Πώς επιβαρύνουμε άθελά μας τη ψυχική ισορροπία ενός παιδιού;

Πώς μπορούμε να κάνουμε το παιδί μας ευάλωτο και άρα λιγότερο έτοιμο να προστατεύσει τον εαυτό του;

Πολύ απλά με το να το αποσταθεροποιήσουμε τροφοδοτώντας το επαναλαμβανόμενα με ενοχές.

Ένα γονεικό στυλ που βασίζεται στην ενοχοποίηση διαστρεβλώνει το νόημα των συμπεριφορών και των επιθυμιών του παιδιού και του αποδίδει ενήλικο κίνητρο.

Παραδείγματα τέτοιων στάσεων εκφράζονται όταν ο γονέας χρησιμοποιεί τις παρακάτω φράσεις/συμπεριφορές:

“Κοίτα πως με κάνεις να φέρομαι”

” Θα με πεθάνεις μια μέρα”

“Τσακωνόμαστε με τον πατέρα σου γιατί δεν είσαι φρόνιμος”

“Θα ήθελες να πει η δασκάλα σου ότι είμαι κακιά μάνα; Κάτσε διάβασε.”

“Κάνω ότι κλαίω για να δείξω στο παιδί πόσο “με στεναχώρησε”

“Αποτραβιέμαι όταν το παιδί δεν μου δίνει αυτό που θέλω (από μια αγκαλιά και ένα φιλί ως το να δεχθεί να δώσει πανελλήνιες ενώ δεν το επιθυμεί). Αποτραβιέμαι μέχρι να “συνετιστεί”

Τέτοιες συμπεριφορές είναι επικίνδυνες για τη ψυχική υγεία του παιδιού το οποίο εκ φύσεως θα πασχίσει να κάνει το καλύτερο που μπορεί για να ευχαριστήσει το γονιό του. Είναι επίσης επικίνδυνες γιατί διδάσκουν στο παιδί ότι η “αγάπη” εμπεριέχει πόνο, ταπείνωση και ματαίωση.

Μόνο όταν εμείς οι γονείς κατανοήσουμε τη τεράστια δύναμη που έχουμε πάνω στα παιδιά μας θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τους τρόπους με τους οποίους σχετιζόμαστε μαζί τους. Και θα σταματήσουμε να τα χρησιμοποιούμε για τους δικούς μας σκοπούς.

Νάνσυ Ψημενάτου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας