – του ρόλου του γονέα, ήξερα επίσης ότι ήταν ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που θα μπορούσα να σκεφτώ να κάνω σε αυτή τη ζωή.

Όχι απλώς να αποκτήσω ένα παιδί, αλλά να δημιουργήσω μια δική μου οικογένεια

Η απόφαση να ξεκινήσω ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι στη διαδικασία. Μίλησα με πολλούς φίλους, επαγγελματίες της ηλικίας μου, που είχαν περάσει ή περνούσαν την ίδια διαδικασία.

Μια φίλη μου συνέστησε έναν γυναικολόγο ειδικό σε θέματα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο συναντούσα για περίπου μια εβδομάδα πριν αποφασίσω να προχωρήσω με την διαδικασία. Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που ξεκίνησα τη διαδικασία ήταν για να διατηρήσω τις επιλογές μου ανοιχτές.

Κατά τη διάρκεια των συναντήσεών μου με τον γιατρό, σχεδίαζε διαγράμματα των ωοθηκών μου με σημεία που έμοιαζαν με μικρούς πυραύλους που κινούνταν πάνω στη σελίδα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ωοθυλάκια και αγωνιστές και ανταγωνιστές και ένας ολόκληρος κόσμος αναπαραγωγικής βιολογίας στον οποίο δεν είχα δώσει ποτέ σημασία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ή δεν είχα ποτέ ως τότε συνειδητοποιήσει ότι η ικανότητα αναπαραγωγής μειωνόταν σταδιακά.

Υπέθεσα ότι όλα θα πήγαιναν καλά επειδή ήμουν επιτέλους έτοιμη να αποκτήσω ένα μωρό

Δεν υπολόγιζα κανένα χρονικό ορίζοντα και καμία σωματική νοημοσύνη που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τη δική μου θέληση. Ωστόσο, ο φόβος, η μοναξιά της διαδικασίας, το κόστος, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, όλα αυτά δεν ισοδυναμούσαν με αυτό που περίμενα στο τέλος, την απαρχή δηλαδή της μητρότητας. Ο πρώτος μου κύκλος ήταν ανεπιτυχής. Κάθε μέρα μετά την ωοληψία, ο γιατρός μου έστελνε ένα σύντομο μήνυμα για να με ενημερώσει για την κατάσταση. Αν έστελνε μήνυμα που έλεγε «Μπορώ να τηλεφωνήσω;» ήξερα ότι θα είχε άσχημα νέα.

Την έκτη και τελευταία ημέρα, όταν οι μικρές βλαστοκύστες θα έπρεπε να έχουν σχηματιστεί και ο μονοκύτταρος οργανισμός στην αρχή της διαδικασίας θα είχε πλέον μετατραπεί σε εκατοντάδες κύτταρα που έσφυζαν από ζωή, ο γιατρός είπε ότι θα έπρεπε να μιλήσουμε από κοντά. Όταν το είπε αυτό, ήξερα ότι κανένα από τα έμβρυα δεν τα είχε καταφέρει.

Με το που πήγα στο γραφείο του την επόμενη μέρα κάλεσε την εμβρυολόγο, η οποία ήρθε αμέσως. «Λυπάμαι», είπε. Έβγαλε έναν φάκελο και μου έδειξε μερικές τετράγωνες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από σφαιρίδια, μεγεθυμένες χιλιάδες φορές. «Κανένα δεν τα κατάφερε».

Προσπάθησα να συγκρατήσω ένα κόμπο στον λαιμό μου, αποφασισμένη να μην κλάψω μπροστά σε αυτούς τους καλοπροαίρετους, επαγγελματίες, κι ευγενικούς αγνώστους.

Μου εξήγησε ότι όλα είχαν σταματήσει να μεγαλώνουν την προηγούμενη μέρα. Αφού έφυγε, ο γιατρός μου μίλησε για διάφορες επιλογές, ενώ προσπαθούσε να μου δώσει χώρο να νιώσω την απογοήτευση, την απόγνωσή μου. Αλλά δεν μπορούσα να τον ακούω καθώς μιλούσε για δωρητές ωαρίων και εμβρύων και για την διαδικασία ενός δεύτερου κύκλου και αποσύρθηκα κάπου βαθιά μέσα μου, για να μείνω μόνη μου.

Δεν μπορούσα να αρχίσω να σκέφτομαι κανένα από αυτά τα πράγματα. Όχι ακόμα. Περίμενα ότι τουλάχιστον ένα θα τα κατάφερνε- και σίγουρα δεν περίμενα αυτά τα συναισθήματα και ότι τρεις μικροσκοπικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν τόσο πόνο.

Χρειαζόμουν υποστήριξη που δεν είχα γύρω μου στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή. Έστειλα μηνύματα σε φίλους στις Η.Π.Α. που είχαν περάσει από παρόμοιες διαδικασίες για να τους πω τι είχε συμβεί. Σχεδόν όλοι τους μου τηλεφώνησαν ως απάντηση στο μήνυμά μου. Με άκουγαν σιωπηρά πριν μοιραστούν μαζί μου και τις δικές τους ιστορίες. Είχαν δοκιμάσει εξωσωματική γονιμοποίηση πολλαπλές φορές, παρένθετη μητρότητα, και είχαν βιώσει πρώιμες και όψιμες αποβολές και εξεπλάγην που ο καθένας και η καθεμία τους είχε μια ιστορία να μοιραστεί. Ένιωσα δέος για τη δύναμή τους και λυπήθηκα που είχαν κρατήσει τις ιστορίες τους κρυφές.

Πάντα υπέθετα ότι η απόκτηση ενός δικού μου παιδιού θα ήταν μια επιλογή. Και αν δεν ήταν;

Συνειδητοποίησα ότι μπορεί να είχα χάσει την ευκαιρία μου. Έμπαινα στον πειρασμό να «κολλήσω» σε αυτό… ή μήπως θα μπορούσα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Τι ήταν αυτό που ήθελα;

Ήταν ένα βιολογικό παιδί ή ένα παιδί; Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αποφασίσω – ήθελα ένα παιδί, είτε βιολογικό είτε όχι.

Τηλεφώνησα στην Κορεάτισσα μητέρα μου, πάντα παραδοσιακή, η οποία πάντα τόνιζε τη σημασία της γενεαλογίας και των βιολογικών δεσμών. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ήθελα την υποστήριξή της. Τη ρώτησα αν θα υποστήριζε την απόφασή μου να υιοθετήσω ή να αποκτήσω ένα παιδί που δεν θα είχε βιολογική συγγένεια με κανέναν από τις δύο μας. Την ενημέρωνα από την αρχή της διαδικασίας και ήξερε πόσο δύσκολη ήταν. Έκανε μια παύση για μια στιγμή πριν μιλήσει.

«Bess-ya», είπε τελικά. Ήταν το παρατσούκλι της για μένα, αυτό που χρησιμοποιούσε μόνο εκείνη.

«Bess-ya, αν μεγαλώσεις ένα παιδί με αγάπη, τότε είναι δικό σου, έτσι δεν είναι;». Άρχισα να κλαίω.

Σήμερα, είμαι τεσσάρων μηνών έγκυος με ένα αγοράκι – ένα από τα έμβρυα του δεύτερου κύκλου. Ως γυναίκα διπλωμάτης σε μια θέση με πολλές ευθύνες, δεν ήταν εύκολο να φτιάξω τις συνθήκες που θα μου επέτρεπαν να πάρω την απόφαση να κάνω τη δική μου οικογένεια, μόνη μου. Αλλά το έκανα, με την υποστήριξη της οικογένειάς μου, των φίλων μου και των προϊσταμένων μου. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για τους τελευταίους διότι η θεσμική υποστήριξη δεν ήταν πάντα διαθέσιμη για τις γυναίκες διπλωμάτες στο παρελθόν.

Στο State Department, το Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α., , μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι γυναίκες που παντρευόντουσαν αναγκάζονταν να παραιτηθούν, και μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι γυναίκες υποψήφιες για τις εξετάσεις του Διπλωματικού Σώματος ρωτώνταν αν σχεδίαζαν να παντρευτούν ή να αποκτήσουν σύντομα παιδί. Το Υπουργείο Εξωτερικών έχει διανύσει μια απίστευτη απόσταση από τότε, με νέες παροχές γονικής άδειας και αλλαγή της εργασιακής κουλτούρας για ακόμη μεγαλύτερη υποστήριξη των οικογενειών.

Ήταν ένα απίστευτο ταξίδι μέχρι στιγμής, γεμάτο με πολλές προκλήσεις αλλά και υπέροχες εκπλήξεις, και ένα ταξίδι που ξέρω ότι μόλις τώρα αρχίζει καθώς πλησιάζει η μητρότητα.

Μοιραζόμενη αυτό το ταξίδι, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινής, ώστε να δώσω κουράγιο σε γυναίκες που σκέφτονται να ξεκινήσουν το δικό τους. Αλλά το πιο σημαντικό -και δύσκολο- μέρος αυτού του ταξιδιού των χιλίων χιλιομέτρων ήταν το πρώτο βήμα.

Διαβάστε επίσης:

H απάντηση της Αστυνομίας για το γεγονός ότι ο 28χρονος που ασέλγησε στο 4χρονο κυκλοφορεί ελεύθερος

«Έβαλε κόκκινο πιπέρι στο στόμα μαθητή» και «του το σφράγισε με σελοτέιπ»: Καταγγελίες σοκ για καθηγήτρια Αγγλικών

Ο Στέφανος Παπατρέχας στο Infokids: Θα ήταν όμορφο, αν μέσα από την παράσταση ανοίγαμε συζήτηση για την αποδοχή